بنالد ز هِجرت سرایِ امید
ز نایی که رنجِ جدایی چشید
چو از نازنینان یلی رخت بست
سر انگشتِ حسرت بباید گزید
سُرودی تو صدها سرود و غزل
که شهدش سَرآید به قند و نبید
سُلوکت صفا و صدایت رسا
از این ره کلامت به کیوان رسید
فروغت چو شمعِ هراسان نبود
نه در سایه‌ات کس سیاهی بدید
بِجُستی پری را در اندیشه‌ها
چو بر چَشم و چِشمه نیامد پدید
کنون دارِ بی جان بشد ارغوان
گریبان به دامان چو مجنونِ بید
نه سعدی بِمُرد و نه حافظ فِسُرد
نه سایه که گوید ز فردا نوید
