در کشورهای دموکرات و با مردمان با فرهنگ و تربیت شده هم ما مرتب در تظاهرات شعارها و ناسزاهایی را می‌شنویم. اما در چهل و یک سالی که من در اروپا و آمریکا به سر برده‌ام هرگز این کلمات را که در چند روز گذشته در معدودی از تظاهرات گفته می‌شود، یا در جاهایی نوشته می‌شود، در هیچ تظاهراتی، حتی تظاهراتی که مردمانش خشمگین هستند به عنوان شعاری دسته جمعی ندیده‌ام.

گذشته از همه‌ی این‌ها، جنبشی که با شعار هوشمندانه «زن زندگی آزادی» شروع شده، ناسزاهایی با «حواله دادن» آلت تناسلی مرد و نام بردن از آلت تناسلی زن به عنوان نقطه ضعف دشمن، کاملا متضاد با آزادی زن است. و نادرست تر این که برخی زن‌ها چنین شعارهایی را می‌دهند.

آیا به راستی برای یک انسان متمدن که شعار زن، زندگی و آزادی می‌دهد کلمه‌ای بالاتر از «جنایتکار»، «وطنفروش»، «واپسگرا»، «آدمکش» «دیکتاتور» «بی شرف» «جانی» وجود دارد که به جایش مردهایی آلت تناسلی خودشان، و زن هایی آلت تناسلی شوهر و یا پدر و برادرشان را به عنوان یک «قدرت مردانه» و نوعی حربه «مردسالارانه» حواله دشمنان انسان و انسانیت می‌دهند؟

می‌دانم برای برخی از هموطنان ما نفرتِ به حق از این حکومت به اندازه‌ای ست که نمی‌دانند چگونه باید خشم خود را خالی کنند، اما بهتر است از میلیون‌ها زن ومرد نوجوان و جوانی در ایران بیاموزیم که در سراسر چند هفته گذشته رویاروی این حکومت ایستادند، و با شعارهایی بسیار ساده، اما با محتوایی بسیار با اهمیت تر، حکومتی‌ها را بیشتر از این کلمات زشت، «زن ستیزانه» و «مردسالارانه» آزار داده‌اند.

شکوه میرزادگی