عرفان، فلسفه" اسلامی و فلسفه:

"فلسفه" اسلامی چون "روشنفکر" دینی، تناقض در خود است. در حالیکه "الهیات اسلامی"، عنوان مناسبی است. فلسفه و دین دو مقوله متضاد همند. در فلسفه فکری، فرد بدون قید و بند، به موضوعات انسان و هستی فکر می‌کند و می‌پرسد. از اینرو فلسفه پیش از هر چیز معطوف به آزادی است. اما دینی بودن چنین نیست. فردِ دینی مقید به اصول دین است و عارف، آزاد از جهان مادی. دور ماندن از قوه و اراده فکر و پرسش بکر، ویژگیِ هر دو است.

در هر دو حالتِ دینی و عرفانی، فرد بنده است و در عالم بندگی به حریت معنوی می‌رسد. وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلَّا لِیَعْبُدُونِ» جن و انس را جز برای آن که مرا بپرستند، نیافریده‏ام. ذاریات/سوره ۵۱/آیه ۵۶
از این رو، اطاعت از کسانی که منصوب و محسوب خداوند هستند واجب است. مانند نبی. «أَطِیعُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِی الْأَمْرِ مِنْکُمْ» نساء/سوره۴/آیه ۵۹

در مفهوم آزادی و فرد آزاد هیچ "حق"، بعنوان ارزش پایه‌ای یا مرجع و ملجا قضاوت یا راهنما، وجود ندارد تا فرد بخواهد تن به عبودیت و بندگی آن دهد. و آزادی بر خلاف "حریت"عرفانی برای فرد، در جهان مادی معنی دارد. در حالیکه در حریت، رها شدن از بند نفس و تعلقات مادی است. بر حسب ماهیت دین (اسلام) و فلسفه، نه دین فلسفه است و نه فلسفه دین. بنابراین در فلسفه، آزادیِ فرد از هر نوع تعلقات است و در دین، بستگیِ فرد به تعلقات.

نتیجه توضیحات ما در یک جمله، هم "روشنفکر"دینی و هم "فلسفه" اسلامی هر دو جعل هستند برای پوشاندن جهل.

نیکروز اعظمی