خصوصیتی که اژه ای در این دادگاه از خود نشان داد، حفظ خونسردی و آرامش در تمام مراحل، و لبخند حاکی از قدرتمندی او بود.

هر جا هم که کرباسچی می خواست صحبت کند و حرف اش قطع می شد، او به اژه ای می گفت: اجازه بدهید جمله ام منعقد شود، و این کلمه ی منعقد شدن کلام، از آن جا به بعد در فرهنگ لغات سیاسی جمهوری اسلامی به شوخی و جدی به کار گرفته شد.

اژه ای با حجت الاسلام عبدالله نوری که در دوره ی خاتمی وزیر کشور شد، رفتار محترمانه ای داشت و وقتی او را به دادگاه احضار کرد، خود شخصا به استقبال او رفت و او را از خودروی حامل او تا ساختمان دادگاه همراهی کرد.

اما پشت این ظاهر آرام و محترم، دیوی نهفته بود که وقتی یکی از شهرداران کرباسچی گفت که او را شکنجه کرده اند، اژه ای با خونسردی به او گفت، حالا شکنجه کرده اند قبول؛ آن چیزهایی که شما گفته اید و اعتراف هایی که کرده اید درست است و حقیقت دارد یا خیر؟

و این نشان می داد که اژه ای از فلسفه ی مسموع نبودن اقاریر به دست آمده در زیر شکنجه کلا بی خبر است چرا که در ممالک متمدنی که اعترافات تحت فشار گرفته شده، حتی اگر عین واقعیت باشد در نزد دادگاه فاقد اعتبار است، کلا آن اعترافات خط می خورد چرا که عمل خلافی بالاتر یعنی تحت فشار قرار دادن متهم صورت گرفته و اعترافاتِ حتی صحیح، ذیل آن عمل خلاف، حتی شنیده نمی شود.

باری. امیدواریم محسنی اژه ای، در مقام جدید خود دستکم به متهمان اجازه بدهد که جملات شان منعقد شود، و اعترافاتی که با قپانی به دست می آید حتی اگر عین حقیقت باشد، در نزد ایشان مسموع واقع نشود.