«ورزشکار ایرانی اعلام پناهندگی کرد»

در ۲ ماه اخیر برای بار چهارم این کلمات در کنار هم قرار گرفته و جمله فوق را تشکیل دادند.

چندی پیش یک برنامه در فضای مجازی منتشر شد که در آن از هر ۳ نفر ایرانی، ۱ نفر به این سوال که «آیا به مهاجرت فکر می‌کنی؟» پاسخ مثبت داد.

امروز ۱۸ دسامبر در تقویم جهانی «روز جهانی مهاجرت» نامگذاری شده است.

جمهوری اسلامی در انتهای ۴۲مین سال حکومت خود با سرعت فراوان رو به سوی کره شمالی شدن پیش می‌رود. با پیشرفت تکنولوژی و به مدد دنیای مجازی مرزها از بین رفته و کره زمین تبدیل به یک دهکده جهانی گشته، جامعه ایران از طرفی شاهد پیشرفت، آزادی بیان و عقیده، رفاه و آسایش شهروندان در سایر کشورها هستند و از طرف دیگر با پوست و گوشت و استخوان فشارهای حداکثری حکومت را لمس می‌کنند. ایرانیان از اقشار متفاوت، ورزشکار، هنرمند، تحصیلکرده و غیره در صدد یافتن راهی برای مهاجرت و خروج از موطن خود هستند. موج مهاجرت به حدی همه‌گیر شده است که حتی آن دسته از افراد که از بضاعت مالی کافی و شرایط لازم برای مهاجرت برخوردار نیستند تن به عبور از کوه و جنگل و دریا می‌دهند، گهگاه ماه‌ها و سال‌ها در کمپ‌های پناهجویی زندگی می‌کنند، و به قیمت رسیدن به کشوری امن هر خطری را به جان می‌خرند.

ایران مانند همسایگان خود سوریه، عراق و افغانستان درگیر جنگ‌های داخلی نیست. اما چرا آمار مهاجرت ایرانیان روز به روز بالاتر می‌رود؟ آیا این مردمان وطن خود را دوست نداشته و از آن گریزانند؟

یک ورزشکار یا هنرمند ایرانی چرا و چگونه تصمیم می‌گیرد همه پل‌های پشت سرش را خراب کند و عطای وطنش را به لقایش ببخشد؟

پاسخ کوتاه است و مختصر: «حکومت جمهوری اسلامی»

رژیم حاکم بر ایران چنان عرصه را بر ایرانیان تنگ کرده که امروزه درصد کمی از جامعه هستند که توانایی مهاجرت را دارند و به خواست خود ماندن در ایران را برگزیده‌اند...