شعارو آرزوئی که از نظر من مطلقا پا در واقعیت جامعه امروز ایران ندارد. ظاهر شدن آقای رنانی در قامت یک مصلح اجتماعی که گاه به نعل می زند گاه به میخ نشان ازگرفتار شدن ایشان در برزخی است که از یک طرف تلاش می کند! ببیند که حکومت با این مردم چه کرده وچه می کند. حکومت رو بموتی که به زعم ایشان دیری نخواهد پائید و فرو خواهد پاشید. فرو پاشی که در آن هیچگونه نشانی از عمل کرد ونقش جریان های سیاسی و نقش انقلابی مردم نیست. ازظاهرشدن میلیونی توده های وسیع وبجان آمده نشانی نمی بینی.
ایشان در حکومتی که صلات صبحش با خبر اعدام انقلابیون جوان آغاز می شود وشب با ترس ووهم مردم که فردا چگونه خواهد بود؟ شعار نشستن انتظار شادمانه کشیدن را میدهد.
جامعه ای نگران، در هم ریخته که طی چهل سال بسیار پرنسیب های خود از دست داده ودر روز مرگی حاصل از بار فشار زندگی ناگزیر از پشتک وارو زدنی است توام با اضطراب ،ترس از آینده! درگیر شدن برای یک لقمه نانی که بتواند شب هنگام بر سر سفره خانوداه اش بگذارد روز خود را می گذراند.
داستان چهار دهه تحکم، فشار های روحی مشتی کوتوله های تاریخست که قامتی بلند تر از خود را بر نمی تابند.
ولایت رقم خورده برای رهبر خودشیفته ،متفرعن که قدرت از او بتی سنگی ساخته فاثد کوچکترین حس همدردی نسبت بمردم است. تنها دیدن خود در مقام نیمه خدائی !که کار چرندان ملت بر عهده او نهاده شده است .رهبر ی که جوابگو به هیچ کس !هیچ ارگان ونهاد مردمی نیست.
با حکم حکومتی می تواند زبان از حلقوم کسی بکشد که جرئت کنند بپرسد " با چه حقی حداقل خواست های مردم را سرکوب میکنی؟ بی لیاقت ترین افراد بله قربان گو ،معلوالحال را که در پروند هرکدامشان چیزی جز فساد ،جنایت نیست بر سر قوای سه گانه میگذاری وبا خواست ها ،نیاز های مردم آن میکنی که امروز ایران اسلامی خفت بار ترین حکومت در تاریخ این سرزمین است.
جناب رنانی با حکومتی که هرگز تن به گفتگو!حداقل شنیدن درد ها ونیازهای مردم نمی دهد چه باید کرد ؟حکومتی که بدرستی لقب حکومت بچه کش گرفته ونیروهای سرکوب آن طی این چهار دهه چه که با مردم این سرزمین نکردند!
در عرض چند هفته هزاران زندانی را اعدام کردند .گورستان های بی نشانی ساختند که زیبا ترین فرزندان این سرزمین در گور های جمعی آن خفته اند.
آنوقت شما شعار از مبارزه مدنی آن هم در سیمای پیشه گرفتن صبر با چاشنی شادی میدهید !تاوقتی که بهارآزادی بطور طبیعی از راه برسد !چگونه نمی دانم!
"بزگ نمیر بهار میاد قمپوزه با خیار می آید."
جناب رنانی متاسفم با تمام احترامی که بشما حداقل بعنوان یک تلاش گر آرزومند سعادت این سرزمین دارد!بگویم !که متاسفانه درک شما از مبارزه زنان در جنبش مهسا وفرمولی هم که ارائه دادید سخت بی مایه و فاقد روح جنبش مهساست .این گفته عالمانه که سه جنبش توسط مردان بود به شکست انجامید حال آقایان لطفا دخالت نکنید! تا جنبش مهسا این بار در قامت زنان کوس پیروزی بنوازد .واقعا عجیب است.
چنین فرمول بندی که نشانه عدم درک عمیق از جنبش مهسا است .از شعار "زن،زندگی ؛آزادی " شعاری که نسل من وشما قادر نشد آن را بدهد .چرا که نه دربضاعت فکریش بود! و نه دیدگاه در جا زده در سالهای ماضی به او اجازه دیدن وطرح کردن این شعار وپای در میدان نهادنی چنین غرور آمیزرا می داد.
نه ما، نه شما قادر نشدیم چگونگی تکوین وشکل گیری جامعه جوان ونوجوان ایران زیر نگاه خرد کننده حاکمیت ،حصار محدود کننده جامعه و خانواده را ببینم .زمانی هم که درسیمای منحصرخویش پای در میدان نهاد ما گیج ،انگشت بدهان در مقابلشان سر خم کردیم بی آنکه جامعه عافیت طلب وگرفتار در روز مرگی پشتوانه این جنبش شود.
روشنفکر وجامعه شناسی چون شما وقتی که این جنبش را جنبشی زنانه می دانید واز مردان در خواست می کنید کنار گود نشسته و نظاره گر مبارزه زنان باشند !چه انتظاری از آدم های عادی میتوان داشت .شمائی که هم پیوستگی زیبای این نسل دختران وپسران را نمی بیند .رابطه باز وبگونه ای همسان پسران با دختران ،حس احترام ،حس برابری! در بطن جامعه مرد سالار وحمایت تام وکمال از این مبارزه .قلب های جوانی که گشوده می شوند.
چه میزان زیبا ترین پسران این سرزمین قربانیان سرفراز این جنبشند؟ پسرانی چون رهنورد که او هم شادی برای مردم میخواست اما نه بشیوه ورهنمود شما.
" اینان جویندگان شادی در مجری آتشفشان ها"هستند "شعبده بازان لبخند در شبکلاه درد.
جناب رنائی بدون این پایمردی ها امکان گسترشی چنین تاثیر گذاروفرا گیر نبود.جنبشی که دامنه آن میدان های جهان را لبریز از صد ها هزار انسان آرزومند وبر افروخته ایرانی کرد .بر افروخته از این همه جنایت واسیتبداد. آن چه در این میان کم بود! باز نقش اپوزیسیون گرفتار در خودی بود که تلاش کرد همسو با جنبش گردد .اما دریغ ودرد که اپوزیسیون فشل ایرانی که چهل سال است درون پیله های گروهی ،سازمانی وحزبی خود پیله می بافد قادر نشد بر ضعف ها ،منیت های شخصی وگروهی خود نقطه پابان بگذارد ویک اتحاد عظیم میهنی را شکل دهد.
عملی که میتوانست بسیار تاثیر گذار وشادی آفرین باشد.
جناب رنانی احکام شما عمدتا چیزی جز خیر خواهی آن همه در فضای آرام وکم تشنج که امکان کار طولانی مدت بدون دغدغه ازجان ومال وحمله سرگوبگران حکومتی در ان نباشد می تواند جالب باشد .اما امروز چشم بستن بر واقعیتی است که جلوی چشم همه گان جریان دارد .جان ها آزاد را عذاب می دهد.حکومت در حال فراهم کردن زمینه برای نسق کشی ،سرکوب ،تشنج آفرینی وقلع وقمع جوانان وکسانی است که صادقانه در خدمت به این جنبش هستند !ببهای بسیار سنگین .شکنجه ،اعتراف گیری ها،ترتیب دادن ندامت نامهها ونهایت اعدام ها. همه چون شمشیر داموکلس بر بالای سر جوانان این نسل های جدید آویخته است.
شما چگونه از" صبر شادمانه" سخن می گوئید .مگر می توان خارج از جو عمومی حاکم بر جامعه شادمانی کرد.این امر بقدری دور ازذهن است که گوئی شادمانی امری است مجرد که رابطی به شرایط نداشته وحادث شدن آن ارتباطی به آنچه در جامعه طاعون زده ما می گذرد ندارد.
آقای رنانی این شادی که باید در بطن صبوری جا خوش کند چگونه خواهد بود؟مگر می شوددر این وانفسای مرگ وزندگی چنین امرو رهنمودی چیزی جز پاشیدن آب سرد بر قلب های جوان پرازشعله مقدس مبارزه برای پیروزی نیست .
برعکس فکرشما بر "صبوری شادمانه ."
این خواست در واقع فاتحه ای است بر تحرک وتداوم جنبش .مگر می شود در یک جامعه بیمار شادی را بیرون کشید و بر گوشه دل گذاشت ومنتظرشد؟ بسان انتظار کشیدن مهدی !اما بزبان مدرن تر.
نام این گونه انتظارپاسیف و غیر ممکن را "صبر شادمانه"نهاد؟
علم کردن این پسوند نچسب شادیّ در شرایط کنونی که جو جامعه آماده برای یک انفجارشاید نهائی است چه صیغه ایست؟
مگر نه این که شادی مایه خود از فضای آزاد ،از چشم انداز های روشن ،از تجمع عمومی مردم حول یک خواست انسانی ،ازقدرت نمائی معترضان، از وحدت ویکپارچگی اپوزیسیون،از شهامت وتداوم مبارزه ودیدن آزادی در پس این مبارزه میگیرد.
صبرشادمانه ای وجود ندارد! وقتی که برلبه شمشیر آخته حکومتی جنایت پیشه حرکت می کنید .این راه رفتن بر لبه تیغ شادی بخش تر از نشستن ساکت وصبورانه با تزریق آمپول فرحزا وتوهم آور" شادی صبورانه " است.
شادی یک ملت محصول جنگیدن " بالشگرغم است زمانی که خون عاشقان می ریزد ساختن با هم است وکندن بنیاد او! این جنگ وگریز واقعی است که با فرمول شما نمی دانم چگونه میتوان نجنگید ؟صبوری کرد وشاد بود؟ بقول سعدی میسر نیست برسر آتش سوخت ودم برنیاورد.
بعنوان یک مبارز اعتقاد دارم کاشتن تخم امید وشادی دربین مردم تنها ببرکت سازماندهی وشرکت فعال آن ها است در مبارزه ،همراه کار وسیع وپیگیر یک ملت است با امید رسیدن به جامعه انسانی فارغ از درد ،رنج ،زشتی ابتذال !نام این مبارزه "حرکت ومبارزه شادمانه است "برای رهائی وآزادی .
"براه بادیه رفتن به از نشستن باطل
وگر مراد نیابم بقدر وسع بگوشم ."سعدی
