پدر شما نیز بیهوده نبود، آخر ش به فکر تک حزبی کردن کشور افتاد. ما جوان بودیم و جاهل و جامعه ی ایران و مخالف خوانی های احمقانه ی ضد پیشرفت ایران را نمی دانستیم چیست.

طی ۴۰ سال گذشته، آن چه پدر گرامی شما از مخالف خوانی های احمقانه و ضد پیشرفت دید، ما هم در عالم سیاست از مخالفان حتی همین حکومت نکبت دیدیم و هنوز هم می بینیم.

پدر شما دیوانه نبود که شب بخوابد صبح بیدار شود بگوید همین دو حزب دولتی را هم نخواستیم و همه را تبدیل به یک حزب می کنیم.

او این کار را کرد برای این که با بحث های احمقانه و پایان ناپذیر و بی فایده، جان اش به لب رسیده بود و این بحث ها و توو ی سر و کله ی هم زدن ها را مانع پیشرفت و ترقی کشور می دید.

او هم قدرت سیاسی در اختیارش بود.

و حالا نوبت شماست. شما یی که قدرت سیاسی هم ندارید و با دمکراسی گرایی تان در دوران جنگ با حکومت نکبت و نیز جنگ با مخالفان احمق و بی درایت حکومت فعلی قدرت معنوی باز مانده از گذشته های خاندان تان را به دست خود تلف می کنید.

کاش این تلف کردن موضوع شخصی شما بود که اگر بود به ما مربوط نبود. این تلف کردن، تلف کردن عمر میلیون ها ایرانی ست که می تواند صرف ساختن یک کشور آزاد و پیشرفته شود که نمی شود.

نتیجه ی وکالت و وکالت دمکراتیک در جامعه ی عقب افتاده ی اپوزیسیون داخل و خارج از کشور را مشاهده کردید؟

اگر مشاهده کردید، امیدوارم درس بگیرید و بدون وکالت و وکالت بازی و دمکراسی بازی کار خودتان را با قاطعیت در قبال کشور و مردم ایران انجام دهید.