یک لحظه، فقط یک لحظه فکر کنید، انقلابی شده و حکومت نکبت دیگر در کار نیست، بعد یک روز در مرز شلمچه، فستیوالی برگزار می شود برای صلح و گرامی داشتن صلح، بعد چند هزار نفر از بچه های ما به آن جا می روند و چند روز می زنند و می خوانند و می رقصند، بعد در یک روز ۷ اکتبر سیاه و لعنتی، عراقی ها (مثال است؛ یکهو جوش نیاورید!) که دل شان برای صدام یزید کافر عفلقی بعثی تنگ شده و به خاطر اعدام و از دست دادن او ناراحت و خشمگین هستند، از مرز شلمچه با موتور و پاراگلایدر و خودرو عبور می کنند، و ناجوانمردانه و حیوان صفتانه، بچه ها را دوره می کنند و می زنند و می کشند و گروگان می گیرند و به یاد قائدشان و جنگ هشت ساله با ایران، به شلمچه نفوذ می کنند و زن و بچه و پیر و جوان را در حالی که دارند زندگی شان را می کنند به وحشیانه ترین وضعی از دم تیغ می گذرانند و سر می بُرند و کارهایی می کنند که از قبایل آدمخوار هم سر نمی زند، و مهاجمان معتقد هستند که خوزستان متعلق به ایران نیست و عربستان است و ایرانی ها آن جا را اشغال کرده اند و این جنایت ها برای بازپس گرفتن این سرزمین اشغال شده است....
فکر می کنید واکنش ما ایرانیان چه خواهد بود؟
واکنش ایرانیان ضد جنگ و ضد خشونت و نازنازی خارج نشین چه خواهد بود؟
اگر کسی از وحشیگری عراقی ها و جنایت شان در ۷ اکتبر چیزی نگوید و دائم به اشغالی بودن خوزستان و حقْ داشتنِ عراقی ها برای بازپس گیری سرزمین شان به اسم این که مگر کسانی که در این سرزمین اشغالی هستند «عرب» نیستند و در زمان گذشته عرب نبوده اند، پس حق دارند این تکه خاک را به عراق عزیزشان بر گردانند به او چه می گوییم؟
آری عزیزان. نتیجه ی این داستان فرضی، مشخص است. کسی که چند هزار بچه ی ما را در خاک ما بکشد آن هم با قساوتی که قسی القلب ترین انسان ها را به تعجب وا می دارد، سزایش نابودی به هر قیمت و به هر شکل و صورتی ست. با جانور وحشی نمی توان حرف منطقی زد و با او مصالحه کرد و در مقابل او کوتاه آمد. او را باید به هر طریق که می توان برای جلوگیری از آسیب های آتی نیست و نابود کرد.
اسراییل تا اینجا خیلی مردانگی کرده و با تروریست های فلسطینی و لبنانی و یمنی و حامیان ددصفت مسلمان آن ها انسانی برخورد کرده. ما اگر به جای اسراییل بودیم، شک ندارم که دشمنان آدمخوار و حامیان بین المللی اش را....
سه رمان از «ف. م. سخن»
