در سوریه وضع ایران بهتر از تجارب یمن و عراق نیست. دولت اسد به لحاظ نظامی بر روسیه تکیه کرده است و بخش بزرگی از خاکش در دست نیروهای کرد و ترکیه است. ادلب و شمال و بخشی از شرق سوریه در زیر کنترل دولت اسد نیست. بخشی از خاک سوریه، منطقه ادلب، توسط دولت ترکیه و با حمایت عربستان سعودی تسخیر شده است. دولت اسرائیل در یک همکاری با روسیه یا از طریق چراغ سبز آنها و یا اشتراک اطلاعات امنیتی، مرتب پایگاه‌های نظامی ایران را در این کشور بمباران می‌کند، بدون اینکه ایران بتواند از خود عکس العملی نشان دهد. روسیه در گذشته نگرانی‌های امنیتی اسرائیل را در سوریه قبول کرده و یکی از اولین کشورهایی‌ست که اورشلیم را به‌عنوان پایتخت این کشور به‌رسمیت شناخته است. اسراییلی‌ها فضای هوایی کشور سوریه را در کنترل خود داشته و ابایی از تجاوز به فضای هوایی این کشور بنام امنیت از خود نشان نداده اند. تصمیم ماندن ایران در سوریه و شکل آن نهایتا توسط روسیه و نه حتی اسد گرفته می‌شود. اینکه دولت اسد دارد به کشورهای عربی و ترکیه نزدیک شود و در حال حاضر اکراه دارد سفیر منتسب به نیروی قدس را در درون خاک کشورش بپذیرد، حکایت از سوریه دیگری دارد نه سوریه‌ای که ایران برای «تعمیق عمق استراتژی» ضد اسرائیلی خود به ان کشور رفته بود. عقیم ماندن ایران در دسترسی به اهداف خود در این کشور و مقابله اسرائیل با نفوذ ایران، حکایت دیگری از شکست سیاست خارجی کشور ما در سوریه دارد.

در لبنان هم وضع کشورما بهتر از سه کشور نامبرده پیش نیست. ایران پای حزب الله را از لبنان به سوریه کشید. حماس برای اینکه دست به مسلمان‌کشی در سوریه نزند، حاضر نشد در سوریه بماند و به ایران کمک کند. بعد از آن، حزب الله نفوذ منطقه‌ای و شهرت خود را در مقابله با اسرائیل از دست داده و به‌عنوان یک نیروی ملی برای جلوگیری از مداخلات اسرائیل در جنوب لبنان به یک گروه تروریستی که دستش به ریختن خون مردم سوریه اغشته است، شناخته می‌شود. حزب الله لبنان در دولت‌های فاسد لبنان شرکت داشته، خود در فساد شرکت کرده و نهایتا سرنوشت نظم سیاسی کشور را به این روز کشیده است. حزب الله که با کمک مالی ایران از جان مردم جنوب لبنان در مقابل اسرائیل هزینه می‌کرد، امروز به نیرویی تبدیل شده که نه دیگر توانایی‌های گذشته را دارد و نه محبوبیتی بین بسیاری در لبنان و منطقه.

توافق‌نامه با عربستان سعودی پس از ۴۰ سال ناکامی در سیاست خارجی در ایران شکل می‌گیرد. این ناکامی‌ها محصول عصر بی خبری و بی بصیرتی مطلق این نظام و رهبری آن در عرصه سیاست خارجی کشور است. کشوری که در گذشته فاقد قابلیت‌های مدیریت بحرانهایی‌که خود ایجاد می‌کند بود، امروز به‌میدان آمده تا تنش‌ها را در منطقه تقلیل داده و روابط بهتری را با همسایگان خود شکل دهد. توافق بین ایران و عربستان سعودی دوسال بعد از زمانی که مصطفی الکاظمی اولین بار تلاش خودرا در این راه به‌کار گرفت و یکسال از زمانی که چین انرا با عربستان سعودی در میان گذاشته، شکل می‌گیرد. دو نگرانی عمده عربستان سعودی و چین یکی مدیریت تنش در منطقه و دیگری عدم دسترسی ایران به اسلحه اتمی بوده است. چین به‌دنبال ثبات منطقه خاورمیانه و عدم تنش‌های سیاسی و نظامی است برای مراودات تجاری و دسترسی به منابع انرژی که بیش از ۴۰% نیاز خودرا از این منطقه دریافت می‌کند. در منطقه ای که تنش هست و امنیت وجود ندارد، مراوادات اقتصادی پای نمی‌گیرند.

بعد از اینکه آمریکا اعلام کرد که هنوز به دیپلماسی با ایران اعتقاد دارد، عربستان سعودی نمی‌توانست برروی کنش‌های ماجراجویانه اسرائیل برای یک جنگ با ایران در درون منطقه تکیه کند. ریاض در عین حال سراغ کشوری رفت که ایران در سیاست خارجی خود بیشتر برروی آن تکیه می‌کند تا بتواند جمهوری اسلامی ایران را به تعهدات خود پای‌بند کند. آن کشور چین بود که در نگاه به‌شرق ایران جایگاه عمده‌ای را به‌خود اختصاص داده است. ایران باید به عدم دخالت در امور کشورهای دیگر منطقه برای ثبات در خلیج فارس تعهد داده و نمی‌تواند با نیروی نظامی خود و یا دستیابی به اسلحه اتمی کشوری را تهدید کند؛ که اگر کرد نه‌تنها به روابط خود با عربستان سعودی بلکه با چین هم صدمه می‌زند. بی اعتمادی عربستان سعودی به ایران و میانجی‌گری چین برای برقراری روابط بین دو کشور، سیاست خارجی ایران را به گروگان گرفته است. آیا این به معنی گذار جمهوری اسلامی از ایدئولوژی در سیاست خارجی خود است؟ آزمایش آن در حل مشکلات یمن، سوریه و لبنان با عربستان سعودی در آینده نشان خواهد داد که ایران با چه سیاست خارجی مراودات منطقه ای خودرا شکل می‌دهد. به‌غیر از این ازمایشات دیگری نظیر حمایت ایران از شیعیان عربستان سعودی و بحرین، که ایران با این کشورهم وارد مذاکره شده است، نشان خواهد داد که جمهوری اسلامی چقدر حاضر است از مداخله در امور داخلی بقیه کشور ها از طریق اینگونه حمایت‌ها پرهیز نماید.

در این تفاهمنامه به دو قرارداد بین ایران و عربستان سعودی در سالهای ۱۳۷۷ و ۱۳۸۰ اشاره شده است که هردو متعلق به زمان خاتمی است. اینکه نظامی بیش از بیست سال مجددا به قراردادهای گذشته‌ای که به‌ آنها پشت کرده است برمی‌گردد از بی کفایتی آن و شکست سیاست خارجیش در راهی که بعدها پیموده است پرده برمی‌دارد. در این بیش از دو دهه که نظام در کشور ما در عصربی خبری مطلق بسر می‌برده، فرصت‌های عدیده ای را از دست داده است.

اما در طول این مدت در کشور ما و عربستان سعودی چه اتفاقاتی افتاده و به‌جز این چه اشتباهات فاحشی را نظام خودکامه در ایران در سیاست خارجی خود مرتکب شده است؟ فقط کافی‌ست به‌ یکسال گذشته برگشته و ببینیم کشور ما امروز در مقایسه با عربستان سعودی در کجا قرار گرفته است و اشتباه بزرگ ما در قمارهای بزرگ در سیاست خارجی چه بوده است. در سال ۲۰۲۲ عربستان سعودی به‌طور متوسط روزی ۱۰ میلیون بشکه نفت صادر کرده است. کشور ما در بهترین وضعیت روزی یک میلیون نفت صادرات داشته. عربستان سعودی در سال میلادی پیشین، ۲۸۲ میلیارد دلار به خزانه خود که ۱۶۱ میلیارد دلار آن متعلق به کمپانی آرامکو بوده است ارز واریز کرده است در حالی که در بهترین حالت ایران نتوانسته بیش از ۲۸ میلیارد دلار فروش نفت داشته باشد. اعدادی که دولت ایران در این رابطه می‌دهد از کل تولید و نه صادرات پرده بر می‌دارند. رئیس جمهور چین زمانی که به عربستان سعودی می‌رود، قدم اول برای سرمایه گذاری دو طرف به مرز ۳۰ میلیارد دلار می‌رسد و این درحالی‌ست که از توافقنامه ۲۵ ساله چین با ایران خبری نیست و در سفر جدید رئیسی به چین، چینی‌ها فقط در بخش کشاورزی و عمرانی ایران تمایل نشان دادند که سرمایه گذاری‌های محدودی بکنند و از سرمایه گذاری در پروژه های بزرگ، تکنولوژی، نفت و فن‌آوری خبری نیست. عربستان سعودی برای برنامه اقتصادی ۲۰۳۰ خود دارد برنامه ریزی می‌کند که در این برنامه هم خود این کشور و هم از بیرون از سرمایه گذاری‌های وسیعی بهره می‌گیرد، در حالی که در ایران چشم انداز داخلی و خارجی در بخش صنعتی و سرمایه گذاری خارجی وجود ندارند. توافقنامه عربستان سعودی با ایران با میانجیگری چین به این کشور کمک می‌کند تا در سایه ثبات ایجاد شده در منطقه موفق شود که درهای سرمایه‌گذاری‌های خارجی را در این کشور باز تر از گذشته کند، در حالی‌که ایران هنوز درگیر تحریم‌های هسته ای خود و عدم تصویب کنواسیون‌های بین المللی نظیر اف‌ا‌ی‌تی‌اف است. عجیب اینکه هم عربستان سعودی و چین عضو این نهادهای بین المللی هستند.

در عصر بی خبری، کسانی کخ برای عدم عضویت در چنین نهادهای بین المللی تصمیم می‌گیرند اصولا نه این نهادها را می‌شناسند، نه از نظم بین المللی خبر دارند و نه می دانند عدم عضویت در این نهادها با کشور ما و روابط بیرونیش با کشورهای دیگر چه می‌کند. عربستان سعودی بر خلاف پروپاگانداهای داخلی، مانند تیتر روزنامه غیر اصولگرای آفتاب «آمریکا و سومین عقب نشینی در مقابل عربستان محمد بن سلمان» که بعد از توافق نامه میان دو کشور درج شده است، روابط خودرا هم در بخش سیاسی، هم اقتصادی و هم نظامی با آمریکا حفظ کرده است. سیاستی که عربستان سعودی دنبال می‌کند را هنوز گروهی در ایران نمی‌توانند بفهمند. در ایران اصولا به سیاست سیاه و سفید نگاه می‌شود و منطقه خاکستری وجود ندارد. عربستان سعودی دو قدرت بزرگ را در مقابل یکدیگر قرار داده تا در راستای منافع خود از آنها استفاده کند. عربستان در حال حاضر یکی از بزرگترین وارد کنندگان اسلحه از آمریکاست، و انقدر توان دیپلماتیک فراهم آورده است که به امریکا اعلام میکند که در ازای کمک واشینگتن به این کشور در برنامه هسته ای خود، اسراییل را به رسمیت می‌شناسد. یک قرارداد ۳۷ میلیارد دلاری برای خرید ۱۲۱ بوئینگ ۷۸۷ مسافربری را به‌تازگی با کمپانی بوئینگ آمریکا امضا نموده تا به رقابت با شرکت‌های هوایی قطر و امارات در منطقه روی آورد. نهایتا در طول سالهایی که نظام در کشور ما در عصر بی خبری به سر می‌برده و فقط به شعار اکتفا کرده و رهبرش خودرا انقلابی و نه دیپلمات می‌دانسته است، فرصت‌های بزرگی در آنچه از دست داده ایم و در آنچه به‌دست نیاورده ایم از دست رفته است. تازه نظام به‌جایی رسیده است که فکر کند که قراردادهایی که خاتمی در سالهای ۱۳۷۷ و ۱۳۸۰ با عربستان سعودی امضا کرده بود منافع کشور مارا تامین می‌کرده و به‌فکر تقلیل تنش در منطقه خاورمیانه افتاده است. شایان ذکر است که همین رئیس جمهور، خاتمی، امروز در کشور ما ممنوع التصویر، و... می‌شود و مورد بی مهری‌های فراوانی قرار می‌گیرد.

آیا پس از ۴۰ سال سیاست خارجی که کشور ما را به ناکجاآباد رهنمون کرده، تنش می‌افریده، از منافع ملی برای منافع نظام می‌گذشته، فرصت‌های عدیده ای را سوزانده، نهایتا نظام خودکامه در ایران به این نتیجه رسیده است که نمی‌توان در تنش زندگی کرد و می‌بایست از ایدئولوژی رادیکال و دنیاستیز دست برداشت؟ فرصتهایی که که سوزانده ایم مانند عدم تعجیل آمریکا برای عقد قرار داد برجامی دیگر، گذار دنیا از بازار انرژی ایران، و ناتوانی دیپلماتیک، خودرا در حال نشان دادن هستند. در کنار آن نظام در ایران دچار توهم قدرت روسیه شد و در اوکراین همراه با پوتین دست به ادمکشی زده، آن‌هم به‌خاطر اینکه خود اصولا قدرت را درسایه توهم دیده است. در حال حاضر عربستان سعودی در منطقه خاورمیانه از قدرت نظامی بزرگی برخوردار بوده و حمایت کشورهای غربی را هم برای امنیت خود دارد. آیا متوهمین قدرت در ایران هرگز فکر کرده اند که اگر روزی ایران به هر دلیلی به عربستان سعودی حمله کرد، چین در کجا خواهد ایستاد؟ آیا در قدرت توهمی خود فکر کرده اند که نهایتا موشک و پهپاد همه قدرت نیست و قدرت را باید در حیطه سود و هزینه ارزیابی کرد و درون منطقه و خارج آن ارزیابی درستی از توان نظامی کشورها و حامیان آنها داشت؟

آیا ایران با ایجاد رابطه با عربستان سعودی، در سیاست خارجی خود در منطقه و دنیا تغییراتی به‌وجود می‌اورد؟ جواب به این سئوال آسان نیست اما آنچه میتوان گفت این است که اگر امروز نظام استبداد در ایران به سیاست‌های تنش‌آفرین گذشته خود ادمه دهد، نه‌تنها عربستان سعودی بلکه چین هم برای چالش ایران تشویق می‌گردد. ایران در حال حاضر گروگان چین حداقل در سیاست‌های خارجی خود در منطقه است. چنانچه پیشنهاد میانجی‌گری میان تهران و ریاض توسط عربستان سعودی به چین داده شده باشد، این از هوشمندی طراحان سیاست خارجی در عربستان سعودی پرده برمی‌دارد. پس از توافق‌نامه میان عربستان سعودی و چین در سفر رئیس جمهور این کشور به ریاض و اکنون این توافقنامه پای کشور سومی یعنی چین در میان است تا مطمئن شود که دو طرف بر سر تعهدات خود در این توافقنامه می‌مانند. اگر ایران باین توافقنامه پشت بزند، روابط سیاسی و اقتصادی خودرا با کشور چین هم به‌مخاطره خواهد انداخت. این توافقنامه برای همه طرف‌ها سود آور است اما عربستان سعودی با انتخاب چین به‌عنوان یک میانجی‌گر بیشترین سود را خواهد برد. ایران در ابتدای راهی قرار گرفته است که نتنها فشارهای خارجی برایش شکننده شده است که فشارهای داخلی هم دست به‌دست چالش‌های خارجی داده و اتخاذ یک تصمیم کلیدی را برای ایران حیاتی کرده است. آن تصمیم کلیدی اتخاذ سیاستهایی‌ست که نظام را در داخل و خارج از تنش دور میکند. آیا ایران برای پاسخ به‌این دو چالش آماده است؟