ترکیب قبیحۀ "وسط باز"!

احمد زیدآبادی - "وسط‌‌ باز" به نظر من ترکیبی زشت و قبیح است و زشتی و قباحت آن هم در درجۀ نخست به پسوند "باز" مربوط می‌شود که در ادبیات فارسی تداعی‌کنندۀ امور چندان شرافتمدانه‌ نیست و در درجۀ دوم، خودِ واژۀ "وسط" نیز لزوماً "ترازمندی" یا "تعادل" به عنوان یک فضیلت انسانی را بازتاب نمی‌دهد.

اصولاً وسطِ دو امرِ منفی ایستادن یا نشستن، به نظرم هیچ حسنی ندارد، آنچه حسن یا احسن است، ترازمندی و تعادل و انصافِ فکری و رفتاری و گفتاری در امور شخصی و عمومی است یعنی همانچه در قرآن نیز از آن تحت عنوان "میزان" و لزوم پایبندی به آن یاد شده است: (وَالسَّمَاءَ رَفَعَهَا وَوَضَعَ الْمِيزَانَ. أَلَّا تَطْغَوْا فِي الْمِيزَانِ: و آسمان را برافراشت و میزان را گذاشت. تا مبادا از اندازه درگذرید. (الرحمن آیات 7 و 8)

از این رو، ترکیب "وسط باز" که این روزها از طرف عده‌ای به عنوان فحش مورد استفاده قرار می‌گیرد و از سوی برخی دیگر، به صورت صفتی برازنده با تحسین و ستایش روبرو می‌شود، مناسب حال نیروهای سیاسی متعادل در جامعۀ ما نیست؛ زیرا نیروی متعادل، مواضع خود را با تأمل در تأثیرات و پیامدهای خواسته و ناخواستۀ یک اقدام اتخاذ می کند، حال آنکه یک "وسط باز" عمده دغدغه‌اش، حفظ فاصلۀ برابر با دو نیروی متضاد بدون سنجش میزان حقانیت یا درستی نقطۀ ایستادن یا نشستن خود است!

بنابراین، امیدوارم که روزنامه‌نگاران و فعالان داخلی از این پس به جای ترکیب قبیحۀ "وسط باز" از ترکیب "نیروهای متعادل" استفاده کنند.