مقدمه لازم:
البته همه ی دنیا را به سایبری ها نسبت دادن کار خوبی نیست. عده ای هم هستند که دهان شان به طور طبیعی گشاد است و هر چه به ذهن شان می رسد، بدون در نظر گرفتن عواقب آن می گویند و می نویسند که البته در جهان مدرن و مجازی ایرادی ندارد و جزو لوازم «تمرین دمکراسی (هاهاها!)» است.
این نویسنده گردن شکسته، چون عادت دارد، هر کاری را به نتایج و عواقب اش بسنجد، گاه دچار زیاده گویی می شود و چیزهایی می گوید که جماعتی را خوش نمی آید.
این جماعت عبارتند از:
-سایبری های حکومت نکبت
-سایبری های مجاهدین خلق نکبت
-سایبری های تجزیه طلبان نکبت
-سایبری های خود رهبر پنداران دلقک!
اما هستند کسان دیگری که زیاد به کنه مطالب نمی روند، و نویسنده و سابقه ی نوشته های اش را نمی شناسند، و برخی با دیدن تیتر، برخی با خواندن پاراگراف اول و برخی دیگر با خواندن سر سری مطلب بر نویسنده رو تُرُش می کنند و او را می نوازند.
احتمالا دوستان می دانند که ف.م.سخن نویسنده سیاسی ست و یک نویسنده سیاسی منتقد. منتقد هم که هست نسبت به «همه» جریان ها و شخصیت هاست نه به گروه و دسته ای خاص.
لذا برخی از خوانندگان که این صفت نویسنده را نمی شناسند، اولا به او می گویند «غرغرو» و ثانیا چون فقط صفر یا صد می دانند چیست دچار پریشانی فکر می شوند و می نویسند این نویسنده تکلیف اش با خودش هم مشخص نیست و به «همه» می پَرَد! :)
مشخص بودن تکلیف در فرهنگ «ایرونی» یعنی این که باید حتما طرف صد در صدی یکی باشی، و اگر از آن یکی هم انتقاد کنی، دیگر باید گفت آدم مریضی هستی که کار ت به این و آن پریدن است.
نخیر! این عین سلامت فکر است که اگر پدر و مادرت هم خطایی انجام دهند، آن خطا را بازگو کنی نه این که زیر فرش جارو کنی.
به هر حال، خوب یا بد، درست یا نادرست، از روی سلامت عقل یا بیماری روانی، نویسنده همین است که هست و همیشه هم آرزو کرده که حق با مخالفان اش باشد و او اشتباه کند (که البته با کمال تاسف چنین اتفاقی تا کنون نیفتاده است).
باری. ما که به قول داش مشدی ها کتک خور مون ملس است، این بار گفتیم به جای نوشتن مطلبی که کتک در پی داشته باشد، مطلبی بنویسیم که خوشایند همگان باشد شاید رستگار شویم! :)
************
بچه های ایرون!
زنده باشید شما که انقلاب کردید و انقلاب می کنید!
بدانید و مطمئن باشید که پیروزی همین بیخ گوش شماست و یه تکون دیگه به خودتون بدید، حکومت خامنه ای روانه ی زباله دان تاریخ میشه!
دانشجوها، سر کلاس نرید!
دانش آموزها، توو حیاط مدرسه بست بنشینید!
کسبه، اعتصاب کنید!
شرکت نفتی ها، لوله های نفت رو ببندید!
خانم ها، توو خیابون روسری از سر بر دارید!....
جان؟! چی؟! کی؟!... من کی هستم که اینا رو میگم؟... من چه پشتیبانی یی از شماها می کنم؟!...
جون ام واستون بگه، من یک نویسنده خارج نشین هستم که از بد روزگار در این جا ساکن شدم و شاید بیشتر از شماها در حال زجر کشیدن هستم!
من که از اینجا نمی تونم انقلاب کنم ولی شعار ش رو من میدم ولی شما برید جلو برای انقلاب کردن!
این که چه جوری هم برید جلو، چه جوری با حکومتی ها مبارزه کنید، چه جوری جون خودتون رو حفظ کنید رو هم من نمی دونم. شما همه تون رهبرید و همه تون رهبر های میدانی هستید و همه تون رهبرهای محله محورید!
حالا از دانشگاه بیرون تون می کنن، توو مدرسه نمره انضباط تون رو صفر میدن، مغازه تون رو نشون می کنن و حساب بانکی تون رو می بندن، اینا رو دیگه من بهش فکر نکرده بودم و زیاد هم فکر نمی کنم چون این انقلاب باید به دست شما عزیزان و شجاعان پیروز بشه که میشه البته هیچ انقلابی یک شبه به پیروزی نرسید و شما دارید تمرین انقلاب و اعتصاب و تظاهرات می کنید و خب ممکنه چند سالی طول بکشه که انقلاب مون پیروز بشه و من هم فقط به شما میگم آفرین و صد آفرین و برید جلو و شما خوبید و گل ید و پیروزید و کار زیادی هم جز این که یک کلمه بگم «اتحاد» از من بر نمیاد و هوا هم خوب باشه یه راهپیمایی هم اینجا میریم به خاطر شما و زیاد هم به حرف کسایی که با گفتن توماج و شکاری و این ها میخوان توو دل تون ترس بندازن توجه نکنید و دیگه همین دیگه!...
