اما می رسیم به ربط دادن کشتارهای حکومت به جوانان تیم ملی که شما هم بیایید انگشت روی شقیقه بگذارید تا مثلا محبوب خلق و همراه با مردم شوید!

اپوزیسیون دو زاری که چنین توقعی دارد حقیقتا در عالم هپروت زندگی می کند.

کسی نیست به این سوال جواب بدهد که چطور این جناب اپوزیسیون در زمان بازی ایران با استرالیا در سال های دور، این ترهات را به هم نمی بافت! ریختن مردم برای خوشحالی کردن در کشوری که همه چیز ش آلوده به یاس و بدبختی و سیاهی و تباهی ست برای چند روز، چه چیزی به حکومت اضافه می کند و چه چیزی از مخالفان حکومت کم می کند؟ کسانی که ناراحتند از خنده ی فلان بازیکن ملی، گویی خودشان امروز و هر روز لباس سیاه به تن می کنند، نمی گویند، نمی خندند، از موفقیت ها شاد نمی شوند، چون به یاد نیکا و سارینا و بچه های کشته شده نیستند!

چطور شد موقع بازی با استرالیا با آن همه کشته و زندانی و فلاکت و بدبختی، آن چند روز خوشحالی ملی ایراد نداشت و اپوزیسیون خفقان گرفته بود، حالا تیمِ امروزِ ملی،،، بد و اخ شده است؟ همین دایی و کریمی و کریم و مهدی و غیره مگر در تیم «ملاها» توپ نمی زدند؟ مگر عابدزاده در دور پیروزی اش در استرالیا پرچم خرچنگ نشان روی دوش اش نبود؟ نکند پرچم شیر و خورشید بود ما چپکی می دیدیم؟

نه جانم.
مشکل در تیم ملی و مردم ساکن ایران که هر جور نگاه کنیم یک گوشه زندگی شان «ملایی» ست نیست. مشکل از هپروتیان موسوم به اپوزیسیون است که نمی گویند مثلا کاش تیم ملی برنده شود و مردم به خیابان بریزند و ما این به خیابان ریختن را تبدیل به یک عمل و کار ضد حکومتی کنیم!

نه. ماها عرضه ی این کار ها را نداریم و فقط بلدیم فک بجنبانیم و از زمین و زمان ایراد بگیریم.

من از باخت تیم مان ناراحت شدم. خیلی های دیگر هم ناراحت شدند ولی از ترس آقایان اپوزیسیون جرات نشان دادن این ناراحتی را ندارند. به ترتیبی که می فرمایند، به دلیل حاکمیت ملاها، ما باید کل ایران را تعطیل می کردیم و تعطیل کنیم و بنشینیم زانوی غم بغل کنیم. حرفی که زدن اش در برلین و پاریس و واشینگتن ساده است و خرج و زحمتی ندارد.