این وحدت وجودی بازی و بازی های عرفانی در دوران مدرن، بیماری روانی شناخته می شوند که هر یک نام خاص خودشان را دارند و برای برگرداندن فرد بیمار از ملکوت اعلا به زمین سفلا، داروهایی درست کرده اند که بیماران را به مصرف آن ها وادار می کنند تا خدای نکرده کار دست خودشان یا دیگران ندهند.

مثلا درست کردن چیزهای خیلی خیلی خیلی بزرگ، اگر چه در چشم آدم های عادی کار جالب و جذابی به شمار می آید ولی وقتی این موضوع در کسی مثل هیتلر خان خودمان بروز می کند، بر آن نام تخصصی «جایگانتومانیا» می گذارند که برای نشان دادن قدرت بی حد و حصرش، علاقه به ساختن چیزهای خیلی خیلی بزرگ دارد. بنده ی خدا استالین هم چنین بیماری یی داشت.

حالا سدعلی در حالی که به قول مهرآیین به وحدت وجود دارد می رسد و حلاج وار با دم پایی بند در رفته و جوراب سوراخ شلنگ تخته ی عارفانه می اندازد و انا الحق اناالحق می گوید، دیگر در این حالت خداگونه اصلا حالی اش نیست که بر مردمان روی زمین چه می گذرد و وقتی به او مثلا می گویی فلان بچه دارد از گرسنگی می میرد، در حالی که دور خود چرخ می زند قهقهه سر می دهد و واسه خودش تکرار می کند که «دارد می میرد دارد می میرد» و وقتی به او می گویی که دنیا دارد کن فیکون می شود با بی خیالی به شما می گوید بیا بشین تو را با خودم ببرم به ملکوت اعلا بی خیال کن فیکون شدن دنیا شو و از این حرف ها....

در فوتبال مدرن.... ببخشید در دنیای مدرن، دایی جان و «سدعلی» را با ملایمت پیش پزشک امراض روحی می برند و در مراحل حاد و استیج های آخر بیماری، طرف را در بیمارستان امراض روحی در یک اتاق سفید که همه جایش را با تشک نرم پوشانده اند محبوس می کنند....

ان شاءالله تعالی!....