علاوه بر این، کشور امارات دارای چهار شهرک طبی است که به پیشرفته‌ترین وسائل درمانی مجهز است، ولی اگر بیماری تشخیص دهد که مراکز درمانی داخل قادر به درمان وی نیستند، می‌تواند به خارج از کشور برود و هزینه درمان وی کاملا به عهده دولت امارات خواهد بود.
اما خدمات درمانی و بهداشتی دولت امارات به شهروندان کشور به این امور محدود نمی‌شود. از سال ۲۰۱۴ وزارت بهداشت امارات برنامه گسترده‌ای برای مبارزه با دو بیماری سرطان سینه زنان و بیماری قند به راه انداخت. همه این برنامه‌ها مجانی و از جیب دولت پرداخت می‌شود. در سال ۲۰۱۷ دولت امارات برنامه ویزیت مجانی پزشکان را در سرتاسر کشور و به مدت یک سال بطور آزمایشی اجرا کرد. امارات همچنین یک مرکز اورژانس دارد که با تماس‌های فوری شهروندان، کادر پزشکی، دارو و تجهیزات لازم را به محل زندگی بیمار با بالگرد ارسال می‌کند.

امارات در سال ۱۹۷۱
در سال ۱۹۷۱ میلادی که بعنوان سال استقلال امارات از آن یاد می‌شود، هفت امارت کشور، ائتلافی بین خود ایجاد کردند و براساس آن کشور امارات متحده عربی متولد شد. اما در همان گام‌های نخست استقلال، در میان صحرای خشک و گرم با خانه‌های ساخته شده از گِل، متوجه شدند که چیزی برای راندن کشور تازه تأسیس شده به جلو ندارند. امارات در آن سالها حتی کارمندان اداری برای اداره امور روزمره خود نداشت، چه رسد به برنامه‌های توسعه اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی. در این میان دست به دامن دیگر کشورهای عربی شدند، ولی به زودی دریافتند که هیچ کس از شهروندان کشورهای صف اول جهان عرب در آن دوره، حاضر به رفتن و زندگی کردن در صحرای برهوت امارات نیست. از اینرو مجبور شدند به سراغ کشور سودان بروند و شهروندان سودانی را بعنوان کارمندان دولت جدید خود استخدام کنند. به همین دلیل نخستین نیروی انسانی ادارات کشور امارات از سودانی‌ها تشکیل شد و مهندسی سودانی بنام «علی عوض عبدالکریم» نخستین شهردار ابوظبی و «کمال حمزه» دیگر هموطن وی، نخسین شهردار دبی شدند.
ممکن است اکنون کسی باور نکند، اما در آن سالها، بزرگترین آرزوی شیخ زاید آل‌نهیان نخستین حاکم امارات بعد از استقلال، این بود که شهر دبی مانند خرطوم پایتخت سودان ساخته شود. در این میان جمله معروف شیخ زاید خطاب به کمال حمزه که شهردار دبی شده بود تا حالا در ذهن اماراتی‌ها نقش بسته که می‌گفت: «کمال! آیا می‌توانی دبی را همانند خرطوم دربیاوری یا نه؟»
اما اکنون بعد از گذشت نیم قرن، دبی به کجا رسید و خرطوم در کدام گره کور جهل و سلطه‌گری گیر کرده است؟ همین پرسش را در مورد ایران می‌توان پرسید. در سال ۱۹۷۱ ایران کجا بود و اکنون زیر سلطه «فقیهان جانی و فاسد» به کجا رسیده است؟
بدون شک حاکمان امارات عصای اسرارآمیز جادوگری نداشتند تا از میان بیابانهای برهوت، دبی امروز را بیرون بکشند. بلکه آنها حاکمان واقعی‌نگر، غیرایدئولوژیک و عملگرا بودند که امکانات محدود خود را در خدمت کشور و مردم خود به کار بردند. امارات از نظر ذخایر نفتی و گازی به مراتب در مرتبه بعد از ایران قرار می‌گیرد، اما همین منابع محدود را در مسیر درست به کار بردند، کمتر شعار دادند و بیشتر عمل کردند و در نتیجه دبی و دبی‌ها نتیجه کار آنهاست.
آن دبی که در سال ۱۹۷۱ کسی حاضر به سفر به آن نبود، اکنون از معدود شهرهائی شده که سیستم جمع زباله آن با هوش مصنوعی کار می‌کند و هر سطل زباله آن به دستگاهی مجهز است که به شهروندان یادآور می‌شود که چگونه زباله خود را دور بریزند. در این شهر اکنون با اپلیکیشن Dubainow بدون ترس از کند شدن یا قطع اینترنت، می‌توانید ۵۵ عملیات بانکی و اداری در یک چشم به هم زدن انجام دهید و نیازی به رجوع به بانک‌ها و ادارات ندارید. در این شهر همچنین بزودی خطوط حمل و نقلی به کار خواهد رفت که قطارهای آن با سرعت ۱۲۲۰ کیلومتر حرکت خواهند کرد. یعنی فاصله هزار کیلومتری دبی با شهر ریاض در کمتر از یک ساعت طی خواهد کرد.
دستاوردهای سریع این چنینی در کشور امارات، برای اکثریت مردم ایران که زیر حکومت دروغگویان و لاف‌زنان مذهبی له شده‌اند، تا وقتی که حکومت ولی فقیه حاکم است، حتی در قالب آرزوها جا نمی‌گیرد. اما واقعیت این است، در زمانی که نظام فقیهان جانی و فاسد تمام هم و غم خود را بر نحوه پوشش شهروندان و موی زنان متمرکز کرده‌اند، برخی از کشورهای همسایه مانند امارات با چنین پیشرفتی در حال تاختن هستند.

حسن هاشمیان