سال ۷۷ وقتی وارد دانشگاه شدم، خاتمی تازه آمده بود و جو دانشگاه خیلی سیاسی بود. دکتر جلایی پور به دانشگاه شیراز آمد. سالن پر شده بود و من با این وجود ایستادم و صدای او را گوش دادم. امروز چنین چیزی را نمی‌بینید. همان زمان هم گوگوش از جلایی پور محبوب‌تر بود اما الان فاصله‌ی این محبوبیت‌ها بسیار زیاد است.

فکر می‌کنید که آیا عمدی در کار است؟

به این تئوری توطئه اعتقاد ندارم چون اینکار خیلی سخت است.

از تتلوها باید به سمت شجریان‌ها حرکت کنیم

چون ما این رفتار را در صدا و سیما می‌بینیم که سلبریتی‌ها را دعوت می‌کنند و به اینفلوئنسرها پر و بال می‌دهند.

به این سؤال هم پاسخ می‌دهم. اول بگویم در زمان شاه تیراژ کتاب‌ها ده هزار تا بود اما الان ۱۰۰ تا است. بسیاری از آنها هم به فروش نمی‌رسد. نکته‌ی دیگر این است که گفتید حاکمیت به عنوان معلم عمل می‌کند؛ من می‌گویم باید به سمت فرهنگ پیچیده‌تر و غنی‌تر حرکت کنیم. مصداقی بگویم از تتلوها باید به سمت شجریان‌ها حرکت کنیم. هر حکومتی باید در این مسیر حرکت کند. آقای مسئول فرهنگی و علما در قم باید بین شجریان و تتلو انتخاب کنید.

به نظر شما مدیران فرهنگی کدام را انتخاب می‌کنند؟

اگر عقل باشد شجریان را انتخاب می‌کنند.

نه الان کدام را انتخاب می‌کند؟

الان شاید شجریان را انتخاب نکنند، خواننده‌های مبتذل‌خوان را می‌پسندند مثل ابراهیم زاده. همه چیز به تایید مدیران پیوند خورده است. کسی را که آنها را تأیید کند و حتی اگر مبتذل باشد او را انتخاب می‌کنند، دیگری هرچقدر خوب باشد اگر با «من» مخالف باشد را نمی‌پسندند. یکبار به بسیج دانشجویی دانشکده علوم اجتماعی گفتم این آقای سخنرانی را که آورده‌اید و مرگ بر آمریکا سر می‌دهد، فعال حقوق همجنسگرایان است اما گفتند تو داری تهمت می‌زنی. با مغز نخودی خود احساس می‌کنند با این روش جمهوری اسلامی را نجات می‌دهند. اینطور نیست که صدا وسیما بخواهد سلبریتی مبتذل را تولید کند بلکه در صداوسیما تعدادی مدیر فرصت‌طلب هستند. این سیاست تنها یک شعار دارد، آسه بیا آسه برو که گربه شاخ‌ات نزند. موضوع مخاطب هم هست، اگر مخاطب پایین باشد، خندوانه شو می‌سازند، مثلاً اگر سلبریتی را در تلویزیون دعوت می‌کنند یکی به خاطر افزایش بیننده است و یا اینکه می‌گویند فلان سلبریتی از مدافعین حرم حمایت کرده است. ببینید! مدیر اجرایی شاید در ۲۲ بهمن شعار بدهد اما وقتی پشت میز نشسته باشد با همکار آمریکایی خود فرق ندارد. این شیوه ریاکارانه است که اگر فردی از سردار سلیمانی دفاع کرد باید به آن تریبون بدهیم و کسی که منتقد است باید تریبون را از او بگیریم. نمی‌توانید جلوی رشد فرهنگ پاپ را بگیرید، اما آیا یک‌سری کارها هم نمی‌توانید انجام دهید؟

به این سؤال شما چه پاسخی می‌دهید؟

می‌گویم بله می‌توانند. در یک جلسه‌ای گفتم شما اگر عقل داشته باشید اجازه می‌دهید داریوش در ورزشگاه آزادی بخواند و به جمهوری اسلامی انتقاد کند. بیشتر به نفع کشور است که محسن ابراهیم زاده بخواند. نیاز به شهروندی داریم که به جمهوری اسلامی انتقاد داشته باشد اما به عنوان یک ایرانی یک سری ملاحظات داشته باشد. این مخالف به درد می‌خورد. نه اینکه مخالفی که بگوید جمهوری اسلامی برود؛ اگر ایران هم برود، مشکلی نیست. پس اگر بگذارید معین در ایران کنسرت اجرا کند، آیا مردم به کنسرت تتلو می‌روند؟ ۲۰ درصد می‌خواهند به کنسرت تتلو بروند، ۷۰ درصد خاکستری هستند و به دنبال آنها به کنسرت می‌روند. کسانی که امروز به کنسرت تتلو رفتند، دو سه سال دیگر عقل آنها سر جایش می‌آید. تتلیتی‌ها دانشجوی من هستند. چون سن کمی دارند، گول می‌خورند. آنقدر که تتلو را جدی گرفتند، ترسی وجود ندارد.

ترس مردم از این است که مدیران از منابع عمومی هزینه می‌کنند که اتفاقی بیافتد اما اتفاقی رخ نمی‌دهد. مثل اینکه پول را در چاه بریزید.

از این پول‌ها زیاد در چاه ریخته می‌شود. ما باید آدم‌های بعد از جنگ جهانی دوم را داشته باشیم که یک ویرانه‎‌ی کامل را بازسازی کردند. ما بیش از اینکه به رئیس احتیاج داشته باشیم به کارگر نیاز داریم.

ریحانه پارسا چگونه وارد صدا و سیما شد؟

آقای دکتر امروز نسلی تتلیتی شده‌اند که در آموزش و پرورش جمهوری اسلامی درس خوانده‌اند، مدیران فکر کرده‌اند که اینها به صراط مستقیم هدایت می‌شوند اما پروژه‌‌شان شکست خورد. آیا مدیران به این نتیجه رسیده‌اند که از کارشان نتیجه نگرفته‌اند؟

بله این نتیجه را گرفته است. اما از بیرون نمی‌بینیم که تغییری اتفاق افتاده است. آدم‌هایی که وارد سیستم شده‌اند به روش درست وارد نشده‌اند. الان فقط به فکر حفظ پست خودشان هستند. باید مثل چینی‌ها کاری کنند که نگه داشتن پست بستگی به اجرای قوی داشته باشد. اما در کشور ما نگه داشتن پست مربوط به نمایش قوی است. رفتن به صدا و سیما خیلی سخت است اما ریحانه پارسا چگونه وارد شد؟ یا سارا و نیکا را در پایتخت ببینید، من از آنها می‌ترسم، چون خنگ هستند. این دو دختر بی استعداد بودند؛ یعنی آدم بهتری از آنها نبود؟ بعد این نوجوان‌ها قلیان می‌کشند و دوباره در صدا وسیما بازی می‌کنند. ما از این نظر در صدا و سیما با یک مساله‌ی بزرگ مواجه هستیم. یک آدم بی‌استعداد و بیمار روانی مثل ریحانه پارسا به آنجا می‌رسد. چرا نظارتی نمی‌شود؟

شما با این حرف دارید نهادهای نظارتی را بیشتر می‌کنید؛ تا به الان می‌گفتید نهادهای نظارتی ناتوان هستند.

ما درباره‌ی روند معیوب صحبت می‌کنیم.

این نظارت خودش روند معیوب نیست؟

در همه جای دنیا نظارت وجود دارد اما نه نظارت دلبخواهی.

اینکه یک دختری در اینستاگرام با لباس باز عکس بگذارد و سیگار بکشد، این چه ربطی به بازیگری او دارد؟

ببینید کسی که سیگار کشیدن را تبلیغ می‌کند نباید به صدا وسیما برود. چون پولش را ما می‌دهیم.

با این استدلال حکومت می‌گوید پول تالار وحدت را هم من می‌دهم، نمی‌گذارم تتلو به اینجا بیاید. بعد مردم هم می‌گویند من هم پول استانبول را خودم می‌دهم و به کنسرت تتلو می‌روم.

چرا فکر کردید من این منطق را رد می‌کنم؟

به هر حال وظیفه‌ی حکومت این است که نیازهای شهروندان خود را تأمین کند.

یکی از نیازهای ما فرهنگی است. نمی‌خواهم ریحانه پارسا با پول من سریال بازی کند. آن هم سریالی که در آن یک سوژه‌ای به‌صورت مبتذل ارائه می‌کند. در نهایت ریحانه پارسا بگوید من می‌خواهم پورنو گرافی بازی کنم و هرروز یک جنجالی می‌کند.

حاکمیت باید تا یک جایی دخالت کند، خب اگر بازیگر خوبی نباشد فیلم او به فروش نمی‌رود اما وقتی یک نهاد عمومی دخالت می‌کند، دیگر بازی خوب و بد او مشخص نیست. اما شما دائماً به حاکمیت مجوز می‌دهید که بیشتر دخالت کند. آیا اصلاً دخالت حاکمیت مجاز است؟

بله بنده معتقد به دخالت فرهنگی حکومت هستم.

اما خب کسانی که به کنسرت تتلو هم می‌روند شهروندان ایران هستند. حق دارند در ایران این کنسرت را ببینند.

این یک بحث دیگر است.

چون اگر در ایران کنسرت برگزار شود تا یک حدی می‌شود نظارت کرد که آن مسائل پیش نیاید. اصلا شهروندان در حوزه‌ی عمومی چه سهمی از بودجه‌ی عمومی دارند؟

دولت باید فرهنگ را ما را به سمت غنی شدن ببرد. اینکه صدا و سیما شجریان را پخش کند و آلات موسیقی هم در تلویزیون نمایش داده شوند، معلمی نیست.

اما نباید انتظار داشته باشد فرهنگ پاپ هم از بین برود.

ببینید بحث ما این است که فساد بزرگی در کشور وجود دارد. شاید روابط بازیگران با مدیران و کارگردان‌ها به نظر شما شخصی باشد اما اصلاً اینطور نیست. چون ایشان از بودجه‌ی عمومی استفاده می‌کنند.

درباره‌ی ریحانه پارسا حرف شما درست است اما مثلاً زهرا امیرابراهیمی و گلشیفته فراهانی فقط یک سبک زندگی متفاوتی داشتند؛ معتاد و بنگی هم نبودند.

وقتی آن فیلم از زهرا ابراهیمی منتشر شد، دیگر هیچ کانالی به او پیشنهاد بازی نمی‌داد.

تتلو عمر درازی نخواهد داشت

البته آن فیلم باعث برجسته شدن آن بازیگر شد اما حد دخالت حکومت تا کجاست؟ نکته‌ی دیگر این است که به نظرم حکومت حتی اگر ده تا شجریان پرورش دهد باز کنسرت تتلو شلوغ‌تر است.

اینطور نیست. نباید تماشاگر ما را تحت تأثیر قرار دهد. ده هزار نفر فقط به کنسرت تتلو رفتند. این عدد زیاد نیست و در آینده تغییر خواهند کرد. به نظر من حاکمیت یعنی مردم. وقتی مردم چیزی بخواهند حاکمیت مجبور است در اختیار آنها قرار دهد. حاکمیت آن طوری که ما می‌بینیم نیست. هنوز عده‌ی زیادی از حکومت می‌خواهند تتلو را بازداشت کند. در خیلی از جاها جامعه حاکمیت را به دنبال خودش کشانده است.

حکومت باید خیر عمومی را در نظر بگیرد. برای مثال برای پاشایی هم جامعه دچار شوک شد و دکتر اباذری گفت این کاملاً غیر سیاسی کردن جامعه است.

این موضوعاتی که شما مطرح می‌کنید حتی حکومت هم با آن مخالف نیست. اگر دست من باشد در سواحل سیستان و بلوچستان یک سری سواحل را در نظر می‌گیرم که در آنجا آزادی‌های اجتماعی تا یک حدی وجود داشته باشد. کسی دیگر برای یک شیشه مشروب ارز را به ترکیه نبرد.

چقدر سیستان و بلوچستان شلوغ شود!

شاید هم نشود. چون الان این آزادی‌ها نیست، ملت هجوم می‌برند. درباره‌ی تتلو هم باید اینکار را کرد، او یک بیمار روانی است که در جای درست و زمان درست قرار گرفته است. الان می‌گویید هنجار شکن است، در حالی که ده سال پیش اگر اینکار را می‌کرد اسم او را هم نمی‌شنیدید و در زندان خودکشی می‌کرد. تتلو عمر درازی نخواهد داشت. ده هزار تتلو نابود شده‌اند اما چون نابود شدن آن را ندیدیم، فکر می‌کنیم تتلو بی‌همتاست. فقط شکست خورده و زنده نمانده‌اند که روایت شکست خود را تعریف کنند.