حکایتی معروف اندر تملق گویی نوکران و شاعران درباری یکی از شاهان قدیم در مورد تمجید و سپس تنقید و زشت گویی از بادمجان است.

شاه برای اولین بار که بادمجان خورد از آن خوشش آمد. شاعر متملق دربار شعرهای ستودنی از فواید بی نظیر و بیکران "میوه آسمانی" یعنی بادمجان سرود. مدتی گذشت و بار دوم که بادمجان به مذاق شاه نیامد, همان شاعر اشعار طولانی اندر مضرات و زشتی های فراوان بادمجان سرود.

شاه آزرده خاطر و متعجب از شاعر دربار پرسد علت این همه تضاد و تناقض گویی چیست؟ شاعر درباری با ترس و بیم آمیخته با چاپلوسی جواب داد: "این حقیر بی مقدار نوکر قبله دو عالم است و نه نوکر بادمجان".