به مناسبت اعزام حجاب بان به ایستگاه های مترو

بنالید حیدر به وقت سحر

که خوابی نیاید به چشمم دگر

نه لختی بخوابم ز کابوس ها

نه کاری برآید ز دیوث ها

ز دست و زبانِ زنان ذله ام

دخیلی به دستِ پوتین بسته ام

نچرخد زبانم به هنگامِ خشم

ز عظما چه مانده بجز ریش و پشم؟

کُلاهی بگوید که دیوانه ام

غُلامِ درِ قصرِ بیگانه ام

بشاشد به عکسم جوانِ دلیر

به ریشم بخندد صغیر و کبیر

به زحمت بجستم ز آشوبِ پار

به طوفانِ آتی بگردم غبار

چو ترسش ز فردا دو چندان بشد

دگر رسمِ طوسی موثر نشد

فراخواند جمعی ز اشرارِ خویش

که کشتارِ مردم فزایید بیش

مبادا که خیزش بگیرد شتاب

نه در بابِ مهسا درآید کتاب

نباید بخندد جوان در گذر

چه نوروز باشد چه برجِ صفر

نبینم که مویی برقصد به باد

نه هرگز نشانی ز دل های شاد

اگر سوی مترو شتابد کسی

بخواهم که لرزد ز وحشت بسی

ز فوجِ پرستو بسازید صف

سراپا سیاه و چماقی به کف

خرامد اگر غنچه ای در قطار

برآرید از گُل به سختی دمار

بکوبید چوبی به فرقِ سرش

که خونش بپاشد به دور و برش