یدالله کریمی پور
یکی از درباریان شاه سیام (تایلند)، مرتکب خلافی شد که مکافاتش مرگ بود. ولی شاه نه تنها او را نکشت، بلکه فیل سفید مقدس و بسیار گرانبهایی را به او بخشید. چنان که مایه مباهات او شد. ولی مشکل از همان روزهای نخست هویدا شد. نگهداری فیل نیازمند استخدام شبانه روزی فیلبان، مهیا سازی روزانه ۲۵۰ کیلو علوفه مقوی، جا برای نگهداری او و تیمار دائمی این موجود مقدس و خلاصه صرف هزینه های سنگین بود. درباری بی- چاره شد.
از سویی نمی خواست این فیل را که از منظر دیگران مایه مباهاتش بود، از دست بدهد و از سوی دیگر مخارج حفظ این فیل مقدس، روز به روز بیشتر و کمرشکن تر می شد. در عین حال پس از ماه‌ها پرداخت هزینه بالای پاسداری از فیل، حیفش می آمد از او دل کند!؟
کوتاه آن که درباری به خاک سیاه نشست. در واقع تصمیم شاه برای مجازاتش، چند برابر شومتر و خردکننده تر از اعدام بود. او نمی توانست فیل را که باعث افتخارش شده و نیز هزینه‌های کلان برایش تراشیده بود از دست دهد و نه دیگر از عهده مخارج نگهداری فیل بر می آمد.
به گمانم انقلاب و جمهوری اسلامی ۴۶ سال است سخت اسیر و پابسته فیل های سفیدی هستند که مدیران نگاهداری آنها را پذیرفته اند. فیل هایی که گرچه برای مردم و کشور انواع هزینه های کلان دارند، نگاهداری آنها پرزحمت و خانه خراب کن است، ولی حفظ هریک از آنها، به عنوان بخش جدایی ناپذیر فرهنگ سیاسی حاکمیت جا انداخته شده است.
مثلا چه کسی جرات دارد به حاکمیت ندا در دهد: جنابان! هزینه نگهداری فیل مرگ بر آمریکا، در ابعاد گوناگون، بیشتر از کل بودجه عمومی ۵۰ سال اخیر بوده است. جنابان تصور می کنند حفظ این فیل مایه فخر و مباهات بین المللی ملت ایران است. از سوی دیگر سال ها برایش هزینه شده، ولی امروز دیگر عالَم و آدم، عامی و عالِم، بر ویرانگری حفظ این فیل پی برده اند.
به اغلب احتمال، تا جمهوری اسلامی از نگاهداری دهها فیل مقدس پنداشته شده، خود را رها نکند و از حفظ همه آن ها دست نکشد، راه ترقی ایران همچنان مسدود خواهد بود.
