کشورهای عربی که تو در آن ها کنسرت برگزار می کنی، خلیج فارس ما را می خواهند مال خود کنند. نه تاریخ می فهمند نه قدمت تاریخی نه سند تاریخی و نه هیچ چیز دیگر.

پول دارند و گردن شان هم در این سه چهار دهه کلفت شده و چیزهایی را که سابق بر این متعلق به بزرگان بود، می خواهند برای بزرگ شدن داشته باشند.

دم شان هم گرم. من هم اگر شهروند امارات بودم، خیلی هم خوشحال می شدم که خلیج فارس را بکنم خلیج عربی.

عرضه اش را هم داشتم که یک صحرا ی کوچک را بکنم یک کشور معتبر و مدرن، که اروپایی ها آرزو کنند تعطیلات شان را در آن جا بگذرانند و چیزهای شگفت انگیزی که درست کرده ام تماشا کنند.

این طرف آب اما، ما،،، بزرگ سابق منطقه، در اثر روی کار آمدن یک حکومت به معنای واقعی کلمه نکبت، همه چیزمان را از دست داده ایم.

چیزهایی که فعلا داریم یکی اش اثرات بزرگی سابق و میراثی ست که برای مان باقی مانده و ما سعی می کنیم این میراث را با چنگ و دندان هم شده حفظ کنیم.

دیدی ضرغامی، رییس نمی دانم چی، ظرفِ ۴۵۰۰ ساله را چه جوری دست اش گرفته بود و آن را بی ملاحظه می چرخاند تا تصاویر متحرک اش را ببیند؟

انگار که این ظرف، کاسه ی آب خوری سفره ی بابا ننه اش بود که دست گرفته بود و بدبخت نمی فهمید به این اثر اصلا نباید دست زد چه برسد که آن را بلند کند مثل لگن برنج خیس کنی آشپزخانه بچرخاند.

این ها اینجوری زندگی ما را از بین برده اند.

تاریخ ما، جغرافیای ما، شان و شخصیت ما، هنر ما، و هنرمندان ما که تو یکی از برجستگان آن هستی.

باری. آمدن و دیدن چند هزار نفر در امارات ارزش این را ندارد که صدها هزار نفر احساس کنند که این نام باقی مانده از این منطقه ی جغرافیایی و این میراث گران بهای گذشتگان را هم ابی مثلا به عرب ها بخشید.

نه. قطعا تو چنین قصدی نداشته ای و نداری و ببینیم در آینده چه خواهی کرد.