در این موارد خاص ترسم از حاکمیت نیست. ترسم از گروهی از مردم است که به جای کمک کردن به اتحاد و حمایت از جوانان جان بر کف با چراغ قوه در فضای مجازی به

زور به دنبال خائن می گردند و هنوز هیچی نشده احکام سنگینی برای افراد حکومتی و غیرحکومتی صادر می کنند.

جمله‌ای از عبدالفتاح سلطانی در زندان را فراموش نخواهم کرد: ((در فردایِ آزادی منِ وکیل، موظفم مراقب باشم تا حقوق همه‌ی کسانی که من را سال ها زندانی کرده اند
پاس بدارم و جلوی بی قانونی بایستم.))

ما به صدا و سیما اعتراض می‌کنیم که چرا از سپیده رشنو در شرایطی که ((متهم)) است بصورت غیرقانونی اعترافات را پخش می کنید.. اما همزمان گروهی از ما بدون کوچکترین نگاهی به مباحث بین المللی حقوقی برای افرادِ ((متهم)) حکم آویزان شدن از تیر چراغ برق صادر می‌کنیم و این ترسناک است.

من در همین جا قسم می خورم که در هر حکومتی نویسنده و طنزپرداز منتقد خواهم ماند | چرا که رسالت شغل من این است.

جوانانی که امروز جان شان را از دست می دهند بیش از آنکه به دنبال تسویه حساب باشند به دنبال احقاق حقوق پایمال شده هستند.

آرزو می کنم روزی بیاید که هر نویسنده ای بتواند بدون لغزش قلم از ترسِ حواشی غیرمترقبه در کمال آزادی نظراتش را بنویسد.