آن زمان ها که مدرسه میرفتیم وقتی به واژگانی چون « خواب » و « خواهر» میرسیدیم با ترس و لرز به آقا معلم مان می گفتیم : آقا اجازه؟ چرا «خاب » را خواب می نویسیم ؟ چرا « خاهر » را خواهر مینگاریم ؟ نکند خاهر مان شوهر کرده رفته خانه شوهر بچه ای بنام « واو » پس انداخته ؟ پس چرا خانه را «خوانه »نمی نویسیم؟یعنی بین کلمات هم تبعیض نژادی است ؟ یعنی بعضی کلمات را ‌والده آقا مصطفی زاییده بعضی ها را کنیز حاجی ملا باقر ؟

آقا معلم مان اگر سواد درست حسابی داشت ( که معمولا نداشتند ) برایمان توضیح میداد که این واو‌ را « واو معدوله » میگویند ؛ یعنی واوی که نوشته میشود اما خوانده نمیشود ! اگر هم سوادش مثل سواد مرحوم مغفور آقای لکوموتیر و آقای قالیباف و آقای حریر باف و وزیر خارجوی ! جمهوری اسلامی و نمایندگان فداکار مجلس شورای ملایان نم نکشیده بود چند تا مثال از «المعجم » برای مان میآورد و میگفت مرحوم قیس رازی این واو معدوله را «واوِ اِشمام ضمه» خوانده است و بدین ترتیب سرو‌ته قضیه را هم میآورد و ما هم دیگر جرات نمیکردیم مته به خشخاش بگذاریم بگوییم : آقا اجازه ؟ اگر خواهر را خاهر بنویسیم چطور میشود ؟ آسمان زمین میآید ؟ نکند دیگر برای خاهر مان شوهر پیدا نمیشود طفلکی بی شوهر میماند؟

گذشت و گذشت تا اینکه ما قد کشیدیم و یواش یواش پیر شدیم و در سایه پر نعمت و پر برکت حکومت عزیز اسلامی روزگار گذراندیم و فهمیدیم که ای آقا! این واو معدوله دو سه تا خاهر و مادر و عمه جان و خاله جان و‌پسر عمه جان هم دارد که اسم شان «آزادی »و «دموکراسی » و «عدالت » و «حقوق فردی » و « آزادی بیان » واینحرفهاست که در قانون اساسی نوشته میشوند اما خوانده نمی شوند.

حالا فهمیدید واو معدوله یعنی چه ؟ پس بروید خوش باشید.

« گیله مرد »