سوم وقتی می نویسم کدام ابلهی خواهان جنگ است و کدام ابلهی خواهان صلح نیست عده ای کوته فکر سایبری با نیشخند می نویسند، نمونه اش نتانیاهو! نمونه اش جورج بوشی که عراق را در هم کوبید.

باز اولا من در باره ی مردم عادی صحبت می کنم که خواهان جنگ نیستند و صلح می خواهند نه روسای کشورها یا ژنرال های دست اندرکار.

ثانیا از مسعود عزیز که به عراق و ویرانی آن اشاره کرده اند می پرسم یعنی به دَرَک واصل شدن صدام و نظام صدامی بد بود؟ چه کسی جز امریکا می توانست مجسمه ی حلبی این آدمخوار را در عراق پایین بکشد و خودش را بالای دار آونگ کند؟

یعنی طبق تفکر مسعود و همفکرانش و بیانیه صادر کنندگان مثلا ضد جنگ و حقه باز، عراق همان طور با صدام می ماند و ایران با همین خامنه ای بماند که شهرها بمباران نشوند و کشور ویران نشود؟ (که امیدواریم بمباران و ویران نشود ولی دست ما نیست که بشود یا نشود).

و سوال آخر، این ها که من یا مسعود عزیز می نویسیم برای که می نویسیم؟ سران دولت ها به حرف من و او گوش خواهند کرد یا فلان خواهند کرد یا بهمان نخواهند کرد؟ یا داریم با مردمی حرف می زنیم که ۴۶ سال است واقعا و واقعا از هر نظر نابود شده اند، کشور نابود شده است، و زندگی میلیون ها ایرانی تباه شده است؟

گفتم این ها را به عنوان کسی که جنگ را شخصا دیده و با تمام وجود زشتی و تباهی آن را حس کرده و شاید تنها کسی از سیاسیون حال حاضر اپوزیسیون باشد که طعم گلوله و خمپاره و توپ و تانک و تکه تکه شدن دوستان اش و گلوله خوردن و ناقص العضو شدن و دچار بیماری های روانی شدن و شیمیایی شدن و مردن دوستان نازنین اش و طعم مرگ در هر ثانیه چشیدن را تجربه کرده بنویسم که مسعود عزیز و همفکرانش گمان نکنند که یک نفر بی خیال و بی عار خارج نشین تبلیغ جنگِ بی دلیل می کند و مرگ را برای همسایه و مردم عزیز کشورش می خواهد.