یکی از زندانیان کم سن و سالی که آن روزها در محوطه‌ی زندان اوین مشغول کار بود در گفت‌وگویی که با او داشتم برایم توضیح داد:

«آن‌روزها از ساعت ۶ بعد از ظهر به بعد در اوین حکومت نظامی بود. صدها زندانی را قربانی کردند. من برای فضولی رفتم و دیدم از پشت بند ۲۱۶ تا محل زغال پختن به سمت گلخانه، خون راه افتاده بود تا درب انتظامات. روز بعد با سرلک هماهنگ کردند و به آهنگری زندان دستور داده شده که چهارپایه برای دارزدن تولید کند. ساعت ۵ به بعد پارکینگ دفتر مرکزی زندان، خالی می‌شد. طناب‌ها وصل می‌گردید و همه چیز برای دار زدن آماده می‌شد. ما هم حق نداشتیم بیرون برویم. درب‌ها بسته می‌شد.»

در سال ۶۰ جوخه‌های اعدام چندبار در هفته تشکیل می‌شدند و هر بار ده‌ها تن را به رگبار می‌بستند. این روند در سال ۶۱ و ۶۲ کندتر شد و به هفته‌ای یک یا حداکثر دوبار کاهش یافت.

در آخرین ماه‌های حضور لاجوردی در اوین تعداد زیادی از توابین که در شعبه‌های بازجویی با شکنجه‌گران همکاری داشتند و یا در میزگرد‌های دادستانی انقلاب اسلامی و اطلاعات سپاه شرکت کرده بودند اعدام شدند.

■ برای مثال در ۱۲ دیماه ۱۳۶۳ فتحعلی قناعت پیشه که نقش فعالی در شعبه‌های بازجویی داشت اعدام شد و روز بعد بهرام برناس که به اعترافات تلویزیونی نیز کشیده شده بود اعدام شد. روز ۲۴ دیماه ۱۳۶۳ مهران اصدقی که چند اعتراف تلویزیونی داشت به همراه حسین شیخ‌‌الحکما که در شعبه ۷ همکار بازجویان بود و موجبات دستگیری تیم‌های عملیاتی مجاهدین را فراهم کرده بود اعدام شد.

■ پیشتر در ۹ آبانماه ۶۳ قاسم عابدینی و سپس حسین روحانی که هر دو از رهبران سازمان پیکار بودند و در نابودی تشکیلات این سازمان نقش داشتند به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند. ۲۹ آذر ۱۳۶۳ احمد عطا‌اللهی که نقش مهمی در نابودی تشکیلات اقلیت داشت به همراه حمید بلورچی به جوخه‌ی اعدام سپرده شد.

■ ۴ بهمن ۱۳۶۳ بلافاصله پس از تصدی دادستانی انقلاب اسلامی مرکز توسط زوج رازینی و رئیسی، ابوالقاسم اثنی‌عشری گرداننده‌ی میزگرد‌های دادستانی انقلاب اسلامی مرکز و یکی از کمک‌بازجوهای شعبه هفت اوین به همراه مجید شوکتی که در یکی از میزگردهای دادستانی شرکت داشت اعدام شدند.

■ ۱۶ اسفند ۱۳۶۳ خسرو زندی و ۲۳ اسفند ۱۳۶۳ اصغر فقیهی که هر دو در میزگرد‌های دادستانی شرکت داشتند به جوخه‌ی اعدام سپرده شدند.

■ ۲۶ اسفند ۱۳۶۳ منصور رافع شیخی و عباس میثمی اعدام شدند و دو روز بعد یک شب مانده به عید در تاریخ ۲۸ اسفند ۱۳۶۳ کاظم بخشی به رگبار بسته شد.

بایستی توجه دشت که این مشت نمونه خروار است و در هر یک از این جوخه‌ها، ده‌ها نفر اعدام شدند.

■ ۴ اردیبهشت ۱۳۶۴ سیامک قدیانی به جوخه‌ی اعدام سپرده شد.

■ یک روز بعد در ۵ اردیبهشت ۱۳۶۴ هادی جمالی یکی از فعال‌ترین توابان ۲۰۹ اوین که نقش مهمی نیز در میزگرد اطلاعات سپاه در سال ۶۱ داشت به‌ همراه سیف‌الله کاظمیان اعدام شد. کاظمیان و هادی جمالی به مرخصی نزد خانواده‌‌هایشان می‌رفتند و جمالی مسلح می‌گشت.

■ ۱۹ اردیبهشت ۱۳۶۴ مسعود ولی‌زاده داودآبادی اعدام شد.

■ در تاریخ ۲۲ اردیبهشت ۶۴ محسن منشی که نقش مهمی در همکاری با گروه ضربت اوین برای به دام انداختن هواداران مجاهدین داشت و در شعبه‌‌ی ۷ اوین کمک بازجو بود به جوخه‌ی اعدام سپرده شد. او نیز از مرخصی استفاده می‌کرد.

■ دو روز بعد در ۲۴ اردیبهشت ۱۳۶۴ علیرضا شیردل حفظ‌آبادی به جوخه‌ی اعدام سپرده شد.

■ ۳۱ اردیبهشت ۱۳۶۴ رضا اسداللهی اعدام شد.

■ ۱۹ خرداد ۱۳۶۴ رضا کیوانزاد که در شعبه‌های بازجویی فعال بود و در میزگرد دادستانی اوین با اثنی‌عشری همکاری می‌کرد اعدام شد.

■ ۲۳ مرداد ۱۳۶۴ حامد احتشامی اعدام شد و ۵ روز بعد در تاریخ ۲۸ مرداد ۱۳۶۴سید‌ولی‌الله صفوی یکی دیگر از همکاران گروه ضربت و شعبه‌ هفت اوین که به «ولی پانصد» معروف بود (یعنی ۵۰۰ نفر را دستگیر کرده) اعدام شد و سه روز بعد در ۳۱ مرداد وحید سریع‌‌القلم که در نابودی تشکیلات سربداران نقش داشت و در ۲۰۹ اوین به همکاری وسیع با بازجویان می‌پرداخت اعدام شد. سریع‌القلم مسئول تهیه کتاب‌های دادستانی انقلاب اسلامی مرکز بود که با استفاده از برگه‌های بازجویی متهمان و همچنین اعترافات تلویزیونی آن‌ها تهیه می‌شد.[۲]

پشتیبانی از جنایتکار و فشار بر جناح رقیب

اقدام دیگر رئیسی محافظت از لاجوردی و جنایات صورت گرفته در اوین و ادامه پاپوش‌دوزی برای جناح رقیب بود.

رئیسی در مورد آشنایی‌اش با لاجوردی می‌گوید:

«آشنایی و همکاری نزدیک با ایشان زمانی دست داد که بنده در قوه قضائیه شروع به کار کردم و ایشان دادستان بودند. از آن به بعد رابطه ما صمیمی‌تر شد و تا لحظه شهادت ایشان ادامه پیدا کرد.»[۳]

پس از برکناری لاجوردی از دادستانی اوین، با حجمی از پرونده مواجه شدند که معلوم نبود چه بر سر صاحبان آن‌ها آمده است. فیلم‌برداری از «قبر» و «قیامت» زندان قزلحصار و سرگذشت زنان در واحد مسکونی دست جناح «خط امام» را برای عقب‌راندن جناح راست پر کرده بود. لاجوردی و اطرافیانش نیاز به حمله‌ی متقابل داشتند و به همین دلیل بار دیگر روی پرونده انفجار نخست‌وزیری دست گذاشتند و سعی کردند آن را به سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی که نقش مهمی در سرکوب گروه‌های سیاسی در دهه‌ی ۶۰ داشت نسبت دهند.

رئیسی در سال ۶۴ مأمور رسیدگی به پرونده انفجار نخست‌وزیری شد. این پرونده با دستگیری تعدادی از اعضای اطلاعات نخست‌وزیری و نیروهای موسوم به «خط امام»، همچون علی اکبر تهرانی، خسرو قنبری تهرانی، تقی محمدی، حبیب‌الله داداشی، محسن سازگارا، نادر قوچکانلو و... وارد فاز جدیدی شد. رئیسی و پاپوش دوزان برای تکمیل پروژه به دنبال دستگیری بهزاد نبوی بودند.

بررسی پرونده انفجار نخست‌وزیری در سه دوره زمانی انجام شد. مرحله اول از شهریور ۱۳۶۰ تا شهریور ۱۳۶۱ که دادستانی کل انقلاب به عهده آیت‌الله ربانی املشی بود. مرحله دوم از شهریور ۱۳۶۱ تا دی ۱۳۶۳ پرونده زیر نظر لاجوردی و در شعبه هفت دادسرای انقلاب تهران پی گیری شد. در زمستان ۶۳ ابعاد این پرونده بزرگتر شد و رسیدگی به آن تا سال ۱۳۶۵ ادامه یافت. در این دوره، پرونده زیر نظر شخص رئیسی و با بازجویی و شکنجه‌گری محسنی‌ اژه‌ای در شعبه ۷ اوین تکمیل می‌شد. این دو از همین‌جا به یک جفت جدا نشدنی تبدیل شدند.

در این دوره خسرو تهرانی مسئول سابق اطلاعات نخست وزیری دستگیر شد و مورد شکنجه قرار گرفت. در تاریخ ۱۹ فروردین ۱۳۶۵، جسد تقی محمدی، یکی از دستگیرشدگان، در زندان پیدا شد. بازجوی اصلی این پرونده محسنی اژه‌ای بود که مدعی شد وی در اثر خودکشی در زندان درگذشته و سپس تلویحاً جناح رقیب را به قتل او در اوین متهم کرد!

عاقبت خمینی که شخصاً پرونده را دنبال می‌کرد ابراهیم رئیسی مسئول پرونده، محمد موسوی خوئینی‌ها دادستان کل کشور و عبدالکریم موسوی اردبیلی رئیس دیوان‌عالی کشور را احضار کرد و پس از شنیدن ادعاهای آن‌ها دستور مختومه شدن پرونده را داد. خمینی با نام بردن از بهزاد نبوی و خسرو قنبری تهرانی به حمایت از آن‌ها برخاست و تأکید کرد:‌ «من از همان اول می‌دانستم که یک دستی در کار است که می‌خواهد این افراد را بدنام کند و کنار بزند. النهایه فکر کردم آقایان به قضیه می‌رسند و خاتمه می‌دهند ولیکن الان احساس می‌کنم که باز قضایا به جاهای دیگر کشیده می‌شود.» [۴]

مجموعه شواهد نشان می‌دهد که رئیسی در مقام معاون «گروهکی» دادستان انقلاب اسلامی مرکز پروژه‌های مورد نظر لاجوردی را که به «قصاب تهران» معروف بود پیش می‌برد.

پانویس‌ها

[۱] سایت انتخاب

[۲] رجوع کنید همچنین به سایت پژواک ایران، اینجا و اینجا.

[۳] قدس‌آنلاین