در بین مشروطه‌خواهان تلاش‌هایی در جریان است که احزابی معرفی شوند ولی تا کنون افراد سرشناسی که از اقبال عمومی‌ برخوردار باشند و در بین مردم ایران و یا دست‌کم اپوزیسیون خارج کشور شناخته شده باشند هنوز وجود ندارد و تنها اختلاف گروه‌ها و احزاب آنها در شخصیت رهبران آنها خلاصه می‌شود. افرادی هم که با «منشور مهسا» برای مدتی در کنار شاهزاده رضا پهلوی گرد آمدند بجز عبدالله مهتدی، «رهبر» هیچ حزبی نیستند و فقط حرکاتی را با اهداف متنوع از حقوق زنان تا دادخواهی پرواز۷۵۲ هدایت می‌کنند؛ برای نمونه حامد اسماعیلیون که سخنگوی انجمن خانواده‌های جانباختگان سقوط هواپیمای اوکراینی هستند و مسیح علینژاد هم یک فعال اجتماعی در حوزه زنان است. اگر صحبت از گروه مجاهدین نمی‌کنم، به دلیل نداشتن رهبری در این گروه نیست بلکه به مشخصات این گروه شبه‌نظامی که بیشتر به یک سکت مذهبی شبیه است بر می‌گردد. این گروه که حتی از انسجام بالایی هم بر خوردار است ولی در بین مردم و جوانان ایران که نزدیک به نیم قرن از وجود دولت مذهبی و اسلامی رنج می‌برند، هیچگونه جایگاه خاصی ندارد. معترضانی که به دنبال آزادی و دموکراسی هستند هرگز رهبری یک گروه شبه‌نظامی‌ اسلامی را تحمل نخواهند کرد و هیاهوی مجاهدین بیشتر در خارج کشور و بین سیاستمداران بازنشسته غربی است که دستمزد دریافت کرده و می‌خواهند خود را در سیاست روز مطرح کنند.