Saturday, Nov 27, 2021

صفحه نخست » در سوگ زاینده رود، مهران رفیعی

Mehran_Rafiei_2.jpg

مرگِ رود

کُهن رودِ دلِ ایران،

که در بایر دمیدی جان،

ز مرگ تو زمین نالان، زمان حیران.

نمی شاید ترا پایان،

چنین بی جان، چنین ویران.

نه چون مویی، تویی شریان.

به گِردت خانهِ دهقان،

کنارش، گله و چوپان.

گُل از مِهرت شود خندان،

سرودی سِر دهد خوشخوان،

در این بیشه، در آن رضوان.

چِه کس بسته گلویت را؟

لبان خنده رویت را.

ربوده نور و شورم را،

امیدم را، قرارم را.

عیان گویم به اهریمن،

تو بد کردی نه آن دشمن.

ببین کِشته، ببین خرمن،

دگر بس کن تو ما و من.

منال از جسمِ بیمارت،

خروشی کرده بیدارت.

امان از نفس بیمارت،

بِکُن فکری به احوالتِ.

چو ملت می کُند خوارت،

به دیوان می کشد کارتِ.



Copyright© 1998 - 2024 Gooya.com - سردبیر خبرنامه: [email protected] تبلیغات: [email protected] Cookie Policy