در عالم لات ها، کسانی هستند که به آن ها بچه پر رو می گویند. بچه پر روها صفاتی دارند که یکی از آن ها به نوعی صفت باجناقی ست که ما با آن در اینجا کاری نداریم.

بچه پر رو ها دائم جیغ و داد راه می اندازند و در محله شان هماورد می طلبند. وقتی کسی در مقابل شان نمی ایستد کم کم روی شان زیاد می شود و سراغ بزرگان و پهلوانان می روند و موی دماغ آن ها می شوند.

بزرگ ترها به جیغ و داد بچه پر رو ها نگاه می کنند و در حالی که لبخند می زنند به او می گویند، آره کوچولو! تو راست میگی! تو خیلی بزرگ و قوی هستی! یهو نزنی ما رو! وای نیگا کن چه بر و بازویی داره! چه چاقو زنجان درجه یکی داره! وای چقدر ترسیدم! چقدر تو مخوفی پسر! حالا رات رو بکش برو بذا ما چایی مون رو بخوریم!

بچه پر رو اما از رو که نمی رود هیچ، از این فرمایشات خیلی هم خوشحال می شود و در محله جار می کشد که آهای مردم! نیگا کنین! این یارو هم خودش اعتراف می کنه که من خیلی بزرگ و قوی هستم! میگه من مخوف هستم! میگه نزنمش! اینو میگه چون از من ترسیده! پس شوما هم از من بترسید.

بچه پر رو، اما به همین اندازه اعتراف گیری بسنده نمی کند و هی به بزرگتر از خود فحش می دهد هی به سمت او لگد می پراند و هی او را به دعوا و بزن و بزن دعوت می کند.

وقتی می بیند طرف چیزی به او نمی گوید و هی با دست او را هُل می دهد، هوا بر ش می دارد که یارو انگار راس راستی از او ترسیده. ضامن دارش را در می آورد و کارد را می کشد روی دست او و او را زخمی می کند.