ایران وایر - نظام‌های سیاسی در ایران و چین در فاصله کمتر از چند هفته شاهد آغاز اعتراض‌هایی بودند که در هر دو کشور کم‌سابقه محسوب می‌شود.
از قدرت‌های حاکم در ایران و چین به همراه روسیه اغلب به عنوان نمونه‌های بارز نظام‌های سیاسی اقتدارگرا که ارزش‌های مدل دموکراسی در غرب را به چالش می‌کشند، یاد می‌شود.
مخالفت با دموکراسی و آزادی به سبک غربی از ویژگی‌های اصلی نظام جمهوری اسلامی است که به دنبال انقلاب سال ۱۳۵۷ قدرت را در ایران به دست گرفت.
حزب کمونیست چین نیز با وجود اصلاحات اقتصادی در دهه‌های پایانی قرن بیستم نه تنها تن به اصلاحات سیاسی در این کشور نداده است بلکه در یک دهه گذشته با حضور شی جین پینگ در قدرت بیش از پیش بر «ارجحیت» نظام سیاسی حاکم بر مدل دموکراسی غرب و «کارایی» بیشتر خود تاکید می‌کند.
حاکمانی که با حذف صداهای مخالف در درون نظام سیاسی به دنبال تحکیم قدرت خود هستند
یکی از شباهت‌های اصلی بین اعتراض‌ها در ایران و چین وضعیت نظام سیاسی دو کشور در مقطع کنونی است. حاکمان در هر دو کشور طی ماه‌ها و سال‌های گذشته تلاش کردند تا با حذف مخالفان در درون نظام قدرت خود را مستحکم‌تر کنند. هر چند اکنون این تحکیم قدرت از سوی معترضان در خیابان به چالش کشیده است.
نقطه اوج حذف مخالفان درون نظام، تثبیت قدرت یا یکدست شدن آن در ایران را می‌توان انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰ دانست. ابراهیم رئیسی، رئیس وقت قوه قضائیه به عنوان گزینه مطلوب علی خامنه‌ای، رهبر ایران در حالی که رقبای اصلی وی از گردونه رقابت حذف شده بودند، توانست به ریاست‌جمهوری برسد.
👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر
شی جین پینگ، رئیس‌جمهوری چین نیز مانند رهبر ایران اخیرا در جریان کنگره حزب کمونیست نه تنها بازماندگان دوره ریاست جمهوری هو جین تائو را از ارگان‌های کلیدی حذف کرد بلکه شخص رئیس‌جمهوری سابق را نیز در برابر دوربین‌های تلویزیونی با تحقیر مجبور به ترک جلسه پایانی کنگره کرد. او همچنین برخلاف سنت مرسوم در حزب کمونیست چین برای سومین دوره پیاپی به عنوان شخص اول کشور معرفی شد.
روایت زیدآبادی از دیدار با خاتمی
