مجتبی نجفی
سه متهم پرونده موسوم به خانه اصفهان صبح روز جمعه اعدام شدند. هنوز برخی می پرسند اینها بی گناه بودند؟ این پرسش از اساس فاقد معناست. مساله ما این است به روند دادرسی در جمهوری اسلامی اعتقادی نداریم. هم بسیار دروغگوست و هم بی اعتنا به حاکمیت قانون.
توجه کنید وقتی از جمهوری اسلامی حرف می زنیم از یک دولت در معنای مدرنش حرف نمیزنیم. از یک گروه مافیایی فرقه گرا صحبت میکنیم که قانون را ملعبه دست خودش و مردم را به هیچ انگاشته. پس ما در یک وضعیت به شدت غیر طبیعی زیست میکنیم که مساله هابز "انسان گرگ انسان است" در بطن جامعه موضوعیت ندارد، اینجا ما با حاکمیتی مواجه هستیم که گرگ مردمش شده. از ریختن خون، لذت میبرد. برای همین پای اسطوره ها وسط می آید و مردم، ضحاک خونخوار را از قصه های ایرانی به بطن جامعه می آورند تا آنچه که در ایران رخ داده را تصویرسازی کنند.
حاکمیت جنون وار به سمت تشدید خشونت می رود. در همان اوایل جنبش زن،زندگی و آزادی در پاسخ به پرسشی گفتم حاکمیت نه تنها صدای معترضان را نخواهد شنید بلکه جامعه را به سمت خشونت بیشتر سوق خواهد داد. چرا که هم در ساختار قدرت، عقل بقا نیست و هم در بطن جامعه معترضین تصمیم گرفته اند از راه رفته برنگردند. حاکمیت بدون اینکه وضعیت فعلی را درک کند با محاسبات قبلی درباره وضعیت جدید تصمیم میگیرد. گمان میکند با اعدام و تعلیق و اخراج و تحقیر میتواند جلوی سیل را بگیرد. غافل از اینکه ذهنیت جمعی که در جامعه ایران شکل گرفته به این نتیجه رسیده از حکومت دینی هیچ آبی گرم نمیشود و برای همین مستقیما میخواهد در برابر هژمونی طلبی حاکمیت بایستد. این تقابل، سخت و خشونت زا خواهد بود. جمهوری اسلامی هم در همان زمان که میخواهد نمایش اقتدار بدهد به شدت ترسو و بی عقل میشود.
البته جمهوری اسلامی فقط یک شانس دارد و با این شانس تا کنون دوام آورده: کمر اپوزیسیون داخل را شکسته و از اپوزیسیون خارج هم خیالش راحت است. چون تشدید اعدامها و تلاش حاکمیت برای انتقال پیام "شما نمیتوانید" به جامعه با نمایش ناتوانی اپوزیسیون خارج ارتباط دارد. یعنی اینها نیازی به زندان و حبس نداشتند. خودشان برای فروپاشی خودشان کافی بودند.
اما در این مورد هم حاکمیت، بیش از حد دلش را خوش کرده. چون به مرور زمان با آزمون و تجربه، نمایندگی سیاسی ایجاد و جامعه نمایندگان سیاسی خود را از جریانها و تبارها خواهد یافت.
واقعیت تلخی است: محاسبات اشتباه حکومت،سالهای آینده ایران را پر از خشونت خواهد کرد. در این بازی امید است مردم برنده و حکومت دینی بازنده مطلق شود. بردی که خود نیازمند تداوم و تدبیر است.
