راهپیمایی ۱۳ آبان ۱۴۰۱ که در اثنای اغتشاشات سال گذشته برگزار شد، پاسخی بسیار روشن و به نحوی یک رفراندوم برای جواب دهی به این شبهه بود که مردم از باب مخالفت با نظام سیاسی حاکم در ایران سعی بر برداشتن پوشش اسلامی خود دارند.
من معتقدم اصل گشت ارشاد و ورود نهادهای نظارتی به مقابله با انحراف های فرهنگی صحیح است، اما اولین راهکار نبوده و شکل و مدل اجرایی آن می بایست مورد بحث و تأمل بیشتر قرار گیرد.
اعتمادآنلاین - زهرا فخر روحانی استاد حوزه علمیه خواهران در برنامه این هفته «تلویزیون اینترنتی پاسخ» وابسته به مرکز مطالعات و پاسخ گویی به شبهات حوزه های علمیه با موضوع «دختران و چالش های دینداری در عصر جدید» گفت: انقلاب ما انقلاب چادری‌ها بود.
به گزارش حوزه‌نیوز، مهم‌ترین بخش‌های گفتگوی زهرا روحانی را می‌خوانید:
قبل از هر چیز باید دانست که در کشور ما بخش اعظم دختران را خانم های عفیف و پاکدامن تشکیل می‌دهند و در بررسی آسیب های فرهنگی و اجتماعی مرتبط با این جنس نباید این بخش از جمعیت خانم ها را مورد غفلت قرار داد. به طور کلی در طول تاریخ تغییر فرهنگ جوامع بارها تجربه شده است و بخش مهمی از تغییرات فرهنگی امروز جامعه ما به گذار از سنت به مدرنیته باز می گردد.
از آنجا که انقلاب ما را انقلاب چادری ها می دانند، در نتیجه برنامه ها و توطئه های سازمان یافته ای علیه حجاب و عفاف زن ایرانی در حال طراحی و اجراست. عوامل مختلفی همچون شکاف نسلی و تفاوت در ادبیات بین نسل ها، تحرکات رسانه ای، الگو شدن ستاره ها و سلبریتی هایی که به واقع شایستگی این جایگاه را نداشته اند، فردگرایی، لذت گرایی و مصرف گرایی به این موضوع دامن زده و ره آورد همه این عوامل هرزه پوشی می باشد که جوامع مختلف بشری با آن مواجه شده است.
سکوت این مجامع و نهادها، بی تفاوتی آن ها نسبت به تغییرات فرهنگی جامعه و یا واکنش های بعد از وقوع حوادث که همچون نوش دارو بعد از مرگ سهراب است، موجب شده تا ما حتی در شهرهای مذهبی نیز شاهد چهره ای تأسف بار و غم انگیز مواجه باشیم.
وزارت آموزش و پرورش در بحث های فرهنگی دارای جایگاه مهمی بوده و سهم بسیار بزرگی در این زمینه ها دارد؛ اما تاکنون می توان گفت فقط به آموزش اکتفا کرده و از مسئله پرورش غفلت نموده است. برنامه های پرورشی‌ای که تاکنون نیز دنبال شده است، واقعاً جواب گوی نسل نو نیست.
در صورتی که یک نوع همگرایی و هم افزایی بین فعالیت های کانون های مساجد، بسیج، نهادهای فرهنگی همچون دفتر تبلیغات اسلامی، سازمان تبلیغات اسلامی و غیره انجام می گرفت، شاید شاهد وقایع سال ۱۴۰۱ و هزینه هایی که نظام جمهوری اسلامی برای آن داد، نبودیم.
آموزش و پرورش واقعاً متکفل پرورش نسل نو بوده و می بایست رسانه ها و آموزش های رسمی و عمومی خروجی های نسل نو از اقشار و اقوام مختلف را به صورت همگانی به یک سمت منسجم و متعالی هدایت نمایند. اما متأسفانه اتفاقی که در حال وقوع است فقط در عرصه آموزش بوده و ما شاهد این هدایت عمومی در عرصه پرورش نیستیم.
وزارت آموزش و پرورش تنها نهاد آموزشی و تربیتی است که با تمام فرزندان کشور ما در ارتباط است و می بایست هم برای نیروهای خود برنامه داشته باشد و هم برای مخاطبینش که دانش آموزان هستند به صورت هدفمند مسئله آموزش و تربیت را دنبال کند.
من معتقدم اصل گشت ارشاد و ورود نهادهای نظارتی به مقابله با انحراف های فرهنگی صحیح است، اما اولین راهکار نبوده و شکل و مدل اجرایی آن می بایست مورد بحث و تأمل بیشتر قرار گیرد.
همانطور که نظارت بر رانندگی خودروها لازم است، نظارت بر فرهنگ اجتماع نیز لازم بوده و می بایست با افراد خاطی در این زمینه نیز مقابله صورت گیرد؛ اما نکته مهم این است که تقابل اولین راهکار نمی باشد. در مجموع وجود برخوردهای تقابلی و نظارت ها لازم است اما وقایعی که در ماه های گذشته به وقوع پیوست موجب شده تا جامعه در حال حاضر پذیرای این برخوردها نباشد.
همه باب تعزیر که در فقه مورد بحث و تحقیق قرار می گیرد، جریمه بوده و می بایست کارشناسان ذیربط در زمینه شکل و چگونگی جریمه افرادی که مرتکب خطاهای فرهنگی می شوند نظر دهند. البته میزان اثرگذاری این جریمه ها بر روی شاکله شخصیتی و فهم مخاطبین آن ها باید از سوی نهادهای متولی فرهنگ سازی مورد تحقیق قرار گیرد.
اینکه گفته شود به دلیل مشکلات اقتصادی از فرزندآوری خودداری می گردد، قابل قبول نیست؛ اما باید دانست که اقتصاد بر روی عرصه های مختلف اثرگذار می باشد. اینکه وضع اقتصادی جامعه به گونه ای باشد که هم پدر و هم مادر مشغول به کار شوند، می تواند بر میزان انگیزه آنها در فرزندآوری تأثیر بگذارد.
افسارگسیختگی فضای مجازی که نوجوان ما در آن رهاست و همچنین افسارگسیختگی اقتصاد پوشاک ما که داعیه دار دعوت به برهنگی است می تواند از عوامل تأثیرگذار در ذهنیت نوجوانان در موضوع پوشش باشد.
راهپیمایی ۱۳ آبان ۱۴۰۱ که در اثنای اغتشاشات سال گذشته برگزار شد، پاسخی بسیار روشن و به نحوی یک رفراندوم برای جواب دهی به این شبهه بود که مردم از باب مخالفت با نظام سیاسی حاکم در ایران سعی بر برداشتن پوشش اسلامی خود دارند.
نباید باور داشت که غالب جامعه ما را افراد بدحجاب یا بی حجاب تشکیل داده اند. زیرا از آنجا که چشم ما به صورت طبیعی صحنه ها و نکات منفی را بیشتر مورد توجه قرار داده و ذهن را روی نقطه منفی متمرکز می‌نماید، در این زمینه نیز ممکن است ما دچار یک تحلیل اشتباه مبنی بر غالب بودن افراد بی حجاب بر افراد با حجاب شویم.
لازم است بپذیریم که برهنگی به دلیل سکوت نهادهای فرهنگی ما در حال تبدیل به یک فرهنگ است. زیرا ما هنوز برنامه دقیقی برای مقابله با این معضل نداریم و جوان هنوز چرایی اهمیت حجاب را نمی داند. می‌بایست در نظام آموزشی کشور به زبان های مختلف در زمینه حجاب و پوشش بحث کرده و الگوسازی مناسب را در کشور دنبال نماییم.
امر به معروف و نهی از منکر به معنای متوجه کردن و اقناع سازی افراد است و وقتی که جوان از جهت شناختی مورد اقناع واقع شود آنگاه می توان انتظار اجرا نمودن مطالبات دینی را از او داشت.
حفظ نهاد خانواده، الگوسازی و الگوآفرینی صحیح، ترویج فرهنگ ایثار و شهادت، تقویت مناسبت های دینی و ارتقای کمی و کیفی هیئت های مذهبی از جمله عوامل تأثیرگذار در این زمینه است.
نگرانی از فروریختن "دیوار برلین" نظام
