از پایان نمایش انتخابات دوره چهاردهم ریاست جمهوری اسلامی، چند هفته می‌گذرد، ولی تا کنون رقابت دو جناح جمهوری اسلامی نه تنها کاهش نیافته، که تشدید هم شده است.
جناح تندرو که با چهره‌ای از کاندیداهای گماشته شورای نگهبان، سعید جلیلی، معرفی شد، اکنون با میرباقری، مصباح، غروی و جلیلی، کاملتر چهره نمایی می‌شود. این‌ها، از سوی جناح کمتر تندرو، بعنوان رهبران جناحی از جمهوری اسلامی معرفی می‌شوند که بار همه مسئولیت‌های ۴۵ ساله حتی کشتار و فراری دادن روشنفکران را بدوش دارند. گویی خمینی نبوده است که فتوای مرگ داده است.
از نظر جناح تندرو، رقبایش، یعنی جناح کمتر تندرو جمهوری اسلامی نیز بقیه گرایشات سیاسی حاکم را شامل می‌شود که به فساد، سازشکاری، انحرافات اخلاقی بخصوص نرمش در حجاب اجباری و دیگر لا مذهبی‌ها متهم می‌شوند. گویی خود بهره‌ای از رانت و فساد و سوداگری باندی و ظلم و ستم نداشته است.
این جنب و جوش رسانه‌ای و تبلیغات عوامفریبانه و پوپولیستی، بعد از نمایش انتخابات پایان یافته، دنبال بسیج نیرو است. پرسش این است که چنین بسیجی چه هدفی دارد؟ درست است که نمایش انتخابات تمام شده و یکی از کاندیداهای گماشته از صندوق‌های رای بیرون آمده است. ولی کار اصلی هنوز انجام نشده است. کاری که حتی شاید چینش نمایش انتخابات برای آن بوده است: تعیین جانشین خامنه‌ای.
که بر که برای تعیین جانشین خامنه‌ای در جریان است. هدف هر طرف در زدن طرف دیگر، بسیج نیرو برای تاثیر گذاری بر تعیین جانشین خامنه‌ای است.
نیروی سیاسی مخالف و دموکراسی‌خواه ایرانی، با تاکید بر گذار از جمهوری اسلامی و افشا هر دو طرف مداح و نوحه خوان و روضه خوان، بعنوان طرف‌های فریبکار و فاسد، که با بینش دینی حکومتی، هر دو جناح، ضد دموکراسی، ضد عدالت و ضد آزادی هستند، باید از دموکراسی و بینش حکومتی غیر دینی و غیر ایدئولوژیک و از آزادی و عدالت دفاع کند. هر چه جنبش گذارطلبی، قوی تر عمل کند و بر مطالبات تبعیض ستیز بکوبد، خودکامگی و ستمگری خشن جمهوری اسلامی بیشتر ضعیف می‌شود. بر عکس هر توهمی نسبت به مداحی و نوحه و روضه و موضع گیری جناح کمتر خشن جمهوری اسلامی، سبب تضعیف جنبش مردمی و تقویت خودکامگی و تشدید ظلم و ستم جمهوری اسلامی است.

نادر عصاره