در این میان، دولت‌های عربی منطقه--به‌ویژه عربستان، امارات و بحرین--با آن‌که به ظاهر از راه‌حل دیپلماتیک حمایت می‌کنند، اما عملاً به‌دلیل تجربه‌ی تهدیدهای مستقیم از سوی نیابتی‌های ایران، نسبت به نقش بازدارنده‌ی اسرائیل نه‌تنها معترض نیستند، بلکه تا حدی هماهنگ نیز شده‌اند. سکوت معنادار ریاض، ابوظبی و حتی قاهره در برابر اقدامات اخیر اسرائیل علیه مواضع جمهوری اسلامی در سوریه و عراق نشان می‌دهد که آن‌ها نیز خواهان تضعیف بازوهای برون‌مرزی تهران هستند--ولو با رویکردی کم‌صدا و دیپلماتیک.

در این فضا، گاه از ایده‌هایی مانند ایجاد کنسرسیومی منطقه‌ای برای نظارت بر برنامه‌ی هسته‌ای ایران سخن گفته می‌شود؛ طرح‌هایی که در ظاهر تلاش دارند راهی میانه برای خروج از بن‌بست بیابند. اما از نگاه اسرائیل، این‌گونه سازوکارها تنها زمانی قابل قبول خواهند بود که ایران از کنترل فنی کامل کنار گذاشته شود و فرآیند غنی‌سازی اساساً از خاک ایران خارج شود--امری که جمهوری اسلامی تاکنون هرگز به آن تن نداده است.

با گذشت نزدیک به دو دهه از مذاکرات بی‌پایان، توافق‌های شکننده و امیدهای مکرر به تغییر رفتار جمهوری اسلامی، به‌نظر می‌رسد اسرائیل دیگر به راه‌حل‌های کلاسیک باور ندارد. نه برجام، نه مکانیسم ماشه، نه بازگشت به میز مذاکره، و نه میانجی‌گری قدرت‌های جهانی، هیچ‌کدام به خنثی‌سازی واقعی تهدید منجر نشده‌اند.

حتی راه‌حل‌هایی که در ظاهر منعطف و چندجانبه‌اند، در نهایت یا از سوی تهران رد می‌شوند، یا از نظر اسرائیل فاقد ضمانت کافی برای حذف ظرفیت تهدید هستند.

اما آنچه موضوع را پیچیده‌تر می‌کند، دلیل واقعی رواداری ترامپ نسبت به جمهوری اسلامی است--آن‌ هم در حالی که رهبر جمهوری اسلامی همچنان مواضع آشکار ضدآمریکایی و ضداسرائیلی را ادامه می‌دهد و از هرگونه مذاکره مستقیم یا مصالحه‌ی بنیادین طفره می‌رود. آیا چراغ سبزی پشت‌پرده از سوی رژیم به واشنگتن داده شده که در افکار عمومی فاش نشده است؟ آیا ترامپ مسیر مذاکره را تنها برای رسیدن به توافق دنبال نمی‌کند، بلکه برای ایجاد پرونده‌ای سیاسی و روانی نزد افکار عمومی آمریکا و متحدانش--تا در مرحله‌ی بعد، حمله به مواضع اتمی، نظامی یا اقتصادی جمهوری اسلامی را توجیه‌پذیر جلوه دهد؟ یا شاید هم، با وجود چند دهه تجربه‌ی ناکام در واشنگتن، ترامپ هنوز به این جمع‌بندی نرسیده که حتی در صورت توافق احتمالی، نمی‌توان به جمهوری اسلامی اعتماد کرد؟ پاسخ این پرسش‌ها هنوز روشن نیست.

اما در چنین شرایطی، از نگاه تل‌آویو، فقط دو گزینه باقی مانده است: تغییر اساسی رفتار جمهوری اسلامی--که تجربه نشان داده امری بعید است؛ یا حذف کامل ظرفیت تهدید، پیش از آن‌که فعال شود. شاید هم اسرائیل تا کنون، تصمیم خود را گرفته باشد.