جان سختی جامعه در ایام مصیبت، به میزان امید آن جامعه به آینده وابسته است. طبیعت بشر، به گونه ای ست که در هر وضعیتی نگاه اش به تغییر است. بهار، با تغییر مثبتی که ایجاد می کند، به انسان نوید می دهد که زمستان سخت می رود و زندگی در تمام ابعادش معتدل می شود.

اهل فکر اما می دانند که بهار هم ماندنی نیست و جهان در دُوری بسته، همواره با خوب و بد به یک سان به پیش می رود.

به بیان دیگر، در خوشبخت ترین جوامع نیز، بدبختی همواره در کمین است و این ذات تکامل است و قابل تغییر نیست.

اما دوره ی مصائب در جهان خوشبخت، با برنامه ریزی حکومت ها، کاهش می یابد و دستکم امید به آینده ی بهتر تمام و کمال از میان نمی رود.

حکومت اسلامی این امید را هم از مردم گرفته است.

و برای بازگرداندن بهار به اجتماع و برقراری چرخش طبیعی فصل ها چه باید کرد؟

تنها یک راه به نظر من می رسد و آن مبارزه است. مبارزه با حکومتی که سرزمین ما را در تاریکی فرو برده و کوچکترین منافذی که نور بتواند از آن ها بر این سرزمین بتابد مسدود کرده است.

آیا کار دیگری جز مبارزه، آن هم مبارزه ای عملی و نه در حد حرف و شعار برای بر انداختن حکومت تاریکی و بدکاری به نظر شما می رسد؟

شاعر می گوید:

جهان میدان پیکار است بی رحم اند بدخواهان
طریق رزم ناهموار و غدار ند همراهان
نه آید زآسمان ها هدیه ای نی قدرتی غیبی
برایت سفره ای گسترده اندر خانه در چیند
به خواب است آن که راه و رسم هستی را نمی بیند
کلید گنج عالم رنج انسانی ست آگه شو
دو ره در پیش یا تسلیم یا پیکار جانفرسا
از آن راه خطا بر گرد و با همت بر این ره شو...

به امید سالی خوب و پر از رزم جدی با بدکاران.