از فلان خبر و مطلب و عکس خوشمان نمی‌آید به جای ندیده گرفتن آن، به طور مرتب آن را در اکانت مان منتشرمی کنیم، بسیار بیشتر از هر مطلب و عکسی که با آن موافق هستیم، و به این ترتیب مبلغ آن چه هایی می‌شویم که آن را رد می‌کنیم.

بیشتر ما به دلایلی روشن و منطقی می‌گوییم: ‌ «این حکومت رفتنی ست. به جای آماده شدن و «طرحی نو در انداختن» و چون مردمان کشورهای متمدن به دنبال جمع کردن رای برای کاندیدا یا کاندیداهای خود، و به جای توضیح دادن و یا منتشر کردن دلایل مثبت و سازنده انتخاب خود، با فحش خواهر و مادر به جان «رقیب» احتمالی و گاه رقیب بی نام و نشان می‌افتیم و حتی کسانی را که هیچ وزنی ندارند صاحب وزن می‌کنیم.

به راستی چه شد که به ویژه پس از انقلاب زن زندگی آزادی ما به جان هم افتادیم.؟ آیا به دلیل انباشته شدن رنج‌ها و نگرانی‌های ما می‌باشد؟ یا مسابقه‌ای بیهوده برای داشتن لایک‌های بیشتر؟ و یا برنامه‌ای حساب شده از سوی رژیم و یا دوستداران آنها، که زهر نفرت و خشم را به جان ما پاشیده‌اند؟

فراموش کرده‌ایم که هزارها جوان زیبا و برومند سلامت یا جان خود را فدا کردند تا با زبان و رفتاری متمدنانه رویاروی حکومتی بایستند که بر پایه‌های جنگ و نفرت و خشونت ایستاده است؟ فراموش کرده‌ایم که در قرن بیست و یکم نمی‌توان با چنین حکومت هایی با منطق خودشان مبارزه کرد و نیاز به زبان و منطقی متضاد داریم. حتی «احمد شرع»‌ها هم که تا چند سال پیش سلاح‌شان تروریسم بود دریافته‌اند (یا به آنها آموخته اند) که خشونت و نفرت و جنگ دیگر کاری از پیش نمی‌برد، و برای نجات سرزمین دیکتاتورزده‌شان باید از روشی متمدنانه و آشتی جویانه پیروی کنند.

تجربه به ما می‌گوید که با نفرت و خشم و ویرانگری و یا با اتهام زدن‌های بی سند و مدرک روشن، هیچ چیزی را نمی‌توانیم بسازیم یا حتی عوض کنیم بلکه سد راه نجات سرزمینی می‌شویم که مهمترین داریی‌اش داشتن فرهنگی ست بر پایه خرد و مهر و مدارا.

شکوه میرزادگی
*