هفته نامه ماریان فرانسه
برگردان: علی شبان
اشاره :
«اگر برنامه‌ریزی نسل کشی وجود دارد، آن را باید در پروژه ی اسلام گرایی جستجو کرد که برای دهه ها توسط ایران، اخوان المسلمین و متحدان آنها به کار گرفته شده است. «آزادسازی» فلسطین «از رودخانه تا دریا» یعنی رهایی از هرگونه حضور یهودی؛ همانگونه که آیت الله ها می‌گویند و آنها معتقدند، به مرور زمان ناپدید می شود. به سخنان غازی حَمَد، سخنگوی حماس دقت کنید: « حمله ۷ اکتبر را تا نابودی اسرائیل تکرار خواهیم کرد.» دیدیه اِپل بوم - تاریخ نگار
تاریخ نگار و روزنامه‌نگار فرانسوی، مدیر سابق بخش «سیاست خارجی» تلویزیون ملی فرانسه و نویسنده سرشناس فرانسوی، دیدیه اِپل بوم Didier Epelbaum که دها کتاب و رساله ی تاریخی را در کارنامه خود دارد؛ در نامه ای سر گشاده ، به بیانیه ی ۲۳۰ هنرمند ازجمله آنها دوستش فرانسوا سیویل François Civil که از امانوئل ماکرون خواسته بودند کشور فلسطین را به رسمیت بشناسد، پاسخ می دهد. او با کشور فلسطین مشکلی ندارد و با تشکیل یک کشور فلسطین موافق است ولی ایده ی نسل کشی در غزه را بر اساس یک نگاه تاریخی رد می کند. و اکنون متن این نامه ی سرگشاده را که در هفته نامه ماریان (چاپ پاریس) در ۱۴ ژوئن ۲۰۲۴ منتشر شده است، میخوانیم* :
فرانسوا سیویل عزیز، ترا در فیلم هایت چون Bad Rom و یا Artagnan [ برگرفته از کتاب سه تفنگدار ] ستایش کردم که با کاردانی کم نظیرت شخصیت‌های کتاب الکساندر دوماً را به روی پرده آوردی، آفرین بر تو ! و به ناگهان با دیدن نام تو در زیر ۲۳۰ امضاء، دچار ناکامی شدم. آری به خوبی گفته‌ام «ناکامی» هنگامی که دادخواست ترا با عنوان « به رسمیت شناختن کشور فلسطین : بیائید بر خلاف تاریخ نرویم» در مطبوعات دیدم.به رسمیت شناختن کشور فلسطین برایم هیچگونه مشکلی فراهم نمی کند، و حتی من راه حل دیگری برای این درگیری صد ساله نمی بینیم. نه، چیزی که من را عمیقاً غمگین کرد این بود که تو بر این باوری که شاهد ِ نسل کشی در غزه هستی، یک نسل کشی !
سه نسل کشی توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته شده است
مرا برای این درس کوچک تاریخ که شاید از تحریف حقیقت جلوگیری کند، می بخشی... کلمه نسل کشی را یک حقوقدان یهودی ی لهستانی (رافائل لمکین) Raphael lemkin برای نابودی یهودیان اروپا توسط نازی ها و ارمنی ها در ۹ دسامبر ۱۹۴۸ ابداع کرد.
سازمان ملل سه مورد از آن را به رسمیت می‌شناسد : ارامنه در سال ۱۹۱۵( حداقل یک میلیون و دویست و پنجاه هزار کشته)، آنچه را که امروزه هولوکاست می‌شناسیم ( کشته شدن نزدیک شش میلیون یهودی) و توتسی ها Tutsis در رواندا در سال ۱۹۹۴ (نزدیک یک میلیون مرگ در صد روز) و همچنین نسل کشی، در مورد کامبوج ِ Pol pot بکار گرفته می شود. در همه ی موارد یاد شده، یک پروژه ی نابودی کامل طی سال‌ها برنامه‌ریزی شده و توسط رژیم ها با سلطه مطلقه به اجرا در آمده اند.
و اما در مورد غزه مقام های صلاحیت دار چه می گویند؟ جوآن دونگهو Joan Donoghue، رئیس سابق دیوان بین‌المللی دادگستری، اخیراً توضیح داد که بر خلاف برخی تفاسیر، دادگاه در مورد قابل پذیرش بودن ِ نسل کشی رأی نمی‌دهد و تنها به «خطر آسیب های جبران ناپذیر به حقوق بشر» تأکید دارد.» فلسطینی ها باید در برابر نسل کشی محافظت شوند. آنچه که دادگاه بین‌المللی دادگستری از آن نام میبرد، پذیرش یافتگی یک نسل کشی نیست و بسیار متفاوت از آن است. و باید بسیار ساده لوح باشیم اگر متوجه نشویم که این اتهام نسل کشی بخشی از زرادخانه ی حماس و متحدانش است که به مثابه یک موشک به اصطلاح قانونی است که قصد دارد مشروعیت اسرائیل را منفجر کند.
مراقب آنچه امضاء میکنی باش!
فرانسوا، مراقب آنچه امضاء میکنی باش ! آنچه در غزه اتفاق می‌افتد یک نسل کشی نیست. این نفرت انگیزترین جنگ است اما نسل کشی نیست. جنگی برانگیخته شده توسط یک قتل عام فوق‌العاده وحشیانه، که برای ایجاد وحشت و در هم شکستن ، خنثی کردن مذاکرات صلح در منطقه طراحی شده است. در نسل کشی های واقعی ، قربانیان هرگز جلاد خود را تحریک نمی کنند. نه ارمنی ها دست به چنین کاری زدند، و نه یهودی‌ها هرگز به برلین موشک شلیک کردند و یا بطور دسته‌جمعی گروگان های آلمانی را گرفتند و این امر در مورد توتسی ها و کامبوجی ها نیز صادق است.
سیاستمداران به اصطلاح پشتیبان « بیان پاک و پاکیزه» در سیاست، زمزمه می‌کنند که : خُب، درست است که در ۷ اکتبر قتل عام وحشتناکی صورت گرفته است، اما اینچنین جنگی را توجیه نمی کند». ولی باید گفت که این بدترین جنگ است؛ زیرا در آن حماس از استراتژی سپر انسانی که توسط کنوانسیون ژنو ممنوع شده است ، استفاده می کند. و آنهم در مقیاسی که تاکنون نه در اروپا و نه در جای دیگر دیده شده است. و باید گفت که در حقوق بین الملل سپر داوطلبانه، وضعیت غیر نظامی خود را از دست می دهد. جنگجویان ِ تا بُن دندان مسلح حماس، خود را در ساختمان‌های مسکونی، اماکن عمومی و یا مذهبی مستقر کرده اند.
این رازی نیست که بر کسی پوشیده باشد : در سال ۲۰۱۴، با ن کی مون Ban ki Moon، دبیر کل سازمان ملل متحد اعلام کرد که رهبران حماس « مدرسه‌ها را به اهداف نظامی بالقوه تبدیل می کنند.» و اینچنین زندگی غیر نظامیان و کودکان را به خطر می اندازند.
نه ! غزه محاصره ی نظامی لاروشل نیست [ اشاره به محاصره ی شهر ِلاروشل در فرانسه به دستور لوئی سیزدهم که با تسلیم شدن پروتستان ها در ۲۸ اکتبر ۱۶۲۸ ، به پایان رسید.] و اهالی غزه، هوگنوت ها [ اشاره به قتل عام دویست هزار نفربه دستور لوئی شانزدهم که سپس پروتستانیسم ممنوع اعلام شد.] نیستند. اگر برنامه‌ریزی نسل کشی وجود دارد، آن را باید در پروژه ی اسلام گرایی جستجو کرد که برای دهه ها توسط ایران، اخوان المسلمین و متحدان آنها به کار گرفته شده است. « آزاد سازی » فلسطین «از رودخانه تا دریا» یعنی رهایی از هر گونه حضور یهودی؛ همانگونه که آیت الله ها می‌گویند و معتقدند به مرور زمان ناپدید می شود.به سخنان غازی حَمَد، سخنگوی حماس دقت کنید : « حمله ۷ اکتبر را تا نابودی اسرائیل تکرار خواهیم کرد.»
حتی یک کُشته ی غیر نظامی، پذیرفتنی نیست
اسرائیل تصمیم گرفته است که حماس را از شروع دوباره حمله ای چون ۷ اکتبر باز دارد و ارتش این کشور دشمن را در هر کجا که هست، ردیابی می کند. و در این میان، مردم بی‌گناه قربانی این جنگ ناخواسته می شوند. ناگفته پیداست که کشته شدن مردم بی‌گناه؛ حتی یک نفرغیر قابل پذیرش است. اما از سوی دیگر عدد ورقمی که حماس اعلام می‌کند و اکثریت این کشته شدگان را زنان و کودکان می‌داند ، نیاز به بررسی دارد. آژانس آسوشید پرس در واکاوی های خود، بی‌پایه بودن و شکاف ِ بین شمارش کشته شدگان واقعی را با آنچه که حماس ادعا می‌کند، نشان داده است. وزارت بهداشت حماس ادعا می‌کند که بیشتر کشته شدگان زنان و کودکان هستند؛ که با آمارهای روزانه‌اش تناقض دارد. و افزون بر این، افراد مسلح را که در غزه در جنگ با اسرائیل شرکت کرده اند، می‌توان در ارقام اعلام شده ی حماس دید.( ۱۵۰۰۰ هزار به گفته اسرائیل). و حماس همواره سعی کرده است نسبت کودکان قربانی شده در این جنگ را ۴۱ در صد وانمود کند بدون اینکه به نوسان بمباران ها یا مکان جغرافیایی آنها توجه نماید.و به همین دلیل باید نسبت به اتهام های مطرح شده از سوی حماس موشکافی و سخت گیری بیشتری صورت گیرد.
تو مرا شگفت زده میکنی
هنگامی که این طومار را به عنوان هنرمند امضاء کرده اید، از تو و دوستانت شگفت زده شدم. آیا می‌دانید که غزه ی تحت سلطه ی حماس، از زمان تخلیه ی اسرائیل در سال ۲۰۰۵، نه از هنر در آن خبری است و نه از سینِما وتاتر، نه کنسرت، نه آزادی بیان، نه آزادی مذهبی، و نه دگرباشان جنسی( و آنها را از پشت‌بام ها به زمین پرت می کنند.) و در تلویزیون تبلیغاتی خود، خشونت روزانه را علیه مخالفان، برای زهر چشم گرفتن از آنها، نشان می دهند.
آیا می‌دانی که از هر ده قربانی در۷ اکتبر، نَه نفر صلح طلب بودند که مانند شما و ما ایده ی تشکیل کشور فلسطین را می پذیرفتند؟ و اینکه خیلی از آنها در یک rave party شرکت می‌کردند تا دوستی، عشق و آزادی بی پایان را جشن بگیرند؟ این همان چیزی است که که حماس بی رحمانه نابود کرد.به رسمیت شناختن وجود کشور فلسطین که شما امضاء کنندگان خواستار آن هستید، نمی‌تواند هیچ چیزی را در مورد فاجعه کنونی تغییر دهد. آنچه مورد نیاز است توافقی گسترده است که امنیت همه مردم را تضمین کند.اگر هنوز چنین امکانی وجود دارد.
من به شعار شما پایبند هستم : « زنده باد عدالت، زنده باد صلح، زنده باد فلسطین آزاد». به شرط افزودن « در صلح در کنار اسرائیل».
