برای یک ذهن بیمار و سکسیست و کنترل فریک که گرفتار اضطراب جنسی است و به جا ی درمان خود به کنترل دیگران دست یازیده است، هیچ حد ایستایی (یقفی) وجود ندارد؛ هر چه‌ قربانی‌ها کوتاه بیایند، او بلندتر خواهد شد و محدودیت‌ها ی خود را بیش‌تر خواهد کرد و پیش‌تر خواهد رفت.

از این‌ کنترل فریک‌ها بدتر و نادان‌تر کسانی هستند که در قامت دانا ی کل ظاهر می‌شوند و با این بهانه ی ابلهانه و استدلال خام «که نباید بهانه دست این بیماران داد» ادامه و بخشی از ماشین سرکوب و سانسور می‌شوند و کار آن‌دیوانه‌ها را راحت‌تر می‌کنند. این جماعت به جا ی دفاع از آزادی و حقوق مردم، از مردم می‌خواهند که قید آزادی‌ها و حقوق خود را بزنند. استدلال نخ‌نما ی آنان به طور چیره آن است، که چیزها ی مهم‌تری هست! اما در فربود و واقعیت چه چیز مهم‌تر از آزادی است؟

به قول آیزایا برلین «همه ی پلشتی و زشتی ممکن در رفتارها و انتخاب‌ها ی ما در همانندی با زشتی و پلشتی آن که کسی مجبور شود کاری را که دیگران خوب می‌دانند انجام دهد، یا نتواند کاری را دیگران خوب نمی‌دانند انجام دهد، هیچ است.» در نبود آزادی، همه ی ارزش‌ها دیگر پادارزش و پوک می‌شوند. آن‌کس که آزادی را به بهانه ی خیری بزرگ‌تر تعطیل می‌کند، درکی از «خیر» ندارد. او‌ گرفتار پندار «دیگری بزرگ» است. از این آسیب است که آسیب «خیر بزرگ‌تر» برمی‌آید. هیچ چیز بزرگ‌تر از من، تو و ما و باورها و داوری‌ها ی ما نیست. هیچ چیز والاتر و بالاتر از حق خطا کردن نیست؛ و هیچ خیری برجسته‌تر از انتخاب‌ها ی آزاد ما نیست.

به خاطر یک مشت بیمار روانی یک جامعه را به زندان تبدیل نمی‌کنند، چند بیمارستان باید ساخت ‌و بیماران روانی ‌و کنترل فریک را در آن‌جا بستری و درمان کرد.