اگر پرسی ز وضعم یا ز آیینم

بگویم واعظی از نسلِ ضالینم

هوادار سپاهی های خونریزم

نه در فکرِ فشار قشرِ مسکینم

به بیعاری هدر گردد شب و روزم

گهی نشِه گهی در خواب سنگینم

بگیرم بس سروری من ز مداحان

ثناگو می برد تا ماه و پروینم

نگردد چشمِ من روشن ز آذرها

که بندد مردمک را پلکِ چرکینم

چو شادی بشکند پشت نظامم را

غمی بارد ز هر فرمانِ پُرکینم

گر آزارم دهد آوازِ طنازان

ببافم مانعی شرعی من از دینم

سرِ پیری نصیبِ من شده برزخ

برین خواری نه خوش بینم نه بد بینم

اگر بختم رسد امشب به فریادم

دگر فردا نخیزم من ز بالینم