از همان روزها و سال‌های اول پس از انقلاب، اکثریت هنرمندان به خارج از ایران مهاجرت اجباری کردند و بویژه در لس آنجلس ساکن شدند و در اواخر سال‌های ۸۰ میلادی هنرمندان داخل ایران به صورت خود جوش و بدون کمک دولت جمهوری اسلامی به آمریکا آمدند از جمله حسین علیزاده، محمدرضا لطفی ، محمدرضا شجریان و استادن مسلم موسیقی و ... بودند و ایرانیان مقیم لس آنجلس از آنها و کنسرت هایشان استقبال کردند. اما جمهوری اسلامی در یکی دو دهه گذشته با گسیل هنرمندان داخلی به خارج از ایران برای هنر نمایی در برابر ایرانیان خارج از کشور به نوعی تلاش می کند که چهره زشت استبدادی خود را بپوشاند. نگارنده «تئاتر کنسرت» را ندیده است، ولیکن با توجه به این فکت که سازمان هنری رسانه ای اوج، پروژه سیصد را کلید زده است و این سازمان از نهادهای فرهنگی وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی می باشد که بودجه‌اش به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از منابع حکومتی و نظامی جمهوری اسلامی تأمین می‌شود، خود بخود بدین معناست که این نمایش- کنسرت یک پروژه حکومتی است.

برای این که بتوان ماهیت این هنرنمایی ها را بهتر و بیشتر بسنجیم، هم چنان که نگارنده بارها به شباهت های رفتارهای سیاسی، نظامی، امنیتی حکومت اسلامی با آلمان نازی پرداخته این بار، وظیفه هنر و هنرمندان را در هر دو رژیم واکاوی می نماید.

در طول تاریخ، حکومت‌های اقتدارگرا کوشیده‌اند با استفاده از هنر و هنرمندان، تصویر ایدئولوژیک خود را در داخل و خارج از مرزها تثبیت کنند. آلمان نازی، با حضور نظامی و غارت فرهنگی در کشورهای اشغالی و جمهوری اسلامی ایران، با اعزام هنرمندان و ایجاد نهادهای فرهنگی در خارج از کشور، هردو از ابزار هنر برای بسط قدرت نرم خود بهره گرفته‌اند.