همه این ها نگران کننده است.موقعی که یک کشور ضعیف با کشوری قدرتمند قرارداد بلندمدت و استراتژیک می بندد بر حساسیت موضوع اضافه می شود.طرف ضعیف در چنین قراردادهایی معمولا در موضع امتیاز دادن است و طرف قوی در موضع امتیاز گرفتن.حالا شاید عده ای بگویند جمهوری اسلامی کشور ضعیفی نیست و چون موشک دارد قدرتمند است.

من برای اطمینان بیشتر از جایگاه جمهوری اسلامی در بین کشورهای قدرتمند جهان در اینترنت سرچ کردم .شما هم سرچ کنید.بنویسید "جدول قدرتمندترین کشورهای جهان"البته به انگلیسی . در این جدول هایی که من دیدم هیچ نامی از ایران در بین هشتاد کشور بالای جدول نبود.(جدولهایی که من دیدم فقط نام های هشتاد کشور نخست را درج کرده بود)

من شخصا موافقم که کشورمان باید با همه کشورها روابط اقتصادی و سیاسی داشته باشد.اما به ویژه قراردادهای امنیتی و همکاری بلندمدت با کشورهای قدرتمندتر از خودمان نباید محرمانه باشد.هر جزئی از این قراردادها باید در محضر افکار عمومی ایرانیان مورد بحث و بررسی دقیق قرار بگیرد.حکومت نمی‌تواند خودسرانه کشور ما را وارد بلوک‌های نظامی و امنیتی بکند.مردم باید در جریان باشند. نامحرم دانستن مردم در چنین امور کلان و مهمی نشانه بی اعتمادی عمیق حکومت به مردم است و حکومت نمی‌داند که مهمترین عامل امنیت یک کشور مشارکت واقعی مردم در اداره امور کشور و رضایت نسبی آنها از حکومت است.حکومتی که مردم را پشت سر خود ندارد و چه بسا آنها را در برابر خود دارد، در ناامنی مطلق به سر می‌برد و هیچ قدرت خارجی‌ای نمی‌تواند برایش تامین امنیت کند.