اما دریغ که برخی از سازمان ها و تشکل های سیاسی که در شرایط نرمال با هیچ چسبی به هم نمی چسبیدند، هم اکنون متحدا هم کاسه، هم پیاله، برای خوار و خوردینه شمردنِ رضا پهلوی از هیچ تلاشی فرو گذار نمی کنند، تا همین اندک کور سوی امید را در دل ها به خاموشی سوق دهند و در این راه، هولناک ترین دروغ ها هم مجاز می شمارند.

برخی از این تشکل ‌ها هیچکدام از رفتارشان با منافع مردم ایران همگون نبوده است و نیست.

منباب مثال:

ـ کوبیدن بر طبل هاشمی رفسنجانی

ـ بی آبرو کردن شریعتمداری، تا جامعه از حالت دوقطبی بیرون آمده، خمینی ولی مطلق شود.

ـ پیشنهاد مسلح کردن پاسداران به سلاح سنگین

ـ هورا کشیدن برای اعدام افسران ارتش در پشت بام مدرسه ی رفاه

خبرچینی برای رژیم ـ

ـ و این رشته سر دراز دارد .......

عجبا آدمیزاد ..... یعنی آدم باید تا چه پایه بی چشم و رو باشد که خود شریک کشتار تبهکاران باشد و حالا مستقیم در چشمان مردم نگاه کرده، بخواهد رضا پهلوی را که هیچ نقشی در خوب و بد بودن پدر و پدر بزرگش نداشته ، به جرم شاهزادگی بی اعتبار کند

و خام خیالی است اگر گمان برده شود که به خشک اندیشان چیزی می توان آموخت . حتی می توان به اینان کینه هم نداشت . چه آدم های محصور در حصار ایدئولوژی بیشتر به ربات مانندند.

اینان فرومایگانند که دم به دم خود را نفی می کنند و به ترمیم و جبران نفی خود باز هم خود را نفی می کنند و زندگان و زندگانی را نفی می کنند . فرومایه به جز نفی و نابودی، چشم اندازی به زندگانی ندارد . فرومایه انباشته از تواضعی دروغین و کبری دروغین تر، نمایش نیروهای خود را ـ پشتوانه ای اگر بشناسد ـ از هیچ مانعی پروایش نیست.

از کجای خاک به در جوشیده اند این هرز بوته ها، از پستان کدام مادر آیا شیر نوشیده اند؟

چشمان کدام پلید بر خون جوان های به رگبار بسته شده در نیزارهای خوزستان به شادمانی تواند نگریست.

به گمان من، آدمی در هر شرایطی می تواند بی رحمانه همدیگر را نقد کند و این برای جامعه یکی از بهترین هاست ، اما قصه ما و رضا پهلوی حکایت نفی است نه نقد ، که متاسفانه برخی از تشکل های سیاسی هم که ۴۳ سال است با جمهوری اسلامی مرزبندی دارند و مبارزه می کنند به نفی رضا پهلوی پرداخته اند و انگار از همه سلسله های پادشاهی نفرت دارند .

ما سلسله ی قاجار را داشته ایم که شاهانش ایران را بر باد دادند ، اما در همین خاندان ، شاهزادگانی چون دکتر محمد مصدق و عباس میرزا قامت برافراشته اند که هردو از افتخارات مردم ایرانند .

به هر حال روی سخنم با آن هایی است که عمری به نیکنامی زیسته اند ... و عمری به نیکنامی زیستگان را مباد که پیرانه سر ، همگام و هم کاسه با کسانی بشوند که نام بردن از آن ها، شأن آدمی را آلوده می کند.

من با توام برادر خوبم ، توئی که سال ها در تبعید ، نان به نرخ خون جگر خورده ای، تویی که حتی نام شرکت کیسون را هم نشنیده ای . آری برادر خوبم ، من حاضرم در تبعید بمیرم ، محاکمه‌ام کنند ، زندانی ام کنند ... اما خواهرانم به فاحشگی به کشورهای خلیج صادر نشوند، اما کودکانم در سطل های زباله دنبال غذا نگردند، بهداشت و درمان و تحصیل برایشان مجانی باشد و اگر پدرانشان به خیابان ها آمدند و به رسم اعتراض اتوبوس های شرکت واحد را آتش زدند، کسی فرمان آتش ندهد .

و باز هم ای برادر خوبم ، من حاضرم اینجا بمیرم اما ایران و مردمش بمانند , راستی یادت هست سال ها پیش ، یک روز در ساحل رودخانه‌ای قدم می زدیم ، تو درآمدی گفتی کاشکی از بختیار پشتیبانی شده بود و من خندیدم و گفتم : ما که آن روزها نوجوان بودیم و مثل امروز هیچ کاره، اما تا دنیا دنیاست ناسازگاری بین آزاد اندیشی انسانی و خشک اندیشی ایدئولوژیک برقرار خواهد ماند و تو می بینی که گفتار و نوشتار نفی کنندگان رضا پهلوی با گفتار و نوشتار رهبر عمله‌های ستم علی خامنه‌ای مو نمی زند ، همه با هم مرگ بر آمریکا می گویند، خیرباشد ؟؟؟ بیچاره روس های مهربان ...؟؟؟؟؟

بله فرق است بین آن‌ها و جان های آرامی که جز نگهداشت حرمت آدمی و شادی کودکان خواستی ندارند و ما نیز همین کار اندکی که ازمان ساخته است ًبی ترس از تکفیر ، انجام می دهیم.

اکنون دوباره موزه ی تاریخ این دیار

از پرده های پیر و نقوش جوان پر است

ای مونس عزیز قدیم من

در ازدحام این همه تصویر

یا در میان این همه تزویر

آیا مرا تو باز توانی دید ؟

یا من تو را دوباره توانم یافت ؟ً ً