در مرحله پیشا دستگیری، ذهن فرد، مثل یک ابررایانه، دائم در حال تجزیه تحلیل موقعیت خودش در لحظه و فردای دستگیری احتمالی می باشد. این تجزیه تحلیل دشوار تر و پیچیده تر از تجزیه تحلیل وضع هوا و پیش بینی آن برای یک هفته در سطح جهان است طوری که گاه مخ و سی پی یو ی فرد سیاسی تا مرحله ی ذوب شدن، داغ و هنگ می کند.

عوامل بسیاری در لحظه لحظه ی فرآیند پیشا دستگیری بر اینپوت-آتپوت های فرد سیاسی تاثیر می گذارد طوری که نه توضیح آن ممکن است نه حتی رایانه های کوانتومی می توانند آن را در محاسبات خود لحاظ کنند.

مثلا این که فرد سیاسی با شنیدن صدای ترمز ماشین در زیر پنجره ی خانه اش شونصد متر از جا بجهد، یا در ساعتی که منتظر کسی نیست زنگ در خانه اش به صدا در بیاید، و پشت در کسی بگوید، پیک موتوری ست برایش بسته ای آورده است، یا بر بالای خانه ی رو به رویی سایه ای ببیند که شبیه به سایه آدمیزاد است و معمولا این سایه که دو نفره هم هست رو به خانه و پنجره ی او ایستاده است، این عوامل اصلا قابل توضیح یا تبدیل به آلگوریتم برای دستگاه و مغز غیر انسانی نیست.

حالا از این جور مسائل پیچیده کوتاه می آییم و درِ خانه را باز می کنیم یا اگر باز نکنیم سایه هایی می بینیم که از بالای دیوار خانه دارند بالا می آیند، یا اصلا در حالی که در خیابان با یک عدد نان بربری داغ و مقداری پنیر لیقوان داریم به خانه بر می گردیم، یارو چرخی و اون یکی عمله ای که دارد آجر بالا می اندازد، و این یکی سپور محل که همان سپور همیشگی نیست در یک چشم بر هم زدن ما را توی یک ماشین هُل می دهند و پد سگا همچین ما را دولا می کنند که صورتمان به نان بربری داغ و پنیر سرد می چسبد و کمرمان مثل نادیا کومانچی ۱۸۰ درجه خم می شود. این آغاز نرم شدن روان و بدن مان برای رقص بابا کرم نوبل در بازداشتگاه است....

«ادامه دارد...»