در حقیقت، دموکراسی مبتنی بر نگاهی مثبت به سرشت نوع بشر است. به عبارت دیگر، اگر طبع بشر را عقلانی و اخلاقی فرض کنیم، حاصلِ جمع آراء آنان در یک جامعه به «عقل جمعی» ختم می‌شود و دموکراسی نیز بدان دلیل از مدل‌های حکمرانی رقیب خود بهتر است که حاصل همین عقل جمعی به شمار می‌رود. بشر اما در گذرگاه‌های تنگ تاریخ لزوماً عقلانی و اخلاقی رفتار نمی‌کند و برآیند عمل آن به جای «عقل جمعی» به «بی‌خردی جمعی» و چه‌بسا به «توحش جمعی» می‌انجامد.

این اتفاق مشخصاً هنگامی رخ می‌دهد که ناکارآمدی دستگاه دولت سبب انباشت بحران و نومیدی تودۀ مردم از عقل به عنوان ابزاری برای غلبه بر آن بحران‌ها شود. ضعف و ناکارآمدی نظام دموکراتیک جمهوری وایمار در دهۀ ۲۰ قرن گذشته در آلمان که سبب به قدرت رسیدن نازی‌ها از طریق صندوق رأی شد، خود نمونۀ روشنی از این روند خطرناک است.

در حال حاضر، قاعدتاً نه نهادهای دولتی آمریکا چندان ضعیف و ناکارآمدند، نه انباشت بحران در جامعۀ آنها صورت گرفته است و نه دونالد ترامپ را می‌توان با خیال راحت «فاشیست» نامید. با این حال، ترامپ در شأن نشستن در رأس یک نظام دموکراتیک نیست زیرا در جهت تضعیف نهادهای حافظ دموکراسی تلاش می‌کند و آنچه را که بن‌مایۀ ثبات جامعۀ آمریکاست، مورد تاخت و تاز قرار می‌دهد.

او به‌خصوص اصل اساسی و مایۀ پایداری دموکراسی یعنی پذیرش شکست در انتخابات را به چالش کشیده است. با این همه او مورد تحسین و اقبال نیمی از مردم آمریکاست. یک دوره مقیم کاخ سفیده بوده است و باز هم احتمال بازگشت او به آن جایگاه وجود دارد. این وضعیت نمی‌تواند بی‌دلیل یا دارای دلایل سطحی باشد. قاعدتاً مشکلی در جامعۀ آمریکا وجود دارد که چنین محصولی به بار آورده است. می‌توان خستگی از «چرخۀ نخبگان رسمی» و «جریان اصلی» و تمایل به ایجاد چالش در برابر آنان را یکی از دلایل اقبال نیمی از جمعیت آمریکا به ترامپ دانست، اما به نظر می‌رسد که این مشکل اصلی نیست.

اگر بتوان از راه دور قضاوت کرد، به نظرم نوعی نگرانی شدید از آینده، بسیاری از مردم آمریکا را به سمت ترامپ کشانده است. این نگرانی لزوماً بی‌ثباتی‌های روانی ناشی از ترویج نوعی لیبرالیسم گَل و گشاد و احساس بی‌هویتی مربوط به سنت‌ستیزی بی‌انتها نیست، چراکه یک محافظه‌کار معقول و متین هم می‌تواند نماینده‌ای برای مقابله با این‌قبیل نگرانی‌ها باشد.

مسئله به نظرم بیشتر مربوط به دامن زدنِ بی‌وقفۀ لیبرال‌ها و رسانه‌های تحت اختیار آنها به بلاهای قریب‌الوقوع به‌خصوص در حوزۀ محیط زیست است. بحث‌هایی چون گرم شدن کرۀ زمین و بلاهای هولناک مترتب بر آن چون بالا آمدن آب دریاها و آتش گرفتن جنگل‌ها و تشدید توفندهای اقیانوسی، وقتی که راه‌حل سهل‌الوصولی برای آن وجود نداشته باشد، یک بشر عادی را سخت نگران آیندۀ خود و کرۀ زمین می‌کند.

چنین بشری ظرفیت روانی و ذهنی لازم برای مواجهه با این حجم از بلای ترسناک را ندارد، از همین رو یکی از مکانیسم‌های امنیت روانی، پس زدن و انکار اصل ماجراست. در بین سیاستمداران آمریکا، ترامپ کسی است که نه‌فقط مسئلۀ گرم شدن زمین را انکار می‌کند بلکه آن را به سخره می‌گیرد و عمده مشکلات را به موضوعی حاشیه‌ای و یا حتی توهمی مثل «مهاجران غیرقانونی» که برخورد با آنها سیاستی دم‌دستی است، تقلیل می‌دهد.

شنیدن چنین انکار و تمسخری از یک طرف و ارائه راه‌حلی آسان از طرف دیگر از طرف سیاستمداری که در سطح ریاست‌جمهوری نقش بازی می‌کند، برای بسیاری از مردم دلگرم‌کننده است و آنان را از ترس‌های درون‌شان رها می‌سازد. فردی که به هر وسیله‌ای شهروندان را از ترس‌های درون‌شان نجات دهد، شایستۀ برگزیدن برای رهبری است حال اگر عیوب دیگری هم داشته باشد، در مقابل این «حسن بزرگ» رنگ می‌بازد!

آدمی‌زاد چندان هم مشتاق روبه‌رو شدن با حقیقت نیست؛ به‌خصوص وقتی حقیقت بیش از ظرفیت روانی او تلخ و ناگوار باشد. ترامپ این اصل مهم را دریافته و بر اساس آن جاذبه‌ای برای خود پدید آورده است. در هر حال او در شرایط کنونی تهدیدی علیه دموکراسی آمریکایی محسوب نمی‌شود، اما چالشی در مقابل آن است، البته به شرطی که به کاخ ریاست‌جمهوری راه یابد.

اگر او موفق به ورود به کاخ سفید نشود، پروندۀ سیاسی‌اش را باید مختومه به حساب آورد؛ گرچه با ادامۀ مشکلی که به آن اشاره شد، بازتولید نمونه‌ای چون او برای انتخابات‌های آینده آمریکا دور از انتظار نیست.