به گزارش سایت دیده بان ایران؛ زینب خان یکی بانوان طلبه و مبلغ از کشور هندوستان است که ۱۵ سال پیش از جامعة الزهرا سلام‌الله‌علیها فارغ التحصیل شده و در حال حاضر، مدیر حوزه علمیه خدیجه الکبری سلام‌الله‌علیها با حضور بیش از صد بانوی طلبه است.
این بانوی طلبه که به همراه جمعی از مدیران حوزه‌های علمیه کشور هندوستان در یکی از دوره‌های آموزشی مرکز آموزش‌های مهارتی المصطفی شرکت کرده، به عنوان یکی از مبلغان فعال و موفق در کشور هندوستان است. آنچه می خوانید گفت و گوی ارگان اطلاع رسانی حوزه های علمیه (حوزه نیوز) با این بانوی حوزوی است .
شما به عنوان یک بانوی طلبه پس از فارغ التحصیلی چگونه وارد عرصه تبلیغ شدید؟
بانوان طلبه وقتی وارد عرصه‌های مختلف تربیتی، فرهنگی و تبلیغی می‌شوند، ممکن است با شرایط خاصی روبرو شوند. وقتی به شهر جونپور در ایالت یوپی آمدم، حتی یک بانوی چادری در این شهر نبود، آن زمان از منزل شروع کردم و پنج بانوی طلبه را پذیرفتم و وقتی تعداد شاگردانم به بیش از ۱۰ نفر رسید، فعالیت‌های تبلیغی را در سطح شهر شروع کردیم که گاهی مورد تمسخر قرار می‌گرفتیم، زیرا در آنجا، حجاب به معنای اینجا نبود و مردم با چادر، مقنعه و حجابی که در ایران مصطلح است، آشنا نبودند، اما ما عقب نکشیدیم و به فعالیت‌های خود ادامه دادیم، به طوریکه امروز پس از ۱۳ سال که در این شهر حضور داریم، علاوه بر حوزه علمیه، فعالیت‌های تبلیغی در سطح شهر و روستاها انجام می‌شود و در خیابان‌ها بانوانی باحجاب به معنای واقعی می‌بینیم.
امروز مواجهه مردم با فعالیت‌های تبلیغی بانوان طلبه چگونه است؟
ما در یکی از بارگاه‌ها و حسینیه‌های مرکز شهر، برنامه تبلیغی داریم و دعای ندبه را شروع کردیم، مردم هندوستان به روضه و مجلس عزاداری بیشتر از احکام و سخنرانی اخلاقی توجه دارند و دعای کمیل و دعای ندبه را نمی‌شناسند، هنوز برخی اعتراض می‌کنند و اهمیت این دعاها را کم می‌دانند، درحالیکه ما دعای ندبه برگزار می‌کنیم و در کنار آن، روضه و فاتحه هم می‌خوانیم.
برنامه‌های تبلیغی شما در چه قالب‌هایی برگزار می‌شود؟
یکی از برنامه‌های تبلیغی ما این است که در یکی از حسینیه‌های مرکز شهر، برنامه ای به نام «ایستگاه انتظار» داریم که به بانوان گوشزد می‌کنیم که ما منتظر امام هستیم و امام ما زمانی می‌آید که ما آماده باشیم.
«ایستگاه انتظار» یک شیوه تبلیغی جدید است، ما در فعالیت تبلیغی خود ابتکار کردیم و هر هفته به روستاها می‌رفتیم و کلاس اخلاق و احکام می‌گذاشتیم، حتی از روستا به «ایستگاه انتظار» می‌آیند.
حوزه علمیه فقط برای طلاب است، اما این فعالیت‌های تبلیغی که در سطح شهر انجام می‌دهیم، در میان مردم نفوذ می‌کنیم و بانوان با سنین مختلف در این برنامه‌ها حضور دارند و با بسیاری از مسائل اخلاقی و احکام آشنا می‌شوند.
تلاش ما این است که در خانواده‌ها نفوذ کنیم، ما بانوان هر منطقه را دعوت کردیم تا کمیته ای تشکیل شود که بانوان با امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف بیشتر آشنا شوند و به آنها تلنگر می‌زنیم که برای سربازی حضرت آماده باشند.
حوزه‌های علمیه خواهران چقدر می‌توانند بر زنان جهان اسلام تأثیرگذار باشند؟
ما می‌خواهیم تمام دنیا درست شود و این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که ما از فرصت‌هایی که در اختیار داریم، استفاده کنیم.
توصیه شما به طلاب بین الملل چیست؟
ما در فعالیت تبلیغی خود ابتکار کردیم، ما هر هفته به روستاها می‌رفتم و کلاس اخلاق و احکام می‌گذاشتم، طلاب اگر فقط درس بخوانند، این مسائل را یاد نمی گیرند. مهم ترین توصیه من به طلبه‌ها این است که در کنار درس، نیازهای منطقه خود را بدانند و بر اساس نیازها و اقتضائات منطقه خود در دوره‌های تخصصی شرکت کنند.
برخی طلبه‌ها خجالت می‌کشند، حال آنکه ما سرباز امام زمان عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف هستیم و حتی اگر با کارهای تبلیغی خود یک درصد اثر بگذاریم و بتوانیم یک نفر را تربیت کنیم، می‌توانیم باری را از دوش امام زمان عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف برداریم.
با توجه به گسترش حوزه‌های علمیه خواهران در کشورهای مختلف به ویژه هندوستان، نگاه شما به آینده چگونه است؟
نگاه من به آینده بسیار خوب است و به آینده امیدوارم. من ۱۳ سال که در شهر جونپور زندگی می‌کنم، زحمت کشیدم تا بتوانم فرهنگ دینی را در میان مردم ترویج دهم، تصورم این است که از این به بعد، با توکّل بر خداوند متعال و توسّل به اهل بیت علیهم‌السلام و همت و تلاش زودتر بتوانیم به آنچه هدفگذاری کردم، برسم. امروز ذائقه مردم تغییر کرده و از فعالیت‌های تبلیغی ما استقبال می‌کنند. قبلا مردم به برنامه‌های تبلیغی ما توجه نمی‌کردند، اما اکنون مردم می‌خواهند، فقط ما باید بدانیم چگونه رفتار کنیم تا مردم جذب شوند.
