کیسینجر ۲۷ ماه می، صد ساله می‌شود. هیچ فرد زنده‌ای بیش از او در امور بین‌المللی تجربه ندارد. او ابتدا به عنوان محقق در دیپلماسی قرن ۱۹ و سپس به عنوان مشاور امنیت ملی و وزیر امور خارجه ایالات متحده مشغول به کار بوده است.

اگرچه بسیاری کیسینجر را مروج جنگ می‌دانند، اما او اکنون می‌گوید، به این نتیجه رسیده که تنها راه برای جلوگیری از یک درگیری ویرانگر از طریق «دیپلماسی قوی، به طور ایده‌آل با حمایت از ارزش‌های مشترک» است.

علاوه بر این، کیسینجر نسبت به تفسیر نادرست جاه‌طلبی‌های چین هشدار داد، زیرا در واشنگتن کسانی هستند که متقاعد شده‌اند که پکن می‌خواهد بر جهان مسلط شود. او معتقد است که چینی‌ها می‌خواهند قوی باشند، اما آرزوی تسلط بر جهان به معنای «هیتلر» را ندارند و این با تفکر آنها همخوانی ندارد.

به گفته کیسینجر مشکل این است که هیچ یک از طرفین فضای زیادی برای امتیاز دادن به خصوص در مورد تایوان ندارند. همه رهبران چین در دهه‌های گذشته، تعهدشان به الحاق تایوان را تایید کرده‌اند. اما از طرف دیگر رها کردن این جزیره توسط ایالات متحده به معنای تضعیف موقعیت آن در سایر نقاط جهان خواهد بود.

راه برون‌رفت کیسینجر از این بن بست به تجربه او به این موقعیت بستگی دارد: ابتدا کاهش تنش و سپس ایجاد اعتمادی خواهد بود که منجر به خویشتن‌داری هر دو طرف می‌شود. در مرحله بعد با ایجاد گروه کوچکی از مشاوران هر دو طرف به طور یکپارچه می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند.

توصیه دوم کیسینجر این است که «اهداف قانع‌کننده برای مردم تعیین کنید و به دنبال ابزارهای روشن برای دستیابی به آن اهداف باشید.» به گفته او تایوان اولین کشوری است که پکن و واشنگتن می‌توانند زمینه‌های مشترکی را بیابند که ثبات جهانی را ارتقا دهد. کیسینجر معتقد است که سیاست «یا همه یا هیچ» به خودی خود تهدیدی برای هر چیزی است که می‌تواند تنش‌ها را کاهش دهد.

او گفت که به جای تشدید تنش، آمریکا باید تشخیص دهد که چین منافعی دارد که نمونه بارز آن اوکراین است.

نکته سوم کیسینجر این است که «همه این اهداف را به اهداف محلی خود، هرچه که باشند، مرتبط کنید.» برای آمریکا، این شامل یادگیری نحوه عملگرا بودن و تمرکز بر ویژگی‌های رهبری و بیشتر از همه تجدید فرهنگ سیاسی کشور است.

مدل تفکر عملگرایانه کیسینجر، هند است. یک مقام ارشد سابق هند این را به صراحت گفته بود که سیاست خارجی باید براساس اتحادهای غیردائمی و موضوع محور باشد نه اینکه یک کشور را با ساختارهای چند جانبه بزرگ گره بزند.

کیسینجر معتقد است که «این امکان وجود دارد که بتوانیم یک نظم جهانی براساس قوانینی ایجاد کنیم که اروپا، چین و هند می‌توانند به آن بپیوندند.» به اعتقاد او این ماجرا می‌تواند از بروز یک فاجعه جلوگیری کند.

این سیاستمدار کهنه کار آمریکایی نتیجه گیری می‌کند که رهبران جهان مسئولیت سنگینی برعهده دارند و آنها برای مقابله با خطراتی که در مواجهه با خطرات قریب الوقوع وجود دارد به واقع‌گرایی و چشم‌اندازی نیاز دارند که آنها را قادر سازد متوجه شوند که راه حل در ایجاد توزان بین نیروهای کشورشان و خویشتن داری برای پرهیز از استفاده حداکثری از قدرت تهاجمی است. به گفته او این وضعیت چالشی بی‌سابقه و «فرصتی بزرگ» است.