فرمودید که ۲۰ سال و دو روز پیش جنابعالی سازمان دهنده سمینار با شرکت دو طیف مشروطه خواهان و جمهوری خواهان بودید و بی بی سی از آن بعنوان یک اقدام «کم سابقه» نام برد (به شما تبریک می‌گویم). اشاره فرمودید «بعد از همایش سه روزه برلین بیش از ۲۴ سال پیش به دعوت بنیاد هاینریش بل در برلین/آلمان برگزار شد، اگر نگویم صدها، حداقل دهها کنفرانس و نشست دیگر.......... تشکیل شده است که بانیان این نشست‌ها آنها را «در نوع خود کم نظیر» خوانده‌اند (به همه بانیان این نشست‌ها دست مریزاد می‌گویم).

متوجه نمی‌شوم که مشکل شما با کلمه «کم نظیر» و «کم سابقه» چیست. کلمه «کم نظیر» یعنی نظیر داشته اما کم بوده است. در مورد کنفرانس کادیز بعد از بیش از ۲۰ سال، می‌شود از کلمه «کم نظیر» استفاده کرد. نمی‌شود؟ درضمن، شما باید خوشحال باشید که هنوز عده زیادی در خارج از کشور جانانه برای آزادی ایران تلاش می‌کنند و مثل شما ناامید نشده‌اند. شما اگر معتقدید که مبارزات اپوزیسیون بی نتیجه است، پیشنهاد می‌کنم در خلوت خودتان مویه کنید و سعی نکنید آن را به بقیه القا کنید. میهن ما نیاز به امید دارد و نه یاس و ناامیدی. شما قاعدتا باید خوشحال باشید که اپوزیسیون، با تمام سنگ اندازی‌های ج. ا. هنوز زنده است. چرا ناراحتید؟

نمی‌خواهم نوشته خودم را به پایان برسانم بدون اینکه به جمله عجیب شما اشاره کنم. در مقاله فرموده‌اید: «کنفرانس بزرگ رفراندوم (طرح فراخوان ملی رفراندوم) حدود ۱۸ سال پیش در لندن که بنده یکی از برگزار کنندگان آن در غرب لندن بودم، هم ادعای کم سابقه بودن را داشتیم. اما هیچکدام از این دورهمی‌ها و کنفرانس‌های «جمع اضداد» نه تنها به هیچ کجا نرسید، بلکه امروز علیرغم کشتارهای رژیم در طی بیست سال گذشته و بخصوص در سالهای ۸۸، ۹۶، ۹۸، و ۱۴۰۱ (جنبش زن زندگی آزادی) اپوزیسیون ایران بیش از هر زمانی چند شقه شده............». باور کنید اگر نام وزین جنابعالی را در پایین مقاله نمی‌دیدم، یقین می‌کردم که این نوشته از طرف سایبری‌های رژیم نوشته شده: بی مقدار و عبث دانستن فعالیت‌های اپوزیسیون، تزریق این پیام به مبارزین که هیچ غلطی نمی‌توانید بکنید وووو.

در بخشی از مقاله فرمودید که اکثریت شرکت کنندگان کادیز به جز هشت فرد، افراد یا شخصیت‌های شناخته شده نبودند. با عدد ۸ مشکل دارید یا با افرادی که هنوز فرصت نکردند مثل شما شناخته شوند؟ جناب دوشوکی گرامی، نمیدانستم که شما هم جزو آن افرادی هستید که روی صندلی «شناخته شده» خودتان چسبیده‌اید و بهیچوجه نمی‌خواهید جایتان را به تازه واردها بدهید. اتفاقا باید جوانان و افراد میهن پرست را که امکان شناخته شدن مثل شما نداشتند را تشویق کنید که به میدان بیایند. در کنفرانس کادیز جوانانی بودند که نظرات و پیشنهادات سازنده‌شان همه شرکت کنندگان منجمله آن ۸ شخصیت را شگفت زده کرده بود و مورد تشویق قرار گرفتند.

فرمودید که در کنفرانس کادیز «... جز جدل لفظی و حتی اتهام زنی به همسر شاهزاده رضا پهلوی و متهم کردن طرفداران سامانه پادشاهی به عدم الزام به دموکراسی و حقوق بشر و حاشیه سازی و ایجاد فضای دشمنی و تهمت پراکنی و حتی توهین............». از شما بعید است اینچنین خلاف واقعیت سخن بگویید! شما که آنجا نبودید؟. از کجا با اینهمه اطمینان وقایع دو روز کنفرانس کادیز را اینطور وارونه بیان می‌کنید؟! نه جدل لفظی شد، نه به بانو یاسمین گرامی اتهام زده شد، و نه به فردی توهین یا افترا زده شد.

اگر چه یقین دارم که اطلاع دارید، موضوع کنفرانس «کاهش تنش و برخوردهای غیر متمدنانه در میان اپوزیسیون» بود. متاسفانه این معضلی است که اپوزیسیون به آن آلوده شده است. لطفا، موضوع کنفرانس کادیز را چند بار بدون غرض و خصومت، مرور بفرمایید. کنفرانس، به همه اهدافش نایل شد. در کنفرانس کادیز نه تصمیماتی گرفته شد، نه قراردادی امضا شد، نه خط سیاسی مطرح شد، و نه تعیین تکلیفی برای شرکت کنندگان و اپوزیسیون شد. در محیطی بسیار دوستانه و عشق به ایران هرکدام از شرکت کنندگان پیشنهادات صادقانه خود را مطرح کردند و هیات داوری هم نبود که نمره بدهد. بنظر من از این زیباتر نمی‌شد. امیدوارم در کنفرانس‌های آینده جنابعالی هم شرکت بفرمایید و به جای اینکه با مبارزات سازنده دیگران دشمنی کنید، اجازه بدهید از نظرات و پیشنهادات سازنده شما هم فیض ببریم.

از صمیم قلب آرزو می‌کنم که ناامیدی از شما دور شود. به قول خانم فرزانه روستائی: «ما تو را کم داریم، بدون تو نمیشود».

با احترام
افسانه ژیان