نوال سعداوی ۲۷ اکتبر ۱۹۳۱ در یکی از محلات شمال قاهره به دنیا آمد؛ پدرش کارمند وزارت آموزش بود و مادرش نیز در خانواده‌ای بورژوا پرورش یافته بود.

اما مادرش اصرار داشت که دخترش در شش سالگی «ختنه» شود. با این حال، برخلاف معمول، این خانواده دخترشان را به مدرسه فرستادند و او در کنار برادرانش درس خواند.

نوال دانش‌آموز زرنگی بود و در ۱۹۴۹ وارد دانشکده پزشکی شد و در سال ۱۹۵۵ نیز مدرک خود را از دانشگاه قاهره دریافت کرد. او سپس به دانشگاه کلمبیا در نیویورک رفت.

او پس از فارغ‌التحصیلی، مدتی به تدریس پرداخت و سپس در سال‌های ۱۹۵۸ تا ۱۹۷۲ در وزارت بهداشت مصر فعالیت می‌کرد.

سعداوی که از نوجوانی به نوشتن می‌پرداخت، در سال ۱۹۵۸، کتاب «خاطرات یک زن پزشک» را منتشر کرد که بر اساس زندگی خود نوشته بود. نویسنده در این کتاب، علیه «زنانگی مستبد» موضع‌گیری کرده بود.

همچنین در سال ۱۹۶۹، کتاب «زن و جنسیت» را منتشر کرد که به رابطه جنسیت و مذهبی و همچنین ناقص سازی اندام جنسی زنان می‌پرداخت. این کتاب با استقبال مواجه شد، اما برای نویسنده‌اش دردسرزا هم بود. سه سال بعد، او به دلیل مسائلی که مطرح کرده بود، از کار برکنار شد.

آثار سعداوی از آن پس سانسور شد. او همچنین در سال ۱۹۸۱ در جریان سرکوب گسترده مخالفان در زمان انور سادات، رئیس‌جمهور وقت مصر، به زندان افتاد.

او بعدا در خاطرات خود از زندان زنان که سال ۲۰۰۲ در لندن منتشر شد، نوشت: «همه چیز در این کشور در دستان دولت و تحت کنترل مستقیم و غیرمستقیم آن است؛ به موجب قوانین رسمی یا غیررسمی، به وسیه سنت‌ها یا با ترس از حکومت که از مدت‌ها پیش برقرار شده و عمیقا ریشه‌دار است.»

او همچنین از تجربه چند ماهه زندان برای نوشتن آثار ادبی خود بهره برد؛ از جمله نمایشنامه «۱۲ زن در زندان قناطر».

راوی «سقوط امام»

با وجود محدودیت‌هایی که برای این فعال حقوق زنان به وجود آمد و اتهام‌هایی چون ارتداد و توهین به مقدسات که به او وارد شد، اما صراحت لهجه خود را از دست نداد و از مواضع جسورانه خود عقب‌نشینی نکرد.

حکومت مصر حتی در ازدواج او نیز مداخله کرده بود و ازدواج یک مرد مسلمان با یک زن بی‌ایمان را جایز نمی‌دانست.

سعداوی در کنار آزار و اذیت‌هایی که می‌شد، از استقبال جوانان به ویژه زنان جوان در کشورهای دیگر انرژی و توان دوباره می‌گرفت.

در سال ۱۹۸۲، زمانی که حسنی مبارک در مصر به قدرت رسید، انجمنی را با عنوان «انجمن عربی برای همبستگی با زنان» تأسیس کرد که در سال ۱۹۹۱ و پس از جنگ خلیج فارس که سعداوی با آن مخالف بود، منحل شد.

با این حال، در دهه ۱۹۹۰ اسم نوال سعداوی در فهرست گروه‌های تندرو قرار گرفت و او مجبور شد در سال ۱۹۹۳، پس از تهدیدهای مکرر اسلامگرایان، مصر را ترک کند. چاپ رمان «سقوط امام» در سال ۱۹۸۷، یکی از دلایل حمله اسلامگرایان به او بود.

این فعال حقوق زنان به آمریکا رفت و به مدت سه سال، تا ۱۹۹۶ به عنوان نویسنده مهمان دانشگاه دوک در ایالت کارولینای شمالی بود.

قرار گرفتن نامش در فهرست کسانی که باید از سوی اسلامگرایان تندرو ترور می‌شدند، مانع از آن نشد که او مبارزه علیه «بنیادگرایی اسلامی» را رها کند. همچنین میل شدیدی به نوشتن داشت و با وجود موانع بسیار، هرگز این میل را از دست نداد: «من همه زندگی خود را وقف نوشتن کرده‌ام. با وجود همه موانع، به نوشتن ادامه داده‌ام.»

سال ۲۰۰۵، در بازگشت به مصر، وارد مبارزات انتخابات ریاست جمهوری ای کشور شد و زمانی که نیروهای امنیتی مانع برگزاری میتینگ‌های انتخاباتی او شدند، از این مبارزات کنار کشید. در آن زمان حسنی مبارک رئیس‌جمهور مصر بود و سعداوی برگزاری انتخابات در این کشور را یک «مضحکه» دانست.

در سال ۲۰۰۷، نهاد مذهبی الازهر که پرنفوذترین نهاد مذهبی جهان اسلام به شمار می‌رود علیه او به اتهام «توهین به اسلام» شکایت کرد. یک ماه قبل از این شکایت، زندگی‌نامه و یکی از نمایشنامه‌های او از نمایشگاه کتاب قاهره جمع‌آوری شده بود.

سعداوی، نمادی فراملی

سعداوی پس از این فشارها، بار دیگر کشور را ترک کرد و در سال ۲۰۰۹ دوباره به مصر بازگشت و دو سال بعد، با اعتراضاتی که در چارچوب «بهار عربی» روی داد، حسنی مبارک از ریاست جمهوری مصر کناره‌گیری کرد.

انقلاب مصر موجب به قدرت رسیدن اسلامگرایان شد و سعداوی با این که مخالف حکومت حسنی مبارک بود، اما مدتی را که محمد مرسی، رئیس‌جمهور اسلامگرای مصر بر این کشور حکومت کرد، دوران «وحشت» می‌دانست. سعداوی گفته بود: «اخوان المسلمین از انقلاب ۲۰۱۱ سوءاستفاده کردند.»

او همچنین از حامیان برکناری محمد مرسی، رئیس‌جمهور اسلامگرای مصر در سال ۲۰۱۳ بود. این موضع‌گیری او با انتقادهایی مواجه شده بود.

با این حال، نوال سعداوی، همچنان از پیشگامان فمینیسم در جهان عرب به شمار می‌رود و یک نماد فراملی در این زمینه است. همچنین آثار او به عنوان سندی ماندگار از تلاش‌ فمینیست‌های کشورهای خاورمیانه باقی خواهد ماند.

سعداوی چند سال پیش، در نامه‌ای به ژانت آفاری، نویسنده ایرانی که درباره کتابی از آفاری درباره وضعیت زنان در ایران نوشته بود، بر «اشتراکات» ایران و مصر در این زمینه، چه در عصر حاضر و چه در دوران گذشته تأکید کرده بود.