نرگس محمدی امروز، ۱۸ دسامبر ۲۰۲۴، در مصاحبه‌ای با کریستین امانپور از شبکه CNN گفت:
«چه در داخل اوین باشم یا خارج از اوین، هدفم بسیار روشن است و تا زمانی که به دموکراسی دست نیابیم، متوقف نخواهیم شد. ما آزادی می‌خواهیم و برابری می‌خواهیم. پس، هر طرف دیوار که باشم، مبارزه‌ام را ادامه خواهم داد.»
او در مورد گفتگوی تلفنی با فرزندانش گفت:
«متحیر شدم. در واقع کمی شوکه شدم. احساس کردم که واقعاً بزرگ شده‌اند و احساس کردم که یک دوره طولانی از بودن با آنها را از دست داده‌ام»،
«در بسیاری از مواقع که در زندان بودم، چالش مادر بودن در برابر فعال حقوق بشر بودن را احساس کردم»، او افزود و اشاره کرد که بارها به زمانی که نتواسته بود به عنوان یک مادر در کنار دوقلوهای ۱۸ ساله‌اش باشد، فکر کرده است. «نمی‌دانم آیا آنها مرا خواهند بخشید یا نه. البته وقتی با آنها صحبت کردم، گفتند: 'آه، ما به تو افتخار می‌کنیم و از تو حمایت می‌کنیم.' اما حقیقت این است که احساس می‌کنم این بچه‌ها خیلی چیزها را در دل نگه داشته‌اند و سختی‌های زیادی را تحمل کرده‌اند. و شاید کلمات نتوانند این درد و غم را بیان یا جبران کنند.»
نرگس محمدی به مواردی اشاره کرد که خود او «به شدت توسط ماموران زندان کتک خورده بود» و سپس از درمان پزشکی خودداری شده بود. «آنها به سینه من ضربه زدند، در حالی که قرار بود برای آنژیوگرافی بروم و شریان‌هایم مسدود شده بود»، او از یکی از حوادث گفت.
او در مورد هم بندی هایش گفت:
«آنها زندان را به ضد زندان تبدیل کرده‌اند. دیوارهای زندان اوین به دلیل شعارهای این زنان ترک برداشته است. من اینطور احساس می‌کنم - که این دیوارها شکسته شده‌اند.»
او در مورد عواقب فعالیت‌هایش گفت:
«من از این مراحل عبور کرده‌ام، از تمام این موقعیت ها، و هر مجازاتی که بر من تحمیل کنند، تفاوتی ندارد چون من باورهایم را دارم»، او گفت. «من محکم ایستاده‌ام و علیه حکم اعدام شعار می‌دهم. من مخالف آپارتاید جنسیتی هستم، مخالف سیاست‌های جمهوری اسلامی ایران هستم.»
«من یک صلح‌طلب هستم. من زنی هستم که می‌خواهیم حقوق زنان را در ایران محقق کنیم. پس فکر می‌کنم دقیقاً همین‌جا جایی است که باید باشم.»
حمله انتحاری پرچم اسرائیل به بسیجی ولایی
