عضو هیات مدیره استقلال در فایل صوتی لو رفته چه گفت؟
ایران وایر - برخی رسانه‌ها در ایران، صحبت‌های منتشر شده از علیرضا اسدی در مورد بازیکنان، مربیان و وضعیت فصل آینده استقلال را «خطرناک‌ترین صدای سال‌های اخیر استقلال» لقب داده‌اند.
در فایل منتشر شده که به نظر می‌رسد گفت‌وگویی است میان جمعی از هواداران استقلال با این عضو هیات مدیره استقلال، علیرضا اسدی در مورد دیدیه اندونگ هافبک استقلال می‌گوید:«اندونگ یک دلال دارد، می‌گوید ۱۳۰ میلیارد بدهید. ولی ۲۰ تا هم نمی‌ارزد.»
بعد صدای هواداری شنیده می‌شود که می‌گوید: «شما الان یک نفر را نام ببرید که اندازه او در لیگ برتر کارایی داشته باشد، شما هافبک‌های استقلال را نگاه کنید، "زبیر نیک‌نفس" در حد پیکان، "آرش رضاوند" در حد لیگ یک.»
علیرضا اسدی میان حرف هوادار می‌پرد و می‌گوید: «اندازه او؟ او (اندونگ) عددی نیست. آن‌ها را هم همین‌جوری آوردند، آن‌ها را به استقلال چپاندند. اندونگ بازیکنی نیست که بتواند به جلو حرکت کند، یک دونه پاس گل نداده.»
او در بخش دیگری از صحبت‌هایش در مورد حضور «والتر ماتزاری»، سرمربی ایتالیایی در باشگاه استقلال می‌گوید که با آمدن این مربی مخالف است و «مجتبی جباری» را بهترین گزینه سرمربیگری استقلال می‌داند.
باشگاه استقلال ساعاتی بعد از انتشار این فایل صوتی بیانیه‌ای منتشر کرد و در بخشی از آن نوشت: «در فضای رسانه‌ای پیرامون باشگاه استقلال، گاه مطالبی مطرح می‌شود که به‌دلیل نادیده گرفتن فرآیندهای رسمی تصمیم‌گیری، ممکن است با واقعیت‌های جاری در مجموعه فاصله داشته باشد و موجب شکل‌گیری برداشت‌های نادرست شود. تصمیمات کلان این مجموعه، همواره در چارچوب مقررات، تعامل میان ارکان باشگاه و در راستای منافع هواداران بزرگوار اتخاذ می‌شود.»
با این وجود، تغییری در احوال هواداران باشگاه استقلال به وجود نیامد. این بیانیه به امضای «علی تاجرنیا» رسیده بود؛ نماینده تام الاختیار هلدینگ خلیج فارس و رییس هیات‌مدیره که شخصا حکم حضور علیرضا اسدی در هیات‌مدیره را امضا و ابلاغ کرده بود.
آیا علیرضا اسدی دچار توهم فوتبالیست بودن شده است؟
بخشی از توهم علیرضا اسدی، از درک کیفیت و نقد بازیکنان و مربیان فوتبال ایران و جهان به سال‌های دوران بازیگری او در فوتبال برمی‌گردد.
خبرگزاری «فارس»، وابسته به سپاه پاسداران، ۲۲شهریور۱۳۹۸، سوابق علیرضا اسدی را این‌گونه معرفی کرد: «او فعالیت‌های ورزشی خود را از رشته شنا و قهرمانی در رده نوجوانان آموزشگاه‌های ایران در سال ۱۳۵۳ آغاز کرد، سپس به عضویت تیم منتخب بسکتبال آموزشگاه‌های تهران در سال ۱۳۵۶ در آمد. وی از سال ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۹ عضو تیم فوتبال جوانان راه‌آهن بود، سپس در سال ۱۳۵۸ به تیم ملی فوتبال جوانان ایران دعوت شد.»
سال ۱۳۵۸، فوتبال ایران در حقیقت وجود خارجی نداشت. لیگ سراسری به دلیل وقوع انقلاب اسلامی تعطیل شده بود و قرار بود فقط مسابقاتی به نام «جام باشگاه‌های تهران» با حضور ۱۲ تیم برگزار شود که این رقابت‌ها نیز پس از برگزاری دو هفته، با دستور سازمان وقت تربیت بدنی تعطیل شد و هرگز به پایان نرسید. در آن زمان، نه تیم ملی که تیم‌های پایه نیز وجود نداشتند.
👈مطالب بیشتر در سایت ایران وایر
چنین بزرگنمایی‌ها و تناقض‌هایی در پرونده ورزشی او بسیار است. «خبرآنلاین»، ۸د۱۳۹۳ در گزارشی که به معرفی او به عنوان «دبیرکل جدید فدراسیون فوتبال» می‌پرداخت، نوشت: «علیرضا اسدی مدافع بوده. او فوتبال را در بنیاد شهید در سال های نخست بعد از انقلاب آغاز کرد. در تیم بنیاد شهید مدافعی ثابت بود، اما هیچ‌وقت یکی از ستاره‌های تیمش نشد.»
فارس می‌گوید او فوتبال را از راه‌آهن آغاز کرده، خبرآنلاین می‌گفت بازیکن بنیاد شهید بوده، «ورزش سه» پا را فراتر گذاشته و او را حدفاصل سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۶۷، عضو تیم‌های ملی ایران دانسته و نوشته است: «او دو یا سه بازی هم برای تیم ملی انجام داده بود.» صفحه ویکی‌پدیای علیرضا اسدی به همین لینک «ورزش سه» اقتدا کرده و او را بازیکن تیم‌های ملی ایران از سال ۱۳۵۶ تا ۱۳۶۶ معرفی کرده است.
ماهیت علیرضا اسدی به همین اندازه دروغین و پوشالی به نظر می‌رسد. او بازیکن تیم‌های اکباتان و مدتی بنیاد شهید بود که تابستان ۱۳۶۵ در ماه‌های آغازین سرمربیگری مرحوم «پرویز دهداری» در تیم ملی فوتبال ایران، از سوی بنیاد شهید به تیم ملی «تحمیل» شد. در یک اردو حضور اجباری داشت، برای دقایقی در یک بازی دستگرمی و غیررسمی بازی کرد و کنار گذاشته شد.
از زندگی علیرضا اسدی با سپاه و بنیاد شهید چه می‌دانیم؟
برای درک بهتر موقعیت علیرضا اسدی، می‌توان به سال ۱۳۶۱ برگشت. او متولد سال ۱۳۴۱ است و باید طبق یک روال عادی دانش‌آموزی در سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۵۹، مدرک دیپلم خود را می‌گرفت. طبق گزارش رسانه‌های ایران، علیرضا اسدی سال ۱۳۶۱ دیپلم تجربی خود را می‌گیرد؛ یعنی با دو تا سه سال مردودی در حین تحصیل. اما همان سال در رشته تربیت بدنی پذیرفته می‌شود. یعنی حدود ۶ ماه بعد از عضویتش در سپاه پاسداران.
بررسی زندگی علیرضا اسدی در سنین ۲۰ تا ۲۶ سالگی، می‌تواند کلید حل برخی سوالات باشد. او سال ۱۳۶۰ به عضویت سپاه پاسداران در می‌آید و سال ۱۳۶۱ وارد دانشگاه می‌شود تا در رشته تربیت بدنی تحصیل کند. همان سال در حال بازی کردن در تیم‌های فوتبال تهران بوده و دو سال بعد یعنی سال ۱۳۶۳، به عنوان رییس «معاونت ستاد اعزام مجروحین جنگی به خارج از کشور بنیاد شهید» منصوب می‌شود. کمی بعد به صورت تحمیلی او را به تیم ملی می‌برند و سال ۱۳۶۶ به عنوان رییس ستاد جانبازان تهران معرفی می‌شود.
چنین حجم پر ترافیکی از سمت، قطعا برای یک فوتبالیست قابل هضم نیست. یک منبع آگاه به «ایران‌وایر» می‌گوید: «بیشتر از آنکه او را به عنوان بازیکن فوتبال یا مدیر ورزشی بشناسید، باید این را در نظر بگیرید که او سال‌هاست به دستگاه‌های امنیتی و اطلاعاتی کشور وصل است.»
علیرضا اسدی در دهه ۱۳۷۰ ریاست بنیاد شهید انقلاب اسلامی شعبه لندن و ریاست خانه جانبازان بنیاد شهید در کلن آلمان را برعهده داشت. پست‌هایی که به نظر نمی‌رسد دستگاه‌های امنیتی جمهوری اسلامی، به سادگی به یک فوتبالیست متوسط و رو به پایین فوتبال باشگاهی ایران اهدا کنند.
در سوابق او، پست‌هایی مانند «عضو شورای عالی نظارت و ارزیابی دانشگاه آزاد اسلامی» و «عضو هیات مدیره شرکت شیمی دارو(شستا)» نیز به چشم می‌خورد.
علیرضا اسدی تا سال‌های ابتدایی دهه ۱۳۹۰ میان شرکت‌های زیرمجموعه سپاه و بیت رهبری در حال جابه‌جایی بود و از آن پس تصمیم گرفت که وارد مدیریت فوتبال شود.
خبرآنلاین در گزارش سال ۱۳۹۳ خود در مورد چرایی حضور علیرضا اسدی در پست دبیرکلی فدراسیون فوتبال نوشته بود که «علی کفاشیان»، رییس وقت این فدراسیون که زیر فشارهای شدید از سوی دولت و مجلس شورای اسلامی قرار داشت و مجبور به تغییراتی در برخی از معاونت‌های خود شده بود، با حضور علیرضا اسدی در پست دبیرکلی فدراسیون فوتبال، «به اجبار» موافقت کرد.
علیرضا اسدی سال ۱۳۹۷ و در آخرین سالی که «سپاه پاسداران انقلاب اسلامی» مالکیت باشگاه تراکتور را برعهده داشت، از سوی سپاه به عنوان مدیرعامل این باشگاه منصوب شد.
او تا پیش از عضویت در هیات مدیره باشگاه استقلال، عضو هیات مدیره باشگاه نساجی و باشگاه هوادار بود. حالا گفته است که می‌خواهد باشگاهی با بودجه تیم فوتبال هوادار را برای فصل آینده استقلال شکل دهد.
