یدالله کریمی پور

به گمانم حاکمیت باید پی برده باشد که هدف جارو جنجال های اخیر در قالب موضعگیری برخی امامان جمعه، شماری از نمایندگان، تجمعات سازمان یافته افراد قابل شمارش (چند ده نفره) و کلی فعالیت در فضای مجازی، علیه معاون راهبردی رئیس جمهور و حتی تهدید و وهن او و بلکه تهدید رئیس‌جمهور، رئیس مجلس و بلکه رئیس قوه قضا، حتی چنان چه قانونی و مشروع هم باشد، از دیدگاه شاخص های کودتا شناسی، نمی تواند چیزی جز بستر سازی و ترغیب برای کودتا تلقی شود.

حال که:
نیروهای تحت پشتیبانی ایران تقریبا از فضای پیرامونی اسرائیل عقب نشسته اند و جمهوری اسلامی با تضعیف محور مقاومت‌ و یا نیروهای نیابتی اش، خود مستقیما باید در برابر جبهه مشترک اسراییل-آمریکا قرار گیرد؛
و هم‌ چنین پایه های اقتصادی حکومت‌ دچار تزلزل شده است، ناگزیر گرایشی البته نازک و کم‌ بنیه از عقلانیت درون حاکمیت در جهت ملایم سازی سیاست خارجی، آن هم‌ نه در مقیاسی استراتژیک هویدا شده است.

با این همه صاحبان منافع درون‌ حکومتی و به اغلب فدراتیو روسیه ونیز دلواپسان و گروندگان اندیشه آخرالزمانی، کمترین تغییر در فضای کشورداری را به نفع ایران بر نمی تابند.

برای هر دانش آموخته ژئوپلیتیک، این تحرکات حاوی یک نشانه است: زمینه سازی برای سرنگون‌ کردن دولت مستقر.