دچار توهم عجیبی هستیم. تصور می کنیم با دو تا شعار و دو تا «مرگ» و دو تا «نه»،،، جمهوری اسلامی سرنگون می شود یا مردم برای سرنگون کردن آن، از خانه ها بیرون می ریزند.

درس هم نمی گیریم و آن چه را بارها انجام داده ایم و نتیجه نگرفته ایم دو باره تکرار می کنیم.

روزی که نوشتم «اجازه دارم سوال کنم با امضا گذاشتن زیر بیانیه «نه به جمهوری اسلامی» چه نتیجه ای می خواهیم بگیریم؟» عده ای با حالت پرخاش به من گفتند تو چرا با هر کاری که شروع می شود مخالفت می کنی؟ حتی کار، استارت نخورده مخالفت می کنی؟ بگذار شاید این کار اثر کند!

من انتقادم را کردم و امضایم را هم پای بیانیه گذاشتم و منتظر نتیجه نشستم. درست مثل روزهایی که جنبش سبز داشت آغاز می شد و من مخالفت خود را با روی کار آمدن مبلغ دوران «طلایی» امام اعلام کردم و سوابق سیاه او را بر شمردم، بعد هم رفتم پا به پای بچه های سبز با حکومت به جنگ تن به تن پرداختم و دو بار هم نزدیک بود سر م را به خاطر جنبش سبز از دست بدهم، و عاقبت هم برای همیشه از ایران خارج شدم.

آری. جایی که برای همراهی با بچه های ایران قدم به قدم تا پای مرگ و دستگیری با آن ها رفتم، کاری نداشت که در خانه ام در خارج از ایران امضایی پای یک بیانیه بگذارم و بگویم بفرمایید! اگر مشکل امضاست این هم امضای من.

نمی خواهم داستان برای تان تعریف کنم و بگویم من حق داشتم. کار از این «من می دانستم» و «من بلد بودم» و «من از اولش گفتم» و این ها گذشته است.

تعجب من این است که چرا این همه تجربه ی تلخ پشت سر گذاشته ایم و باز درس نمی گیریم و همان کارهای قدیم را انجام می دهیم.

یعنی واقعا خلاقیت مبارزاتی در ما مُرده است؟ یا عقل سلیم را از دست داده ایم؟

یا اصولا خلاقیتی نداشته ایم که بخواهد بمیرد یا زنده بماند.