در یکصدمین سالروز تولد خمینی در مهر 1381 البته یک مصاحبۀ مفصل با ایشان در روزنامۀ اطلاعات درج شد و نمی‌دانم در متن این مستند به آن هم استناد شده یا نه اما می‌دانم که به مذاق برخی خوش ننشست چون از مخالفت روحانیون با انقلاب سفید و اصلاحات ارضی از منظر حقوق مالکان اشاره می‌کند حال آن که خمینی از وجه سیاسی وارد ماجرا شده بود.

شاید برای اولین بار بود که مردم عروس بزرگ تر - همسر سید مصطفی خمینی - را بر قاب تلویزیون می‌دیدند. خانم حایری یزدی. آن هم با با مانتو روسری بدون پوشش چادر. او مادر سید حسین است. نوۀ بزرگ‌تر خمینی که اوایل انقلاب از بنی‌صدر حمایت کرد و در همۀ این سال ها کنار بوده است. هر چند به نظر می‌رسید همۀ خاطرات او در مستند پخش نشده و ابهامات دربارۀ مرگ آقا مصطفی باقی است اما حضور خانم حایری که خود به بیت مؤسس حوزۀ علمیۀ قم منتسب است بی شک مستند را دیدنی‌تر کرده بود.

کارگردان در انتخاب مکان مصاحبه و اتاق‌ها هم بسیار ماهرانه عمل کرده و بی تردید بهترین زاویه برای سید حسن انتخاب شده است.

در میان نوه‌ها اما جای خانم زهرا اشراقی بسیار خالی است. هر چند برادرش علی جبران می‌کند اما چون فضای فیلم زنانه است حضور و خاطرات او کار را جذاب‌تر می‌کرد. چرا نیست؟ نمی‌دانم. شاید چون همسر محمد‌رضا خاتمی است و اصول‌گرایان نمی‌پسندندشان. اما دیگران هم در فیلم بر اساس نسبت با «خانم» توصیف می‌شوند نه حتی با خمینی. ضمن این که اگر به خاطر حساسیت اصول‌گرایان باشد با عنوان «آیت الله» برای سید حسن هم مشکل دارند و بارها این گونه از نوۀ خانم نام برده می‌شود.

همین که ساخت مستند قریب 4سال طول کشیده نشان می‌دهد زمان بسیاری برای جلب اعتماد افراد صرف شده خاصه این که نگران بوده اند یا قبلا دیده بودند تلویزیون تصاویری گرفته ولی استفاده مناسبی از آن نشده است. کارگردان اما توانسته اعتماد آنان را جلب کند.

چنان که در صدر مطلب اشاره شد مهم ترین ویژگی همسر خمینی این نبوده که دختر یک خانوادۀ اعیانی و علاقه مند به زندگی مدرن و بی‌حاشیه و در عین حال مذهبی بوده و همسر خمینی با آن زندگی پرماجرا می شود چرا که چه بسا گفته شود بسیاری از ما در موقعیتی قرار می‌گیریم که پیش بینی نمی‌کردیم. بلکه حجم فراوان دست نوشته‌های زنی که اواخر قاجار به دنیا آمده و در سال 1308 با یک روحانی ازدواج کرده واقعا شگفت‌انگیز است و کارگردان هم خود به این نکته چند بار اشاره کرده و از جمله در مصاحبه گفته است:

"نوشته‌های «خانم» آنقدر زیاد است که می‌توان براساس این نوشته‌ها یک فیلم مستقل ساخت. اما با توجه به اینکه «بانو قدس ایران» با درام مستند و نزدیک به سینما ساخته شده تا مخاطب بتواند آن را ببیند و خسته نشود تنها به بخشی از زندگی «خانم» اشاره کرده‌ایم. مشکل اصلی اما تفکر سیاسی است. چون ما همه چیز را سیاسی می‌بینیم، حتی زمانی که یک نفر می‌خواهد مستندهایی درباره افراد خاص بسازد، برخی که بیشتر تفکر روشن فکری باقی مانده از گذشته دارند پیشنهاد می‌کنند که مثلاً تو که در اروپا کار کرده‌ای چرا می‌خواهی چنین مستندی را بسازی؟ چه بسا هنگام ساخت مستندی درباره آقای محمد تقی جعفری بارها این حرف را به من زده‌اند.

حال آن که من زمانی که تصمیم می‌گیرم فیلمی را بسازم ذهن سیاسی خود را کنار می‌گذارم و ذهن انسان محور بودن خود را به کار می‌گیرم تا یک اثر انسان محور بسازم کما اینکه هرکدام از آثاری که درباره شخصیت‌های مختلف ساخته‌ام همین گونه است. «بانو قدس ایران» که خود یک تز سنگین انسان محور و زن محور است. چیزی که در تاریخ ما کم دیده شده است که یک چنین زنی که همسر یک روحانی باشد و تا این اندازه حرف برای گفتن داشته باشد. تاکید می‌کنم مستندهایی که تا امروز ساخته‌ام مانند «خاطراتی برای تمام فصول» هرچند یک موضوع صد در صد سیاسی است اما کاملاً انسان محور ساخته شده است.»

توضیحات کارگردان مستند کاملا درست است و واقعا با چنین نگاهی ساخته و نگاه سیاسی از این متن هم قطعا دس برنمی دارد و بعید نیست برخی بر ااس رویکردهای حکومت در سال های اخیر این مستند را قضاوت کنند نه به عنوان یک سوژۀ خاص.

اگرچه به نکات لازم اشاره شد و غرض اصلی توصیه به تماشای این فیلم است و خواندن این متن هرگز جای تماشا را نمی گیرد اما دریغ است به چند نکتۀ خاص اشاره نکنم:

اول. همان دست‌نوشته های خانم ثقفی است که با توجه به سطح تحصیلات زنان آن دوره و حتی این دوره قابل توجه است و این که می‌نوشته. چون ما مردمانی بیشتر شفاهی و شنیداری هستیم و به خاطر همین کمتر اهل نوشتن و خواندن و شاید به خاطر همین دشوار دانستنِ امر نوشتن باشد که نویسندگی نزد مردم بسیار محترم است (و شاید مهم‌ترین جاذبۀ این کار برای نویسندۀ این سطور نیز همین باشد!)

دوم. جالب است که هم خانم ثقفی هم همسر آقا مصطفی و هم یکی از دختران خمینی هر سه در فیلم می‌گویند دوست نداشته‌اند همسر آخوند یا روحانی شوند. همین نشان می دهد که روحانیون و معممین با چه تنگ دستی روزگار می‌گذراندند.

سوم. هر چند سید حسن خمینی حضوری دل چسب و شیرین دارد اما با چهرۀ او آشناییم و آنچه نقل می‌کند با انتظاری که از او داریم سازگار است. خانم حایری اما حضوری ناگهان دارد و ستارۀ بی‌چون و چرای مستند است. جدای اینها کارگردان به بهترین شکل ممکن احترام دختران خمینی را نگاه داشته و با این که بیرون از مناسبات بیوت و مراجع زیسته اما جای هیچ نارضایتی باقی نگذاشته است.

چهارم. قطعا همسران مقامات درجه اول با خانم ثقفی آشنایی و مراوده داشته‌اند اما این که تنها سراغ منسوبین درجه اول و اختر خانم همسایه رفته و پیشکار و خدمتکار را از قلم نینداخته نشان از عمق نگاه انسانی فیلم‌ساز دارد و بی‌شک تأثیرگذارترین بخش، خاطرۀ مربوط به باز کردن صندوقچه است. چون خود فیلم هم یک صندوقچه خاطره را می‌گشاید.

این که خانم ثقفی چند ماه اقامت در پاریس را از همۀ سال‌های قم و نجف دوست‌تر می‌داشته هم تنها به خاطر این نیست که در پاریس با خمینی‌یی بوده که حالا دیگر در کانون توجه جهان قرار گرفته و میلیون‌ها نفر در ایران نام او را فریاد می‌کردند. به این دلیل هم بوده که از کودکی فرهنگ و ادبیات فرانسه را دوست می‌داشته و حال در 65 سالگی سر از پاریس درآورده بود.

او همسر یک مرجع تقلید و همراه رهبر یک انقلاب بوده اما مثل همۀ زنان هنوز حساس تا جایی که روزی سید احمد از میان انبوه نامه‌ها نامۀ یک زن آمریکایی را می‌آورد تا فضا را تغییر دهد. نامۀ زنی که به خمینی به لحاظ عاطفی هم ابراز عشق و علاقه می‌کند و خانم، احمد را به خاطر این کار سرزنش می‌کند! واکنش خمینی هم البته جالب است: چنین معناهایی هرگز از ذهن من نگذشت!

پنجم. هیچ تردیدی در این نیست که خانم ثقفی اگر همسر رهبر فقید انقلاب نمی‌بود این مرتبت و شهرت را نمی‌داشت اما این که بتوانی شخصیت مستقل او را به مثابۀ یک زن تصویر کنی و مستنداتی هم در جوانی و پیری بیاوری که هویت مستقل او را نیز نشان دهد، کاری بوده کارستان و مصطفی رزاق کریمی از عهدۀ آن چه نیکو برآمده است.